شماری از نمایندگان مجلس، با اشاره به افزایش ناامنی و حملات انتحاری در کشور بر بازنگری پیمان امنیتی میان کابل- واشنگتن تاکید می کنند.
نمایندگان در جلسه روز شنبه مجلس، تأکید کردند که پیمان امنیتی با امریکا، تاثیری بر بهبود وضعیت امنیتی افغانستان نداشته است.
همایون همایون؛ معاون اول مجلس گفت:"پیمان امنیتی با امریکا هیچ نفعی به وضعیت امنیتی افغانستان نرسانده است؛ بناءً نمایندگان مجلس می توانند این پیمان را بازنگری کنند".
آقای همایون گفت:"با امضا شدن این پیمان، نه تنها که در افغانستان آرامی نیامده است؛ بلکه وضعیت امنیتی روز به روز وخیم تر شده است".
عبیدالله بارکزی؛ عضو دیگر مجلس نیز گفت که امریکا به تعهدات خود در پیمان امنیتی عمل نکرده و تاکنون این کشور با افغانستان برخورد دوگانه داشته است.
به گفته او، پس از امضای پیمان امنیتی، مناطق مرزی افغانستان بارها آماج حملات راکتی نظامیان پاکستانی قرار گرفته؛ اما امریکا برخلاف تعهداتش در پیمان امنیتی، هیچ واکنشی نشان نداده است.
این اولین بار نیست که نمایندگان مجلس به صورت جدی، صریح و علنی، کارآمدی و اثرگذاری پیمان امنیتی با امریکا را زیر سؤال می برند و خواستار بازنگری و حتی فسخ آن می شوند.
کارشناسان هم بارها بر این نکته تأکید کرده اند که اگر پیمان امنیتی به صورت یکجانبه تنها زمان ماموریت و حضور نیروهای خارجی در افغانستان را تمدید کرده باشد و در این میان، هیچ تغییری در وضعیت امنیتی کشور پیش و پس از امضای پیمان به وجود نیاید، این پیمان برای مردم افغانستان، کاغذپاره ای بی ارزش، بیش نیست.
به باور آنها نیروهای امنیتی افغانستان، نیاز به کمک های گسترده نظامی و تسلیحاتی دارند.
ناتو و امریکا بهتر از هر مرجع دیگری می دانند که نیروهایی که هنوز به سلاح های سنگین دسترسی ندارند در نبرد با دشمنی مجهز به سلاح های اتمی و کشتار جمعی، با چه دشواری های بزرگی روبرو هستند.
رهبران حکومت وحدت ملی بارها تصریح کرده اند که نیروهای امنیتی افغانستان با امکانات اندک و روحیه بالا تنها در برابر چند گروهک تروریستی آماتور و بومی نمی جنگند، طرف جنگ جاری در افغانستان، پاکستان است؛ کشوری با ارتش آموزش دیده و حرفه ای، سلاح های پیشرفته نظامی، سازمان استخباراتی مخوف و پیچیده و منابع مالی عظیم که تمام قد از جریان های تروریستی فعال در افغانستان، حمایت های همه جانبه می کنند.
این در حالی است که به عقیده تحلیلگران مسایل نظامی، امضای پیمان امنیتی با ناتو و امریکا به بهانه اینکه «فصل جدید» رابطه میان طرف های قرارداد در حال گشوده شدن است، از آن در برابر مسؤولیتی که در دفاع از افغانستان در برابر دشمن اتمی اش دارد، سلب مسؤولیت می کند و به تروریست ها و حامیان آن امکان می دهد که در امن ترین مناطق کابل پایتخت، حمله های بزرگ و خونین و پیچیده تروریستی انجام دهند.
از جانب دیگر، منتقدان می گویند که پایان ماموریت جنگی ناتو و امریکا در افغانستان هم بدان معنا بود که نیروهای امنیتی افغانستان بدون تجهیزات، امکانات، تسلیحات و آموزش های لازم و نیروی انسانی اندک، ناگزیر هستند به تنهایی در برابر ماشین تولید تروریزم پاکستان، مقاومت کنند. این منصفانه نیست.
اینهمه در حالی است که در نشست ها و دیدارهای مشترک و دوجانبه سران حکومت وحدت ملی افغانستان با مقام های ناتو و امریکا، نه افغانستان و نه طرف های غربی هیچکدام به تعهداتی که غرب در چارچوب پیمان های امنیتی در قبال افغانستان و امنیت کشور ما دارد اشاره ای نمی کنند؛ این به معنای آن است که تعبیر حنیف اتمر که در آغاز امضای پیمان امنیتی با امریکا در مورد ماهیت پیمان های امنیتی گفت که این پیمان ها تنها چارچوب حضور نیروهای خارجی را در بازه زمانی ده ساله در افغانستان مشخص می کنند و نباید از ناتو و امریکا انتظار تامین امنیت داشت، درست ثابت می کند و این از دید آگاهان، عمیقا ناامیدکننده است و نشان می دهد که دولتمردان دخیل در روند امضا و تایید و تصویب این پیمان ها، چگونه منافع، حاکمیت و امنیت ملی افغانستان را دستمایه امتیازدهی زبونانه و یکجانبه به ناتو و امریکا قرار داده اند.
در این میان البته نباید از نظر دور داشت که نمایندگان مجلس که همه روزه از لزوم تغییر و تعدیل و حتی فسخ پیمان های امنیتی سخن می گویند نیز در شکل گیری این وضعیت، بی تقصیر نیستند.
از یاد نمی بریم که در زمان تصویب پیمان های امنیتی، همین نمایندگان بودند که صداهای مخالف و منتقد را در گلو خفه کردند و با ایجاد اختلال در صحبت های منتقدان و احساسی کردن فضا، کارت های سبز را به علامت تأیید بالا بردند. آنها اکنون باید پاسخگوی وضعیت دشوار و وخیم پساپیمان هم باشند.
