پاکستان؛ از حرف تا عمل

مشاور ارشد نخست وزیر پاکستان بر همکاری نزدیک کشورش با افغانستان، برای مبارزه با تروریزم و مسایل مرزی تاکید کرده‎است.

سرتاج عزیز که با گروهی از اعضای رسانه‎های افغانستان در پاکستان دیدار کرده، گفت تروریزم دشمن مشترک هردو کشور است.

مشاور امنیت ملی نواز شریف تأکید کرد که همکاری کشورش با افغانستان در بعد امنیتی، مبارزه با تروریزم و مسایل مرزی نزدیک و پرمعنی باشد.

عزیز گفت که باید جلو شورشیان و گروه‎های تروریستی از رفت و آمد به دوطرف مرز گرفته شود.

او افزود که تروریزم دشمن مشترک دو کشور است و تاکید کرد که آرزوی پاکستان، برقراری صلح پایدار در افغانستان می باشد.

سرتاج عزیز گفت که هیچگاه از راه نظامی، مسأله افغانستان حل نمی‎شود.

وی تکرار کرده که تنها مذاکرات تحت رهبری افغان‎ها برای حل بحران افغانستان، مفید و مؤثر است.

مشاور ارشد نخست وزیر پاکستان به این گروه ۱۴ نفری از رسانه‎های افغانستان گفت که دو کشور همسایه، روابط نزدیک تاریخی، مذهبی، فرهنگی و فرد به فرد دارند.

منتقدان اما می گویند که مشکل روابط دوجانبه افغانستان و پاکستان، مشکل نبود شعارهای زیبا و حرف های خوب نیست؛ مشکل عملکردهای بد و دوگانگی غیر قابل توجیه حرف و عمل است.

در تعارفات مرسوم دیپلماتیک، پاکستان هم یکی از اضلاع مهم جبهه ضد تروریزم بین المللی است، دوست و همسایه افغانستان است که به تعبیر سرتاج عزیز با افغانستان، تاریخ، مذهب و فرهنگ مشترک دارد؛ اما این همه ماجرا نیست. پاکستان نیاز به اثبات صداقت و تعهد صادقانه اش نسبت به حرف های خوبی که می زند و شعارهای دلپذیری که مطرح می کند، دارد.

پاکستان باید نشان دهد که ثبات و صلح و امنیت و اقتدار و عزت افغانستان را ثبات و صلح و امنیت و اقتدار و عزت خود می داند‌ و با دشمنان مشترک دو کشور، درست به اندازه افغانستان، دشمنی می کند.

پاکستان باید به تجربه ثابت کند که در سختی ها و مشکلاتی که امروز افغانستان با آنها دست به گریبان است، در کنار همسایه اش می ایستد و صادقانه و با آغوش باز، به آن برای عبور از این گردونه دشوارگذار کمک می کند.

پاکستان همچنین باید به جامعه بین المللی، نشان دهد که از امکانات و فرصت های فراوانی که دارد برای تقویت و فربه سازی تروریزم بین المللی و به منظور ناامن کردن کشورهای همسایه اش، سود نمی برد و از صدها نفر از طلاب علوم دینی به منظور رسیدن به اهداف و منافع هژمونیک و غیر مشروع خود در افغانستان و سایر کشورهای همسایه اش، بهره کشی نمی کند.

اینها انتظارات ساده ای است که اسلام آباد اگر بخواهد به آسانی می تواند آنها را تحقق بخشد؛ اما چرا چنین نمی کند؟ این همان پرسشی است که موجب پیچیدگی وضعیت شده و میان حرف و عمل سران اسلام آباد، فاصله ای عمیق و غیر قابل جمع، ایجاد کرده است.

حمایت از هیولای تروریزم، دخالت های مستقیم و مستمر در ناامنی های رو به توسعه و دایمی جاری در افغانستان، ایجاد تنش های مرزی، انجام حملات راکتی، گسیل سیلی از تروریست های آماده انتحار به افغانستان، اعمال فشار بر میلیون های پناهجوی بی پناه افغانستانی و... بخشی از اقدامات ضد افغانستانی پاکستان محسوب می شود که در طول سال ها، ادامه داشته است.

اینهمه در حالی است که چنانچه بارها ثابت شده است، اسلام آباد نفوذ فوق العاده و عمیقی بر گروه های تروریستی دارد و می تواند آنها را روی میز مذاکره با دولت افغانستان حاضر کند. از این منظر، هیچ کشوری به اندازه پاکستان، قدرت و توانایی و ظرفیت انجام این مهم را ندارد؛ اما وقتی تلاش های مستمر دولت افغانستان برای نیل به این هدف، بارها به ناکامی کشانده می شود، بدیهی است که پاکستان صادقانه در این زمینه همکاری نمی کند و چه بسا همچنان به تروریزم به مثابه اهرمی برای پیشبرد اهداف و نیات سلطه جویانه خود در افغانستان، نگاه می کند.

با توجه به این مسایل، منتقدان می گویند که سخنان تازه سرتاج عزیز؛ مشاور ارشد نخست وزیر پاکستان در امور خارجی و امنیت ملی، هرگز به معنای تغییر سیاست های معمول اسلام آباد در قبال کابل نیست؛ بلکه این حرف ها همانگونه که در دیدار با یک گروه رسانه ای افغانستان، مطرح شده، صرفا مصرف تبلیغاتی و رسانه ای دارد و تلاشی ناموفق برای بهبود و بازسازی تصویر تاریک و سیاه پاکستان در رسانه های افغانستان و بخشی از کارزار رسانه ای اسلام آباد برای این منظور است و لاغیر.