جاسوس های پاکستان؛ فریادی که هرگز شنیده نشد

شاه محمود پوپل؛ رییس حزب صلح افغانستان می گوید اسنادی که آنها در اختیار دارند نشان می دهد که تعدادی از والی ها و وزرای حکومت وحدت ملی، جاسوس پاکستان هستند.
آقای پوپل روز پنج شنبه در کابل گفت که اگر این افراد از بدنه‌ دولت خارج نشوند و از سوی حکومت محاکمه نشوند، ‌وضعیت کشور بهبود نخواهد یافت.
اگرچه آقای پوپل از فرد مشخصی نام نبرد، ‌اما گفت که چهره های مشخصی در دولت برای پاکستان جاسوسی می کنند.
او گفت اگر اشرف غنی در این مورد اسناد و مدارک بخواهد، ‌حاضر است اسناد خود را به آقای غنی تحویل دهد.
آقای پوپل در نشستی که از سوی «خانه احزاب سیاسی افغانستان» برگزار شده بود، از رییس جمهور خواست تا این افراد را محاکمه کند.
پوپل، انتشار اسناد علیه آی‌اس‌آی پاکستان از سوی رحمت‌الله نبیل؛ رییس پیشین امنیت ملی و نیز صحبت‌های زلمی خلیل‌زاد؛ دیپلمات امریکایی را یک گام مؤثر و مثبت در راستای مبارزه با تروریزم خواند و گفت از این اقدام ‌ها حمایت و تقدیر می‌ کند.
ادعاهای مشابه این، بارها از سوی منابع مستقل و حتی مقام های حکومتی مطرح شده است. مثلا عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرایی باری در یکی از نشست های رسمی شورای وزیران از حضور عوامل خارجی در حکومت ابراز نگرانی کرد و این افراد را «خاین» نامید.
رئیس اجرائی گفت:"خاینانی در این ملت هستند که از برکت شرایط فراهم‌ شده‌ صلح و از برکت نیروهای امنیتی افغانستان و مردم افغانستان در اینجا زند‌گی می ‌کنند؛ اما در همینجا از جنایت دفاع می‌ کنند. اگر ما هم در برابر آنان اقدام نکنیم، بدون شک عملکرد ما مورد پرسش قرار می ‌گیرد".
پیش از این عبد رب الرسول سیاف؛ رهبر پیشین جهادی و عبدالرشید دوستم؛ معاون اول رئیس جمهور نیز از حضور جاسوسان کشورهای خارجی و به طور مشخص پاکستان در درون حکومت سخن گفته و از آن انتقاد کرده ‌اند.
سیاف باری در واکنش به پخش خبر مرگ ملاعمر گفت:"من این را گفته بودم که از بیرون به اینجا تنخواه می‌ آید و توزیع می ‌شود، هیچ‌ کسی از من نپرسید که از کجا می‌ آید و برای چه می‌ آید؟ این را نیز گفته بودم که هراس‌ افکنان در موترهای شیشه ‌سیاه از محمد آغه‌ لوگر، پل سرخ میدان و ولسوالی خاک جبار انتقال داده می ‌شوند، این را هم کسی از من نپرسید."
این اظهار نظرها بارها بحث‌های داغی را در مورد نقش پاکستان در ناامنی‌ های افغانستان، مطرح کرده است.
تحلیلگران می‌گویند که آنچه این موضع گیری ها را عاری از تاثیرگذاری می‌ کند، عدم اراد‌ه‌ واقعی کابل در پیگیری این ادعاها و از آنسو اهمیت ندادن پاکستان به آن است.
مثلا برای پیگیری جدی این سخنان، می‌ توان از موضع‌ گیری رحمت الله نبیل؛ رییس پیشین امنیت ملی چه در زمان حضور او در این سمت و چه پس از آن، به عنوان یک پشتوانه‌ مهم و اثرگذار استفاده کرد که گفت جنگ در افغانستان تاکنون از سوی جنرال‌ های نظامی پاکستان، اداره و رهبری می ‌شده است.
این دستاویزی مهم و کارتی نیرومند در اختیار دولت وحدت ملی و شخص رییس جمهور است تا پاکستان را بیشتر از پیش، تحت فشار قرار دهد؛ زیرا رییس پیشین امنیت ملی بدون در دست داشتن مدارک معتبر و متقن، هرگز چنین اظهار نظری نمی ‌کند؛ اما این ‌که چرا این مدارک و شواهد از سوی اشرف‌ غنی؛ رییس جمهور و دستگاه سیاست خارجی ما در برابر پاکستان ارائه نمی ‌شود مساله ‌ای است که هنوز مبهم است.
با وجود همه‌ اینها یک شکاف و خلأ جدی دیگر هم در این زمینه وجود دارد و آن، بی ‌توجهی آگاهانه یا ناآگاهانه‌ دولت نسبت به طالبان درون نظام یا همان ستون پنجم یا تعبیری جاسوس های پاکستان است.
با توجه به سخنان مقام ‌های ارشد که در بالا هم به بخشی از آنها اشاره شد، این استدلال هرگز قابل قبول نیست که حکومت و شخص رییس جمهور، ناآگاهانه از کنار این فاکتور مهم گذشته یا آن را فراموش کرده است.
در بدیهی‌ ترین استدلال می‌ توان در مورد نحوه‌ انجام حملات خونین تروریستی که پس از روی کار آمدن حکومت وحدت ملی در کابل روی داده و صدها کشته و زخمی در پی داشته، پرسش کرد.
به عنوان نمونه، در رویداد خونین کمپنی که ده ها افسر پولیس آماج قرار گرفتند و در آستانه عید فطر، بی رحمانه به شهادت رسیدند، پرسش ها، ابهام ها و ادعاهای فراوانی وجود دارد که هیچکس حاضر نیست به آنها پاسخ بدهد.
نظیر این سؤال‌ها را در مورد هریک از رویدادهای تروریستی در کابل و سایر نقاط کشور می‌توان مطرح کرد.
آیا این نکته مؤید ادعاهای آقایان عبدالله، سیاف، دوستم، نبیل و پوپل مبنی بر حضور و وجود جاسوس های پاکستان در درون نظام نیست؟
اگر هست، چرا این مهم، در کنش ها و واکنش ها و تصمیم گیری ها و عملکردهای رهبران حکومت در قبال صلح و جنگ و پاکستان و تروریزم، همواره از قلم می افتد و مورد توجه قرار نمی گیرد؟
بنابراین، برای پیش‌گیری از رویدادهای خونین و فاجعه‌بار ترویستی و کلا قطع دست پاکستان از امور امنیتی افغانستان، حکومت باید این مساله‌ را روشن کند که از طالبان درون نظام تا طالبان بیرون نظام، گستره‌ سلطه‌ پاکستان تا کجاست. آنگاه است که تا حدودی می‌ توان به جدیت و صداقت مواضع تازه‌ کابل در قبال اسلام‌آباد، ایمان آورد.
حد اقل کاری که باید در این زمینه انجام شود، بررسی صادقانه و مسؤولانه ادعاها و اسنادی است که مراجع مختلف دولتی و غیر دولتی در خصوص سلطه و نفوذ پاکستان در دولت افغانستان، مطرح می کنند. چرا دولت عمدا از این اقدام، امتناع می ورزد؟