رییس جمهور غنی در مراسم افتتاح سال ششم دورۀ شانزدهم شورای ملی گفت:"طالبان با آزمون بزرگی رو به رو هستند. آنان باید انتخاب کنند که صلح می‌خواهند یا جنگ."
وی افزود که صلح به سود هر دو است و صلح واقعی پشت درهای بسته تحقق نمی‌یابد.
این در حالی است که طالبان روز شنبه گفتگو با حکومت افغانستان را رد کرد. قرار بود این گفتگوها در هفته اول ماه جاری میلادی در اسلام آباد آغاز شود
طالبان در خبرنامه‌ای گفته‌اند:"ما می‌خواهیم به تکرار موضع ما بار دیگر تأکید کنیم تا زمانی که اشغال نیروهای خارجی به‌پایان نرسد، نام طالبان از لیست سیاه جهانی حذف نشود، بازداشت‌شدگان ما آزاد نشوند، گفتگوهای صلح هیچ نتیجه‌ای نخواهد داشت."
اما رییس‌جمهورغنی می‌گوید که حکومت دربارۀ صلح نیت روشن دارد و روند صلح با در نظرداشت منافع ملی به پیش خواهد رفت.
به گفتۀ وی هرچند حکومت آمادۀ صلح است؛ اما با کسانی که می‌خواهند جنگ کنند، نیروهای دولتی آماده رویارویی با آنان هستند.
وی افزود که این جنگ، جنگ داخلی نیست. افغانان برادر اند و در حقیقت "این جنگ تحمیل شده است."
در این میان اما منتقدان می گویند که با پاسخی که طالبان به تلاش های تازه صلح حول محور گروه هماهنگی چهار جانبه دادند، دولت نیز در برابر یک آزمون بزرگ قرار گرفته و ناگزیر به انتخاب میان ادامه صلح یا توسل به جنگ است.
هرچند آقای غنی در سخنان اخیرش یکبار دیگر تاکید کرد که اگر گروه های تروریستی، حاضر به پذیرش صلح نشوند، سرکوب خواهند شد؛ اما کارشناسان می گویند که این امر باید به صورت عملی به طالبان و سایر گروه هایی که حاضر به پذیرش طرح صلح دولت نیستند، نشان داده شود؛ زیرا این امر، دو پیام و پیامد مهم خواهد داشت: یکی اینکه به طالبان ثابت خواهد کرد که دولت قدرت، توان و اراده کافی برای جنگ با تروریزم و سرکوب واقعی تروریست ها را دارد و به این ترتیب، آنها به ناگزیر، خود را در برابر یک انتخاب دو گزینه ای احساس خواهند کرد که بر پایه آن، یا به خشونت و ترور و آدمکشی و ویرانگری ادامه دهند تا منافع قدرت های خارجی، تامین شود و یا به فراخوان صلح حکومت، لبیک گفته و تفنگ های شان را بر زمین بگذارند و در یک روند سیاسی ملی مشارکت کنند.
پیام مهم دیگر این اقدام این خواهد بود که دولت آنگاه اگر ندا و فراخوان صلح نیز سر دهد، این فراخوان را از موضع قدرت، اعلام خواهد کرد؛ چیزی که در حال حاضر، به نظر نمی رسد به اندازه کافی واضح و قابل پذیرش از سوی گروه های مسلح مخالف دولت باشد.
کارشناسان می گویند که دولت اگر در پی نتیجه دادن سریع روند صلح است، ابتدا باید این پیام را از طریق راه اندازی جنگ های کوبنده و قاطع علیه تروریزم به گروه های مسلح، ابلاغ کند که اگر صلح را نپذیرند، سرکوب مرگبار و آشتی ناپذیری در انتظار آنها خواهد بود و سرنوشتی جز تسلیم و انهدام و نابودی نخواهند داشت.
در مورد پیش شرط هایی که طالبان مطرح کرده اند نیز آگاهان می گویند که صرف نظر از عملی بودن یا نبودن برخی از این شرایط، واقعیتی که وجود دارد این است که تا زمان حضور گسترده و همه جانبه نیروهای خارجی در کشور، همواره بهانه ای برای جنگیدن در اختیار نیروهای مسلح و گروه های تروریستی خواهد بود.
این در حالی است که بار اصلی این جنگ، بر دوش دولت و مردم افغانستان است؛ اما حضور نیروهای خارجی تحت نام مبارزه با تروریزم و نیروهای داخلی و خارجی تحت نام تروریزم، هردو توجیه گر همدیگر است و تا زمانی که یکی از آنها در افغانستان، حضور داشته باشد، دیگری نیز حضور و وجود خواهد داشت.
از سوی دیگر، طرح این پیش شرط ها به معنای آن است که طالبان، همچنان سعی می کنند خود را در موضع قدرت نشان دهند و به این ترتیب، از همین ابتدا در تلاش اند که شرایط و خواسته های خود را بر دولت افغانستان تحمیل کنند؛ بنابراین، این صلح، هرگز در یک فضای متعادل و متوازن، صورت نخواهد گرفت و نتایج عادلانه ای نیز در پی نخواهد داشت.
به همین دلیل، تنها راه معقول و مؤثر موجود در این زمینه، قرار دادن طالبان در موضع ضعف، از طریق تشدید جنگ و سرکوب و احراز اقتدار و توانایی و اراده دولت برای مبارزه مسلحانه با تروریزم است.
وی افزود که صلح به سود هر دو است و صلح واقعی پشت درهای بسته تحقق نمی‌یابد.
این در حالی است که طالبان روز شنبه گفتگو با حکومت افغانستان را رد کرد. قرار بود این گفتگوها در هفته اول ماه جاری میلادی در اسلام آباد آغاز شود
طالبان در خبرنامه‌ای گفته‌اند:"ما می‌خواهیم به تکرار موضع ما بار دیگر تأکید کنیم تا زمانی که اشغال نیروهای خارجی به‌پایان نرسد، نام طالبان از لیست سیاه جهانی حذف نشود، بازداشت‌شدگان ما آزاد نشوند، گفتگوهای صلح هیچ نتیجه‌ای نخواهد داشت."
اما رییس‌جمهورغنی می‌گوید که حکومت دربارۀ صلح نیت روشن دارد و روند صلح با در نظرداشت منافع ملی به پیش خواهد رفت.
به گفتۀ وی هرچند حکومت آمادۀ صلح است؛ اما با کسانی که می‌خواهند جنگ کنند، نیروهای دولتی آماده رویارویی با آنان هستند.
وی افزود که این جنگ، جنگ داخلی نیست. افغانان برادر اند و در حقیقت "این جنگ تحمیل شده است."
در این میان اما منتقدان می گویند که با پاسخی که طالبان به تلاش های تازه صلح حول محور گروه هماهنگی چهار جانبه دادند، دولت نیز در برابر یک آزمون بزرگ قرار گرفته و ناگزیر به انتخاب میان ادامه صلح یا توسل به جنگ است.
هرچند آقای غنی در سخنان اخیرش یکبار دیگر تاکید کرد که اگر گروه های تروریستی، حاضر به پذیرش صلح نشوند، سرکوب خواهند شد؛ اما کارشناسان می گویند که این امر باید به صورت عملی به طالبان و سایر گروه هایی که حاضر به پذیرش طرح صلح دولت نیستند، نشان داده شود؛ زیرا این امر، دو پیام و پیامد مهم خواهد داشت: یکی اینکه به طالبان ثابت خواهد کرد که دولت قدرت، توان و اراده کافی برای جنگ با تروریزم و سرکوب واقعی تروریست ها را دارد و به این ترتیب، آنها به ناگزیر، خود را در برابر یک انتخاب دو گزینه ای احساس خواهند کرد که بر پایه آن، یا به خشونت و ترور و آدمکشی و ویرانگری ادامه دهند تا منافع قدرت های خارجی، تامین شود و یا به فراخوان صلح حکومت، لبیک گفته و تفنگ های شان را بر زمین بگذارند و در یک روند سیاسی ملی مشارکت کنند.
پیام مهم دیگر این اقدام این خواهد بود که دولت آنگاه اگر ندا و فراخوان صلح نیز سر دهد، این فراخوان را از موضع قدرت، اعلام خواهد کرد؛ چیزی که در حال حاضر، به نظر نمی رسد به اندازه کافی واضح و قابل پذیرش از سوی گروه های مسلح مخالف دولت باشد.
کارشناسان می گویند که دولت اگر در پی نتیجه دادن سریع روند صلح است، ابتدا باید این پیام را از طریق راه اندازی جنگ های کوبنده و قاطع علیه تروریزم به گروه های مسلح، ابلاغ کند که اگر صلح را نپذیرند، سرکوب مرگبار و آشتی ناپذیری در انتظار آنها خواهد بود و سرنوشتی جز تسلیم و انهدام و نابودی نخواهند داشت.
در مورد پیش شرط هایی که طالبان مطرح کرده اند نیز آگاهان می گویند که صرف نظر از عملی بودن یا نبودن برخی از این شرایط، واقعیتی که وجود دارد این است که تا زمان حضور گسترده و همه جانبه نیروهای خارجی در کشور، همواره بهانه ای برای جنگیدن در اختیار نیروهای مسلح و گروه های تروریستی خواهد بود.
این در حالی است که بار اصلی این جنگ، بر دوش دولت و مردم افغانستان است؛ اما حضور نیروهای خارجی تحت نام مبارزه با تروریزم و نیروهای داخلی و خارجی تحت نام تروریزم، هردو توجیه گر همدیگر است و تا زمانی که یکی از آنها در افغانستان، حضور داشته باشد، دیگری نیز حضور و وجود خواهد داشت.
از سوی دیگر، طرح این پیش شرط ها به معنای آن است که طالبان، همچنان سعی می کنند خود را در موضع قدرت نشان دهند و به این ترتیب، از همین ابتدا در تلاش اند که شرایط و خواسته های خود را بر دولت افغانستان تحمیل کنند؛ بنابراین، این صلح، هرگز در یک فضای متعادل و متوازن، صورت نخواهد گرفت و نتایج عادلانه ای نیز در پی نخواهد داشت.
به همین دلیل، تنها راه معقول و مؤثر موجود در این زمینه، قرار دادن طالبان در موضع ضعف، از طریق تشدید جنگ و سرکوب و احراز اقتدار و توانایی و اراده دولت برای مبارزه مسلحانه با تروریزم است.
