یک گزارش تازه منتشرشده از احتمال حضور هزاران نیروی امریکایی در افغانستان در چند دهه آینده خبر می‌دهد.
خبرگزاری روسی راشا تودی (روسیه امروز) با اشاره به اظهارات فرماندهان امریکایی گزارش داد با وجود تصمیم واشنگتن برای عقب‌نشینی از افغانستان در اوایل سال ۲۰۱۷ میلادی، هزاران نیروی امریکایی احتمالاً چند دهه دیگر در افغانستان باقی می‌مانند.
به گزارش این پایگاه خبری، یکی از مقامات ارشد وزارت دفاع امریکا که خواست نامش فاش نشود، در مصاحبه با نشریه «واشنگتن پست» گفته است:«دریافته ام که نمی‌شود آنجا (افغانستان) را ترک کرد.
نیروهای محلی به پشتیبانی هوایی و اطلاعاتی نیاز دارند و طی ۳ یا ۵ سال آمادگی پیدا نمی‌کنند. ما باید مدتی طولانی آنجا حضور داشته باشیم.»
جنرال ویلسون شافنر؛ معاون فرمانده کل نیروهای خارجی در افغانستان نیز در مصاحبه با این نشریه گفت:«چندین سال دیگر در افغانستان شاهد فضاهایی خواهیم بود که سازمان‌های افراطی تندرو بر آنها حکومت خواهند کرد.»
جنرال شافنر همچنین تأکید کرد، مدت زمان زیادی برای تربیت نیروهای کارآمد، نیاز است.
در این میان، کارشناسان مسایل نظامی می گویند که حضور طولانی مدت نیروهای امریکایی در افغانستان راه حل بحران کنونی نیست.
آنها در این زمینه به نسبت موجود میان تمدید حضور نیروهای خارجی با تشدید ناامنی ها و فعالیت های هراس افکنانه اشاره می کنند و می گویند که اگر امریکایی ها در نظر داشته باشند که در یک بازه زمانی ده ها ساله در افغانستان حضور داشته باشند، به نسبت سال هایی که این حضور تمدید می شود، ناامنی ها نیز تشدید خواهد شد؛ زیرا به باور آنها این حضور بهانه کافی برای استمرار فعالیت های هراس افکنانه در کشور را فراهم کرده و برای گروه های ستیزه جوی خارجی، انگیزه لازم برای فعالیت های تروریستی در افغانستان را ایجاد خواهد کرد.
نکته دیگر این است که به عقیده ناظران، تاکید امریکا بر حضور درازمدت در افغانستان به بهانه نیاز نیروهای امنیتی داخلی به حمایت های خارجی، این گمانه را ایجاد می کند که این نیروها اراده کافی برای تقویت واقعی نیروهای امنیتی افغانستان و خودکفایی و بی نیازی آنها به کمک های خارجی را ندارند.
در این مورد البته دلایل فراوانی وجود دارد که یکی از مهم ترین آنها عملکرد ۱۵ ساله نیروهای ناتو و امریکایی در خصوص تجهیز، تقویت و تسلیح نیروهای امنیتی افغانستان است.
به باور کارشناسان در این مدت، امریکا و هم پیمانانش زمان کافی برای تقویت و تجهیز و آموزش نیروهای امنیتی افغانستان در اختیار داشتند؛ اما گام هایی که در این راستا برداشته شد، بسیار کند بود و از سطح همکاری های بسیار ابتدایی و اولیه، فراتر نرفت.
یکی از آشکارترین مثال ها در این خصوص، تجهیز و تقویت نیروهای هوایی اردوی ملی افغانستان است که بعد از ۱۵ سال تنها توانسته به چهار جت جنگی بسیار قدیمی دست پیدا کند. این در حالی است که نیروهای خارجی به خوبی می دانستند که نیروهای زمینی افغانستان با توجه به اینکه به سلاح های دوربرد و سنگین نیز دسترسی ندارند، بدون وجود یک پشتوانه هوایی نیرومند، قادر به مهار، سرکوب و انهدام تروریست ها در مناطق کوهستانی و صعب العبور کشور نیستند؛ با این وجود، نسبت به این امر، هیچ توجه جدی صورت نگرفت و همین موضوع، زمینه ساز رقم خوردن سالی خونین و پرتلفات برای نیروهای امنیتی افغانستان در سال ۲۰۱۵ میلادی یعنی نخستین سال ماموریت مستقلانه آنها شد.
اکنون هم منتقدان می گویند که فرماندهان نیروهای امریکایی در حالی بر ضرورت حضور درازمدت در افغانستان تاکید می کنند که کشور در وخیم ترین وضعیت خود از نظر درگیری با گروه های مخوف تروریستی قرار دارد و نیروهای امنیتی نیز متحمل تلفات سنگینی شده اند.
از جانب دیگر، نیروهای امریکایی هیچ برنامه راهبردی و قابل اعمالی برای تجهیز و تقویت سریع نیروهای امنیتی کشور به نسبت تهدیدهای بالفعلی که در برابر آنها موجود است، روی دست ندارند و همین امر، تردیدها در خصوص انگیزه های واقعی امریکایی ها از تمدید مکرر حضور نظامی شان در افغانستان را تقویت می کند.
آگاهان با اشاره به تجربه تلخ سال های گذشته و همچنین وضعیت وخیمی که در حال حاضر با آن رو به رو هستیم، می گویند تمدید حضور نیروهای امریکایی در ابعاد ده ها ساله نه تنها راه حل نیست؛ بلکه معضلی بر معضلات کنونی کشور خواهد افزود و آینده تاریکی را فراروی کشور قرار خواهد داد.
خبرگزاری روسی راشا تودی (روسیه امروز) با اشاره به اظهارات فرماندهان امریکایی گزارش داد با وجود تصمیم واشنگتن برای عقب‌نشینی از افغانستان در اوایل سال ۲۰۱۷ میلادی، هزاران نیروی امریکایی احتمالاً چند دهه دیگر در افغانستان باقی می‌مانند.
به گزارش این پایگاه خبری، یکی از مقامات ارشد وزارت دفاع امریکا که خواست نامش فاش نشود، در مصاحبه با نشریه «واشنگتن پست» گفته است:«دریافته ام که نمی‌شود آنجا (افغانستان) را ترک کرد.
نیروهای محلی به پشتیبانی هوایی و اطلاعاتی نیاز دارند و طی ۳ یا ۵ سال آمادگی پیدا نمی‌کنند. ما باید مدتی طولانی آنجا حضور داشته باشیم.»
جنرال ویلسون شافنر؛ معاون فرمانده کل نیروهای خارجی در افغانستان نیز در مصاحبه با این نشریه گفت:«چندین سال دیگر در افغانستان شاهد فضاهایی خواهیم بود که سازمان‌های افراطی تندرو بر آنها حکومت خواهند کرد.»
جنرال شافنر همچنین تأکید کرد، مدت زمان زیادی برای تربیت نیروهای کارآمد، نیاز است.
در این میان، کارشناسان مسایل نظامی می گویند که حضور طولانی مدت نیروهای امریکایی در افغانستان راه حل بحران کنونی نیست.
آنها در این زمینه به نسبت موجود میان تمدید حضور نیروهای خارجی با تشدید ناامنی ها و فعالیت های هراس افکنانه اشاره می کنند و می گویند که اگر امریکایی ها در نظر داشته باشند که در یک بازه زمانی ده ها ساله در افغانستان حضور داشته باشند، به نسبت سال هایی که این حضور تمدید می شود، ناامنی ها نیز تشدید خواهد شد؛ زیرا به باور آنها این حضور بهانه کافی برای استمرار فعالیت های هراس افکنانه در کشور را فراهم کرده و برای گروه های ستیزه جوی خارجی، انگیزه لازم برای فعالیت های تروریستی در افغانستان را ایجاد خواهد کرد.
نکته دیگر این است که به عقیده ناظران، تاکید امریکا بر حضور درازمدت در افغانستان به بهانه نیاز نیروهای امنیتی داخلی به حمایت های خارجی، این گمانه را ایجاد می کند که این نیروها اراده کافی برای تقویت واقعی نیروهای امنیتی افغانستان و خودکفایی و بی نیازی آنها به کمک های خارجی را ندارند.
در این مورد البته دلایل فراوانی وجود دارد که یکی از مهم ترین آنها عملکرد ۱۵ ساله نیروهای ناتو و امریکایی در خصوص تجهیز، تقویت و تسلیح نیروهای امنیتی افغانستان است.
به باور کارشناسان در این مدت، امریکا و هم پیمانانش زمان کافی برای تقویت و تجهیز و آموزش نیروهای امنیتی افغانستان در اختیار داشتند؛ اما گام هایی که در این راستا برداشته شد، بسیار کند بود و از سطح همکاری های بسیار ابتدایی و اولیه، فراتر نرفت.
یکی از آشکارترین مثال ها در این خصوص، تجهیز و تقویت نیروهای هوایی اردوی ملی افغانستان است که بعد از ۱۵ سال تنها توانسته به چهار جت جنگی بسیار قدیمی دست پیدا کند. این در حالی است که نیروهای خارجی به خوبی می دانستند که نیروهای زمینی افغانستان با توجه به اینکه به سلاح های دوربرد و سنگین نیز دسترسی ندارند، بدون وجود یک پشتوانه هوایی نیرومند، قادر به مهار، سرکوب و انهدام تروریست ها در مناطق کوهستانی و صعب العبور کشور نیستند؛ با این وجود، نسبت به این امر، هیچ توجه جدی صورت نگرفت و همین موضوع، زمینه ساز رقم خوردن سالی خونین و پرتلفات برای نیروهای امنیتی افغانستان در سال ۲۰۱۵ میلادی یعنی نخستین سال ماموریت مستقلانه آنها شد.
اکنون هم منتقدان می گویند که فرماندهان نیروهای امریکایی در حالی بر ضرورت حضور درازمدت در افغانستان تاکید می کنند که کشور در وخیم ترین وضعیت خود از نظر درگیری با گروه های مخوف تروریستی قرار دارد و نیروهای امنیتی نیز متحمل تلفات سنگینی شده اند.
از جانب دیگر، نیروهای امریکایی هیچ برنامه راهبردی و قابل اعمالی برای تجهیز و تقویت سریع نیروهای امنیتی کشور به نسبت تهدیدهای بالفعلی که در برابر آنها موجود است، روی دست ندارند و همین امر، تردیدها در خصوص انگیزه های واقعی امریکایی ها از تمدید مکرر حضور نظامی شان در افغانستان را تقویت می کند.
آگاهان با اشاره به تجربه تلخ سال های گذشته و همچنین وضعیت وخیمی که در حال حاضر با آن رو به رو هستیم، می گویند تمدید حضور نیروهای امریکایی در ابعاد ده ها ساله نه تنها راه حل نیست؛ بلکه معضلی بر معضلات کنونی کشور خواهد افزود و آینده تاریکی را فراروی کشور قرار خواهد داد.
