حفیظ منصور؛ نماینده مجلس می گوید که گسترش افراط گرایی در جهان و کشورهای منطقه، ناشی از سیاست های امریکا و کشورهای غربی است.
وی در همایشی در کابل، افزود:"من در ساختن گروه های بسیار تندرو و خشن، سیاست غرب، امریکا و متحدان آن را شدیدا دخیل می دانم. اینها بسیار نقش مهم و برجسته دارد. تنها سلفیت نیست در وطن ما در ننگرهار در کابل سلفیت داریم و چارچ بیرونی هنوز با آن تماس نگرفته است و خشن نشده است".
در همین حال، دین محمد مبارز راشدی؛ وزیر پیشین مبارزه با مواد مخدر نیز افراط گرایی را یکی از مشکلات عمده امروزی برای منطقه و افغانستان عنوان کرد.
وی افزود که برای افراط گرایی همیشه پسوند دینی داده می شود؛ زیرا گروه هایی که از سایه دین به افراط گرایی رو می آورند برای آنها هویت دینی بسیار مهم است.
به باور آقای راشیدی افراط گرایی باید از دو جهت مورد بحث قرار گیرد که یک نوع افراط گرایی پروژه ای می باشد.
این اظهارات در حالی صورت می گیرد که حتی متفکران و پژوهشگران مستقل غربی نیز خود قبول دارند که غرب دچار یک چالش جدی است؛ چالشی که البته برخلاف تصویری که رسانه های غربی از آن ارائه می دهند معلول حرکت های بنیادگرایانه در خاور میانه و سراسر جهان نیست؛ بلکه زائیده سیاست های پنهانکارانه قدرت های غربی با همدستی حاکمیت های دست نشانده خود در کشورهای جهان سوم به منظور استفاده ابزاری از دین، تروریزم و افراط گرایی برای از میان برداشتن هرگونه خطر تازه علیه آینده لیبرال دموکراسی است.
به باور این گروه از منتقدان، غرب از تروریزم، افراط گرایی و بسترهای نضج و نسج تفکر افراط و تکفیر در برخی خوانش های خاص دینی و مذهبی در جهان اسلام، استفاده می کند تا جلو موانع و چالش های تازه در برابر قدرت یکه تاز لیبرالیزم را بگیرد. بنابراین، اگر به دقت ارزیابی و تحلیل شود، تروریزم و افراط گرایی دینی خود خطر نیست؛ بلکه شبه خطری است که برای سرکوب خطری که لیبرالیزم را به چالش می کشد به وجود آمده است.
از این منظر، غرب خود معمار و مهندس پدیده تروریزم و افراطی گری مذهبی در جهان اسلام است.
آگاهان در این زمینه به یک نمونه روشن و در دسترس اشاره می کنند و می گویند وقتی امریکا و اروپای مدافع و مروج حقوق بشر با نظام بسته و متصلبی مانند عربستان سعودی که رانندگی زنان را جرم می داند، منتقدان و دگراندیشان را در ملأ عام گردن می زند، از دموکراسی و مردم سالاری در آن هیچ نشانی پیدا نیست و قدرت در آن به سبک سلسله های خودکامه خاندانی میان پسران عبدالعزیز بن سعود، دست به دست می شود، این خود نشان می دهد که تروریزم «مساله» ای نیست که غرب از آن احساس خطر کند؛ زیرا تروریزمی هم اگر وجود داشته باشد بر پایه آموزه های اسلام سلفی شکل گرفته که بزرگترین مرکز ترویج و توسعه آن عربستان سعودی است و اساس اصلی آن بر تکفیر و خشونت و ترور بنا شده است.
از دید این گروه از صاحب نظران، همچنین غرب بدون شک، بی خبر نیست که جریان های پرقدرت تروریستی از جمله القاعده و داعش، همه از پول های نفت عربستان سعودی و قطر و امارات و... تغذیه می کنند و به رشد و بالندگی بی رقیب و مهارناپذیر می رسند.
حتی بر پایه اعترافات یکی از متهمان اصلی رویداد ۱۱ سپتامبر که از ۱۹ هواپیماربای آن، ۱۵ نفر شان تبعه سعودی بودند، رد پای شاهزاده های آل سعود در این حوادث نیز مشهود بوده است.
بر این اساس، چیزی که غرب را نگران می کند رشد و توسعه روزافزون تروریزم و افراط گرایی سلفی- تکفیری نیست و اقدامات غرب که ظاهرا علیه افراط گرایی و تروریزم در جهان اسلام، شکل گرفته نیز انتظار نمی رود مبارزه ظاهری غرب با افراط گرایی و برآیند عملی آن یعنی تروریزم در جهان اسلام را وارد مرحله تازه ای کند؛ بلکه چه بسا این اقدامات، در پی یافتن راه های بهتری برای مدیریت پروژه افراط گرایی سلفی و تکفیری و نشت و نشر آن به مثابه یک اپیدمی مهارناپذیر اجتماعی، سیاسی و امنیتی و الگوی غالب گرایش مذهبی در کشورهای اسلامی و در نهایت، تبدیل آن به خطری جدی برای امنیت ملی این کشورها است.
از سوی دیگر، غرب که بنا بر نیازهای اجتماعی اش، پذیرای خیل عظیمی از مهاجران جوامع سرخورده و عقب مانده جهان سوم است، به خوبی می داند که توسعه و تقویت تروریزم و افراط گرایی در جهان سوم به منظور تعمیم و تامین سلطه دایمی غرب بر این کشورها، این خطر وضعی را نیز در قبال دارد که با ورود مهاجران مسلمان به اروپا و امریکا، امنیت ملی این کشورها در معرض آسیب و خطر قرار بگیرد؛ بنابراین، تلاش می کند که این امکان برای کشورهای غربی ایجاد شود که علیرغم استمرار سلطه ترسناک ببر کاغذی تروریزم در جهان اسلام، خطری امنیت ملی و انسجام اجتماعی این کشورها را تهدید نکند.
