مرکز عدلی و قضایی مبارزه علیه جرایم مسکرات و مواد مخدر افغانستان اعلام کرده که در سال گذشته خورشیدی ۶۹۳ نفر در ارتباط با ۵۳۴ قضیه قاچاق مواد مخدر و مسکرات بازداشت شده‌اند.
احمدخالد موحد؛ سخنگوی این مرکز گفت که این افراد شامل ۱۵ زن، ۳ تبعه ایرانی، ۴۰ کارمند دولت و افراد عادی بوده‌اند.
به گفته او این افراد توسط پولیس مبارزه با مواد مخدر در هنگام قاچاق بازداشت و پرونده اغلب این افراد بررسی و حکم آنان نیز توسط محاکم مربوطه صادر شده است.
آقای موحد گفت که یک لابراتوار تولید هروئین نیز در سال گذشته تخریب شده است.
به گفته او ۶۳۸۰ کیلوگرم هروئین، ۱۵۱۹ کیلوگرم مرفین، بیش از ۲۷ تن تریاک، ۱۸۴ تن چرس، حدود ۸ تن مواد کیمیایی، بیش از ۴ هزار لیتر تیزاب که برای تولید هروئین از تریاک به کار می‌رود، از این قاچاقچیان گرفته شده است.
او گفت که دولت افغانستان برنامه دارد تا در روزهای آینده تمام این مواد را نابود کند.
این در حالی است که به باور کارشناسان، معضل مواد مخدر در افغانستان، با رشد و توسعه پنهان و خزنده ای که طی سال ها داشته است، اکنون به مرحله ای رسیده که به یک الگوی تازه از تروریزم تبدیل شده است؛ الگویی که در میزان تلفات، قدرت تخریب و ویرانگری و خشونت ناخوانایی که در پشت ظاهر آرامبخش و فراموشی آور نشئه تریاک وجود دارد، جهانی را در معرض یک خطر بالفعل و مستقیم قرار داده است.
این تروریزم از اکنون و همین حالا، آینده نسل های بشری از افغانستان تا پاکستان، ایران، آسیای میانه، روسیه، کشورهای حوزه بالکان، اروپا و امریکا را نشانه رفته و به نظر می رسد در مرحله ای از رشد رسیده است که دیگر کمتر قدرتی تاب برابری و مقابله با آن را دارد.
اما منتقدان می گویند که مساله صرفا این نیست. مساله اصلی این است که هیچ نسبتی میان رشد و توسعه تولید مواد مخدر و مبارزه با آن، وجود ندارد و بدتر از آن اینکه به باور آگاهان، اگر به نسبت های پنهان میان این دو نگاه شود، شاید ریشه ماجرا سر از تالارهای تاریک گروه های مافیای جهانی، زد و بندهای پنهانی ارتش ها و سازمان های استخباراتی کشورهای بزرگ و... درآورد و اینجاست که عمق و گستردگی بحران به صورت واقعی آشکار می گردد.
بنابراین پاسخ به این سؤال که چرا پس از حضور چندین ساله جامعه جهانی در افغانستان، آمارهای رسمی بازهم نشان می دهد که معضل مواد مخدر در کشور، رو به گسترش و تعمیق و تشدید است و سازمان های منطقه ای آشکارا هشدار می دهند که این معضل اکنون به اندازه ای فراگیر شده که حیات جهانی را با مخاطره مواجه ساخته است، چندان هم آسان نیست.
سالانه ده ها میلیارد دالر از رهگذر کشت و تولید مواد مخدر از سوی دهقانان فقیر افغانستان در ولایات غالبا ناآرام کشور، به دست می آید؛ اما چرا اکنون و پس از سال ها، هیچ دهقانی در هلمند یا ننگرهار یا بدخشان از ناحیه کشت و تولید مواد مخدر، میلیاردر نشده است؟!
شماری از سازمان های سیاسی و استخباراتی غربی سعی می کنند میان توسعه کشت مواد مخدر و افزایش ناامنی ها و منابع تامین مالی تروریزم و شورشگری در افغانستان، نسبت هایی ایجاد کنند؛ اما منتقدان می پرسند که حتی اگر چنین نسبت هایی درست هم باشد چه گروه ها و سازمان هایی زمینه سازی می کنند تا تروریست ها به آسانی بتوانند مواد مخدری را که زیر نظر آنها و با حمایت نظامی و امنیتی تروریزم، تولید می شود به بازارهای آسیا و اروپا برسانند؟
آیا تروریست های آماتوری که در هلمند، قندهار، بدخشان، ننگرهار، نورستان و...، مردم را ترغیب می کنند که مواد مخدر بکارند، این قدرت را هم دارند که آنها را به کشورهای دیگر صادر کنند و از پول آن برای خود سلاح و تجهیزات نظامی و جنگی تهیه کنند؟! این سلاح ها را از کجا به دست می آورند؟ چه کشورهایی آن را می سازند؟!
هیچ پاسخ قانع کننده ای برای این سؤال ها وجود ندارد نه از سوی دولت و نه از سوی کشورهای خارجی؛ زیرا پاسخ هایی که ارائه می شوند، بسیار بی پایه، ناموجه و ساختگی است؛ اما آنچه واقعیت دارد این است که مبارزه با مواد مخدر با بازداشت و محاکمه چند خرده فروش بی پشتوانه، امکان پذیر نیست. برای این منظور باید به سراغ غول های مافیای بین المللی رفت که چون عنکبوتی چموش، تا عمیق ترین لایه های قدرت در افغانستان، نفوذ و لانه کرده اند.
احمدخالد موحد؛ سخنگوی این مرکز گفت که این افراد شامل ۱۵ زن، ۳ تبعه ایرانی، ۴۰ کارمند دولت و افراد عادی بوده‌اند.
به گفته او این افراد توسط پولیس مبارزه با مواد مخدر در هنگام قاچاق بازداشت و پرونده اغلب این افراد بررسی و حکم آنان نیز توسط محاکم مربوطه صادر شده است.
آقای موحد گفت که یک لابراتوار تولید هروئین نیز در سال گذشته تخریب شده است.
به گفته او ۶۳۸۰ کیلوگرم هروئین، ۱۵۱۹ کیلوگرم مرفین، بیش از ۲۷ تن تریاک، ۱۸۴ تن چرس، حدود ۸ تن مواد کیمیایی، بیش از ۴ هزار لیتر تیزاب که برای تولید هروئین از تریاک به کار می‌رود، از این قاچاقچیان گرفته شده است.
او گفت که دولت افغانستان برنامه دارد تا در روزهای آینده تمام این مواد را نابود کند.
این در حالی است که به باور کارشناسان، معضل مواد مخدر در افغانستان، با رشد و توسعه پنهان و خزنده ای که طی سال ها داشته است، اکنون به مرحله ای رسیده که به یک الگوی تازه از تروریزم تبدیل شده است؛ الگویی که در میزان تلفات، قدرت تخریب و ویرانگری و خشونت ناخوانایی که در پشت ظاهر آرامبخش و فراموشی آور نشئه تریاک وجود دارد، جهانی را در معرض یک خطر بالفعل و مستقیم قرار داده است.
این تروریزم از اکنون و همین حالا، آینده نسل های بشری از افغانستان تا پاکستان، ایران، آسیای میانه، روسیه، کشورهای حوزه بالکان، اروپا و امریکا را نشانه رفته و به نظر می رسد در مرحله ای از رشد رسیده است که دیگر کمتر قدرتی تاب برابری و مقابله با آن را دارد.
اما منتقدان می گویند که مساله صرفا این نیست. مساله اصلی این است که هیچ نسبتی میان رشد و توسعه تولید مواد مخدر و مبارزه با آن، وجود ندارد و بدتر از آن اینکه به باور آگاهان، اگر به نسبت های پنهان میان این دو نگاه شود، شاید ریشه ماجرا سر از تالارهای تاریک گروه های مافیای جهانی، زد و بندهای پنهانی ارتش ها و سازمان های استخباراتی کشورهای بزرگ و... درآورد و اینجاست که عمق و گستردگی بحران به صورت واقعی آشکار می گردد.
بنابراین پاسخ به این سؤال که چرا پس از حضور چندین ساله جامعه جهانی در افغانستان، آمارهای رسمی بازهم نشان می دهد که معضل مواد مخدر در کشور، رو به گسترش و تعمیق و تشدید است و سازمان های منطقه ای آشکارا هشدار می دهند که این معضل اکنون به اندازه ای فراگیر شده که حیات جهانی را با مخاطره مواجه ساخته است، چندان هم آسان نیست.
سالانه ده ها میلیارد دالر از رهگذر کشت و تولید مواد مخدر از سوی دهقانان فقیر افغانستان در ولایات غالبا ناآرام کشور، به دست می آید؛ اما چرا اکنون و پس از سال ها، هیچ دهقانی در هلمند یا ننگرهار یا بدخشان از ناحیه کشت و تولید مواد مخدر، میلیاردر نشده است؟!
شماری از سازمان های سیاسی و استخباراتی غربی سعی می کنند میان توسعه کشت مواد مخدر و افزایش ناامنی ها و منابع تامین مالی تروریزم و شورشگری در افغانستان، نسبت هایی ایجاد کنند؛ اما منتقدان می پرسند که حتی اگر چنین نسبت هایی درست هم باشد چه گروه ها و سازمان هایی زمینه سازی می کنند تا تروریست ها به آسانی بتوانند مواد مخدری را که زیر نظر آنها و با حمایت نظامی و امنیتی تروریزم، تولید می شود به بازارهای آسیا و اروپا برسانند؟
آیا تروریست های آماتوری که در هلمند، قندهار، بدخشان، ننگرهار، نورستان و...، مردم را ترغیب می کنند که مواد مخدر بکارند، این قدرت را هم دارند که آنها را به کشورهای دیگر صادر کنند و از پول آن برای خود سلاح و تجهیزات نظامی و جنگی تهیه کنند؟! این سلاح ها را از کجا به دست می آورند؟ چه کشورهایی آن را می سازند؟!
هیچ پاسخ قانع کننده ای برای این سؤال ها وجود ندارد نه از سوی دولت و نه از سوی کشورهای خارجی؛ زیرا پاسخ هایی که ارائه می شوند، بسیار بی پایه، ناموجه و ساختگی است؛ اما آنچه واقعیت دارد این است که مبارزه با مواد مخدر با بازداشت و محاکمه چند خرده فروش بی پشتوانه، امکان پذیر نیست. برای این منظور باید به سراغ غول های مافیای بین المللی رفت که چون عنکبوتی چموش، تا عمیق ترین لایه های قدرت در افغانستان، نفوذ و لانه کرده اند.
