اعضای جنبش روشنایی با آتش زدن بل های برق در یک گردهمایی اعلام کردند که پس از این دست به نافرمانی مدنی می‌زنند و مالیات و پول برق را نمی‌پردازند.
شورای رهبری جنبش روشنایی روز پنجشنبه ۱۸ قوس در یک گردهمایی در شهر کابل اعلام کردند که "سران حکومت وحدت ملی به رغم اعلام آمادگی علنی برای مذاکره با جنبش روشنایی، با رویکردی شیطنت آمیز، حاضر به مذاکره اصولی و منطقی نشدند."
جنبش روشنایی در اعلامیه خود افزوده:"از آنجا که حکومت امنیت فعالیت‌ها و مبارزات مدنی را تامین نمی‌کند، برگزاری تظاهرات مسالمت‌آمیز دیگر امکان پذیر نیست و آنها تصمیم به آغاز نافرمانی‌های مدنی گرفته‌اند."
جنبش روشنایی، شرکت برق افغانستان؛ برشنا را یک شرکت "ناکام و فسادپیشه" خوانده و از هوادارانش خواست با پرداخت نکردن پول برق شان، این شرکت را تحت فشار قرار دهند.
جنبش روشنایی همچنین حکومت را برای دریافت مالیات شایسته ندانسته و از حامیانش خواسته دیگر مالیاتی به دولت نپردازند.
کارشناسان می گویند که در ابتدا جنبش روشنایی سعی کرد از اهرم های معمول برای ابراز اعتراض مدنی خود علیه سیاست های دولت در مورد مردم ساکن مناطق مرکزی استفاده کند که یکی از قابل استفاده ترین اهرم های موجود در این زمینه، راه اندازی تظاهرات مسالمت آمیز بود؛ اما حکومت آشکارا سعی کرد در برابر هر حرکت مدنی اعتراضی که از قضا منطبق بر اصول مسلم قانون اساسی هم بود از خود مقاومت و مخالفت نشان دهد و با وقوع انفجار در میدان دهمزنگ به تاریخ دوم اسد، نه تنها فاصله میان حکومت و جنبش روشنایی، چندین برابر افزایش پیدا کرد؛ بلکه بدتر از آن، رابطه آنها به مرور به سمت نوعی ضدیت و تقابل کشیده شد؛ تقابلی که در پی رخداد خونین میدان دهمزنگ و ابعاد و پیامدهای فاجعه بار آن از یکسو، و تعلل و تأخیر آگاهانه حکومت نسبت به هرگونه تعامل منطقی و مبتنی بر گفتگوی مستقیم با اعضای این جنبش از جانب دیگر، روز به روز بدتر و شدیدتر شد و اینک به نظر می رسد که با توسل رهبران و سازمان دهندگان جنبش روشنایی به نافرمانی مدنی و استفاده از ابزارهایی مانندن سرپیچی از پرداخت مالیات و پول برق، چشم انداز هرگونه تعامل منطقی میان دولت و جنبش روشنایی، بیشتر از پیش، تاریک گشته و روشن نیست که سرانجام این حرکت ها به کدام سمت و سویی، کشیده خواهد شد.
آگاهان می گویند که وقتی دولت از حل و فصل پروژه برق وارداتی ترکمنستان مبتنی بر تراضی و توافق همه طرف ها، امتناع کرد و به صورت کاملا خودخواهانه و خیره سرانه ای سعی کرد تصمیم اولیه خود مبنی بر تغییر الزامی مسیر انتقال برق از بامیان به سالنگ را به هر طریق ممکن، به کرسی بنشاند، ابعاد اعتراضات جنبش روشنایی نیز از یک مطالبه مشخص که همان تغییر مسیر برق وارداتی ترکمنستان بود به عرصه های دیگری مانند مبارزه با «تبعیض سیستماتیک»، «توسعه متوازن»، تقسیم عادلانه فرصت ها و امکانات دولتی و... گسترش پیدا کرد و زمانی که پای «داعش» هم به عنوان یکی از طرف ها به جریان جدال دولت و جنبش روشنایی کشیده شد، این روند وضعیتی بسیار پیچیده ای پیدا کرد.
پای «داعش» زمانی به عنوان یک مانع بازدارنده در برابر مطالبات مدنی شیعیان و هزاره ها کشیده شد که جریان اعتراضات صلح آمیز دوم اسد در میدان دهمزنگ به خاک و خون کشیده شد و از آن، پس دست کم سه بار دیگر، داعش اجتماعات مذهبی شیعیان در کارته سخی کابل، ولسوالی بلخ ولایت بلخ و مسجد باقرالعلوم کابل را آماج قرار داد و ده ها نفر را به خاک و خون کشید.
جنبش روشنایی در واکنش به این رویدادها، دولت را متهم کرد.
به باور بسیاری از کارشناسان، یکی از انگیزه های احتمالی داعش برای حمله به مسجد باقرالعلوم کابل، افزون بر آنکه یک اجتماع مهم مذهبی را آماج قرار داده بود، نوعی هشدار به سران جنبش روشنایی بود؛ زیرا رهبران این جنبش، بارها از این مسجد به عنوان پایگاهی برای آغاز و سازماندهی حرکت های اعتراضی خود استفاده کرده و احمد بهزاد؛ از رهبران این جنبش، با انتشار پیام های تصویری از مسجد باقرالعلوم بر عهد خود به منظور ادامه راهی که شروع کرده اند، تأکید کرد.
با این حساب، به باور تحلیلگران، بدیهی است که جنبش روشنایی حمله داعش به این مسجد را نیز بخشی از اهرم هایی می داند که علیه این جنبش مورد استفاده قرار می گیرد.
با این توضیح، آگاهان می گویند که تصور نمی شود در برابر اهرم هایی که مخالفان جنبش روشنایی استفاده می کنند، اعراض از پرداخت مالیات یا پول برق، بتواند از کارآمدی و تأثیرگذاری کافی و لازم برخوردار باشد؛ ضمن آنکه بعید است همه اعضای این جنبش از این حرکت، به صورت گسترده استقبال و به آن عمل کنند.
