"جان کری؛ وزیر خارجه امریکا در دهلی نو طی یک کنفرانس مشترک مطبوعاتی با «سوشما سوراج» وزیر خارجه هند، گفت: گفت وگوهای سه جانبه امریکا با هند و افغانستان در نشست پیش‌روی سازمان ملل در نیویورک، انجام می شود.
وی افزود: ما نمی‌توانیم میان تروریست خوب و بد فرق قایل شویم، تروریسم، تروریسم است؛ فرق نمی‌کند که از کجا می‌آید و چه کسی آن را انجام می‌دهد.
وزیر خارجه امریکا همچنین از پاکستان خواست مانند دیگر کشورها به مبارزه علیه تروریسم بپیوندد و با انجام گفت وگوهای سه‌جانبه هند، امریکا و افغانستان، نباید احساس کند که به انزوا کشیده شده است.
کری در سفر دو روزه به هند با سوشما سوراج همتای هندی خود به توافق رسید تا همکاری اطلاعاتی هند و امریکا ادامه یابد.
سوشما سوراج وزیر خارجه هند در کنفرانس مشترک مطبوعاتی با وزیر خارجه امریکا از پاکستان خواسته است که پناه دادن به گروه‌های تروریستی را پایان دهد."
خبر فوق حامل نگرانی چند برای دولت اسلام آباد است. نگرانی نخست نفس دیدارهای سه جانبه مقامات هند و امریکا و افغانستان برای دولتمردان پاکستانی است. همینکه سه کشور و در غیاب پاکستان دور هم می نشینند و به تبادل فکر و نظر می پردازند، برای سران اسلام آباد سنگین و طاقت فرسا می نماید.
هند رقیب سرسخت و دیرینه پاکستان است و این دو کشور سالهاست که بر سر مسائلی چون کشمیر و افغانستان و نیز رقابت های صنعتی و اقتصادی، با یکدیگر مشکل دارند و این مشکل در هر دو کشور سوم یعنی کشمیر و افغانستان در بسیاری از موارد به جنگهای خونین و ویرانگر نیابتی نیز منجر گردیده است و از این ناحیه بیشترین لطمه و ضربه را مردم افغانستان و کشمیر متحمل شده اند.
در افغانستان و به دلیل شکننده بودن اوضاع و بدامنی حاکم در سراسر این کشور فقیر و محروم اما ضرر و زیانهای مولود از جنگهای نیابتی همسایگان، بیشتر و برجسته تر از کشورهای دیگر مشهود و ملموس است و ایجاب می کند تا دولتمردان ما در هر نشست و دیداری و با هر دولت و کشوری به خصوص با دولتهایی که به نحوی با سیاست های پاکستان مشکل اصولی و جدی دارند، محتاط و معقول برخورد کنند.
نگرانی بعدی سران پاکستانی می تواند لحن وزیر امور خارجه امریکا باشد که با کنایه تندی از پاکستان می خواهد تا مانند دیگر کشورها به مبارزه علیه تروریسم بپیوندد و با انجام گفت وگوهای سه‌جانبه هند، امریکا و افغانستان، نباید احساس کند که به انزوا کشیده شده است." کنایه ای که به وضوح به سران اسلام آباد می فهماند که بر رغم ادعاهای آنها مبنی بر مبارزه با تروریزم، اما در عمل و به گونه جدی این کشور همراه با سایر کشورها در جبهه نبرد جدی و واقعی با تروریسم قرار نگرفته و به این جمع نپیوسته است.
اگر چه دولت اوباما قصد نگران کردن سران پاکستانی را ندارد؛ چرا که پالیسی این دو دولت در قبال مبارزه نمایش و غیر جدی با تروریسم همواره یکسان بوده و در نتیجه این دو شکایتی در این زمینه از همدیگر ندارند و تنها عاملی که هر ازگاهی دولت اوباما را وادار می کند تا همتای پاکستانی اش را زیر فشارهای نمایشی و فرمالیته بگیرد، همانا فشارهایی است که از سوی کانگرس و مخالفان سیاست خارجی اوباما در قبال پاکستان، بر رئیس جمهور این کشور وارد می شود؛ اما با همه ی اینها فشار فشار است و خواه ناخواه پیامدهایی را نیز به دنبال دارد و یکی از آن پیامدها در اوضاع و شرائط کنونی، انزوای قهری پاکستان در موضوع مبارزه جدی و نهایی کشورها با تروریسم است.
اما نگرانی دیگر پاکستان که می تواند توام با عصبانیت نیز باشد، اظهارات سوشما سوراج؛ وزیر امور خارجه هند است که طبق معمول این کشور را به حمایت از تروریسم متهم می کند و از دولت پاکستان می خواهد تا به پناه دادن به گروه‌های تروریستی پایان دهد.
و سرانجام نگرانی عمده پاکستان از همراهی افغانستان با سیاست های هند است و قرار گرفتن این کشور در کنار رقیب سرسخت و دیرینه اسلام آباد یعنی دهلی نو؛ آنهم در شرائطی که رابطه میان افغانستان و پاکستان در ماههای اخیر به شدت بحرانی و متشنج شده و افغانستان به هر دری می زند تا از میزان وابستگی کلان و گسترده تجاری خویش با پاکستان بکاهد و به هند و ایران و سایر همسایگان بیشترین توجه مراوداتی را مبذول بدارد.
در هر حال، همه نظرها در شرایط موجود به سران کابل دوخته شده تا ببینند دولتمردان افغانستان با چه راهکار و تدبیر و سیاستی می توانند با هند و ایران بر اساس منافع ملی خویش تنظیم کنند؛ تا از کمند شرارت پاکستانی ها نیز به سلامت عبور کنند و یا آنکه چون همیشه منفعل عمل کرده و باز هم در اسارت سیاست های سران اسلام آباد روزگار می گذرانند؟!
