امروز ساختمان پارلمان شاهد شلیک چند راکت از سوی مخالفان حکومت افغانستان بود. هنوز مسئولیت شلیک راکت ها را فرد یا گروهی به عهد نگرفته است.
اما طبق معمول انگشت اتهام به سوی طالبان دراز است و در گذشته هم حملات این چنینی از سوی آن گروه صورت گرفته بود.
شاید این پرسش مطرح شود که چرا ساختمان پارلمان کشور مورد اصابت قرار گرفته است، دوم آنکه چرا این زمان انتخاب شده است؟
گرچه گفته شده است که اصابت راکت ها تلفات جانی به همراه نداشته است اما زمان و مکان اصابت راکت ها می تواند به صورت سمبولیک مطرح باشد.
دستکم سه پیام سمبولیک را می توان از راکت پراگنی طالبان دریافت داشت. نخست این که ساختمان پارلمان افغانستان توسط هندوستان اعمار شده است. و بر نیروهای امنیتی کشور بود که این حساسیت را بیش از پیش درک می کردند و نسبت به حفظ و حراست این مکان بیش از گذشته حساسیت به خرج می دادند. خبرهایی که شنیده می شود گویای آنست که برخی اعضای پارلمان افغانستان در سوال و جوابی که با مسئولان امنیتی کشور داشته چهار ماه قبل خبر حمله به ساختمان پارلمان مطرح بوده که متاسفانه سهل انگاری نیروهای امنیتی باعث شد که این خبر جدی گرفته نشود.
در حالیکه حساسیت ها در حین گشایش این سازه بوجود آمده بود و نیروهای امنیتی نیز در جریان قرار داشتند.
وقتی نخست وزیر وقت هندوستان در زمان گشایش این ساختمان حضور یافت و با استقبال کم نظیر اعضای پارلمان کشور مواجه شد، حساسیت های زیادی را بر انگیخت. این استقبال گرم از نخست وزیر هندوستان وقتی صورت گرفت که مقام های حکومت پاکستان بارها از حکومت افغانستان در خواست کرده بودند که روابط سیاسی خود را با هند کاهش دهند.
مورد اصابت قرار گرفتن این ساختمان به معنای مورد اصابت قرار گرفتن سیاست خارجی حکومت افغانستان در رابطه با هندوستان است.
به هر حال راکت پراگنی نشان می دهد که طالبان هنوز در خدمت اهداف پاکستان قرار دارند و بر نمی تابند که روابط میان هندوستان و افغانستان به حد مقبول و معقول خود ارتقا پبدا کند.
سطح دیگری از این راکت پراگنی نشان می دهد که سیاست های بگیر و ببند پاکستان در رابطه با طالبان خیمه شب بازی بیش نیست و برای انحراف افکار عمومی دنیا به ویژه کشورهایی صورت می گیرد که در نشست های چهار جانبه نماینده هایی را فرستاده بودند.
لذا هدف قرار گرفتن سازه پارلمان نشان دهنده این واقعیت است که رابطه میان طالبان و پاکستان مستحکم تر از آنست که بتوان میان اهداف آنها گمان دوگانگی برده شود. به سخن دیگر طالبان چنان تحت تاثیر سیاست های پاکستان قرار دارند که هر سخن و عملی که انجام می دهند جز با مشورت مقام های سیاسی و نظامی پاکستان نیست و این گمان را بیشتر تقویت می کند که مذاکره میان حکومت افغانستان و طالبان وقتی به ثمر خواهد نشست که اختلاف ها میان حکومت افغانستان و پاکستان حل شود.
پیام دوم راکت پراگنی طالبان آنست که افغانستان در آستانه فصل گرما قرار دارد. فصلی که هر سال با خشونت های طالبان آغاز می شود. امسال هم بررغم انتظارهایی که برده می شد، خشونت طالبان کاهش نخواهد یافت به قول معروف وقتی بهار با خون و خشونت آغاز شود، طالبان دست از خون ریزی بر نخواهند داشت و در فصل های گرم خشونت ورزی طالبان بیش از پیش دوام خواهد کرد.
یک مقام امنیتی امریکا نیز خاطر نشان ساخته است که سال آتی به مراتب خشونت بار تر از سال گذشته خواهد بود. حال این مقام امریکایی از کدام منبع این اطلاعات را بدست آورده است، نیازمند تحقیق جداگانه است، اما اشرافی که مقام های امریکایی بر طالبان و سیاست های پاکستان دارند به نحوی می دانند که دست طالبان و پاکستان در یک کاسه است، خشونت طالبان بیشتر خواهند شد.
لذا آشکارترین پیام به حکومت و نیروهای امنیتی افغانستان است که در سال جاری خود را برای نبرد بیشتر آماده کنند، نسبت به مذاکره خوش بین نباشند و طالبان کسانی نیستند که گوش شنوایی پیدا کرده باشند و به منطق و استدلال گردن نهند و مذاکره با حکومت افغانستان را بپذیرند.
پیام واضح دیگر این راکت پراکنی به مقام های کشورهایی است که به نشست چهار جانبه نمایندگانی را فرستاده بودند و بعد از آن هم مقام های امریکایی هشدار دادند که طالبان دو راه بیشتر ندارند، یا پشت میز مذاکره با حکومت افغانستان حاضر می شوند یا آنکه منتظر جنگ سخت با نیروهای بین المللی مستقر در افغانستان باشند.
بناراین می توان این گونه استنباط کرد که طالبان با راکت پراگنی پاسخ منفی به حکومت افغانستان از یک طرف و سران کشورهای چین و ایالات متحده امریکا نیز داده است.
در یک جمع بندی می توان این گونه استنباط کرد که حمله راکتی دارای سه پیام واضح و آشکار است که باید دریافت شود و نسبت به آن تصمیم جدی اتخاذ گردد، این که خوش بینی ها را باید کنار نهاد، طالبان ممکن است پشت میز مذاکره حاضر شوند، اما تن به صلح نخواهند داد و در نتیجه دور باطل خشونت هم چنان تکرار خواهد شد. دیگر این که به میانجیگری قدرت های جهانی گردن نخواهند نهاد و تسلیم فشارهای بین المللی نخواهند شد.
اما طبق معمول انگشت اتهام به سوی طالبان دراز است و در گذشته هم حملات این چنینی از سوی آن گروه صورت گرفته بود.
شاید این پرسش مطرح شود که چرا ساختمان پارلمان کشور مورد اصابت قرار گرفته است، دوم آنکه چرا این زمان انتخاب شده است؟
گرچه گفته شده است که اصابت راکت ها تلفات جانی به همراه نداشته است اما زمان و مکان اصابت راکت ها می تواند به صورت سمبولیک مطرح باشد.
دستکم سه پیام سمبولیک را می توان از راکت پراگنی طالبان دریافت داشت. نخست این که ساختمان پارلمان افغانستان توسط هندوستان اعمار شده است. و بر نیروهای امنیتی کشور بود که این حساسیت را بیش از پیش درک می کردند و نسبت به حفظ و حراست این مکان بیش از گذشته حساسیت به خرج می دادند. خبرهایی که شنیده می شود گویای آنست که برخی اعضای پارلمان افغانستان در سوال و جوابی که با مسئولان امنیتی کشور داشته چهار ماه قبل خبر حمله به ساختمان پارلمان مطرح بوده که متاسفانه سهل انگاری نیروهای امنیتی باعث شد که این خبر جدی گرفته نشود.
در حالیکه حساسیت ها در حین گشایش این سازه بوجود آمده بود و نیروهای امنیتی نیز در جریان قرار داشتند.
وقتی نخست وزیر وقت هندوستان در زمان گشایش این ساختمان حضور یافت و با استقبال کم نظیر اعضای پارلمان کشور مواجه شد، حساسیت های زیادی را بر انگیخت. این استقبال گرم از نخست وزیر هندوستان وقتی صورت گرفت که مقام های حکومت پاکستان بارها از حکومت افغانستان در خواست کرده بودند که روابط سیاسی خود را با هند کاهش دهند.
مورد اصابت قرار گرفتن این ساختمان به معنای مورد اصابت قرار گرفتن سیاست خارجی حکومت افغانستان در رابطه با هندوستان است.
به هر حال راکت پراگنی نشان می دهد که طالبان هنوز در خدمت اهداف پاکستان قرار دارند و بر نمی تابند که روابط میان هندوستان و افغانستان به حد مقبول و معقول خود ارتقا پبدا کند.
سطح دیگری از این راکت پراگنی نشان می دهد که سیاست های بگیر و ببند پاکستان در رابطه با طالبان خیمه شب بازی بیش نیست و برای انحراف افکار عمومی دنیا به ویژه کشورهایی صورت می گیرد که در نشست های چهار جانبه نماینده هایی را فرستاده بودند.
لذا هدف قرار گرفتن سازه پارلمان نشان دهنده این واقعیت است که رابطه میان طالبان و پاکستان مستحکم تر از آنست که بتوان میان اهداف آنها گمان دوگانگی برده شود. به سخن دیگر طالبان چنان تحت تاثیر سیاست های پاکستان قرار دارند که هر سخن و عملی که انجام می دهند جز با مشورت مقام های سیاسی و نظامی پاکستان نیست و این گمان را بیشتر تقویت می کند که مذاکره میان حکومت افغانستان و طالبان وقتی به ثمر خواهد نشست که اختلاف ها میان حکومت افغانستان و پاکستان حل شود.
پیام دوم راکت پراگنی طالبان آنست که افغانستان در آستانه فصل گرما قرار دارد. فصلی که هر سال با خشونت های طالبان آغاز می شود. امسال هم بررغم انتظارهایی که برده می شد، خشونت طالبان کاهش نخواهد یافت به قول معروف وقتی بهار با خون و خشونت آغاز شود، طالبان دست از خون ریزی بر نخواهند داشت و در فصل های گرم خشونت ورزی طالبان بیش از پیش دوام خواهد کرد.
یک مقام امنیتی امریکا نیز خاطر نشان ساخته است که سال آتی به مراتب خشونت بار تر از سال گذشته خواهد بود. حال این مقام امریکایی از کدام منبع این اطلاعات را بدست آورده است، نیازمند تحقیق جداگانه است، اما اشرافی که مقام های امریکایی بر طالبان و سیاست های پاکستان دارند به نحوی می دانند که دست طالبان و پاکستان در یک کاسه است، خشونت طالبان بیشتر خواهند شد.
لذا آشکارترین پیام به حکومت و نیروهای امنیتی افغانستان است که در سال جاری خود را برای نبرد بیشتر آماده کنند، نسبت به مذاکره خوش بین نباشند و طالبان کسانی نیستند که گوش شنوایی پیدا کرده باشند و به منطق و استدلال گردن نهند و مذاکره با حکومت افغانستان را بپذیرند.
پیام واضح دیگر این راکت پراکنی به مقام های کشورهایی است که به نشست چهار جانبه نمایندگانی را فرستاده بودند و بعد از آن هم مقام های امریکایی هشدار دادند که طالبان دو راه بیشتر ندارند، یا پشت میز مذاکره با حکومت افغانستان حاضر می شوند یا آنکه منتظر جنگ سخت با نیروهای بین المللی مستقر در افغانستان باشند.
بناراین می توان این گونه استنباط کرد که طالبان با راکت پراگنی پاسخ منفی به حکومت افغانستان از یک طرف و سران کشورهای چین و ایالات متحده امریکا نیز داده است.
در یک جمع بندی می توان این گونه استنباط کرد که حمله راکتی دارای سه پیام واضح و آشکار است که باید دریافت شود و نسبت به آن تصمیم جدی اتخاذ گردد، این که خوش بینی ها را باید کنار نهاد، طالبان ممکن است پشت میز مذاکره حاضر شوند، اما تن به صلح نخواهند داد و در نتیجه دور باطل خشونت هم چنان تکرار خواهد شد. دیگر این که به میانجیگری قدرت های جهانی گردن نخواهند نهاد و تسلیم فشارهای بین المللی نخواهند شد.
