بر اثر یک حمله انتحاری در شرق کشور دست‌کم ۴۵ نفر کشته و ۶۰ تن دیگر مجروح شدند.
انفجار ساعت چهارونیم عصر هنگام برگزاری یک مسابقه والیبال در ولسوالی یحیی خیل ولایت پکتیکا رخ داد.
مخلص افغان؛ سخنگوی والی پکتیکا گفت که حمله کننده بمب خود را در میان جمعیت تماشاچی مسابقه والیبال منفجر کرد.
شماری از کشته شدگان و مجروحان، کودک هستند.
جنرال عبدالرشید دوستم؛ معاون اول ریاست جمهوری، این حادثه را "قتل عام" و غیر قابل قبول خواند.
دوستم همچنین در دیدار با جمعی از خبرنگاران گفته است که تاخیر در معرفی کابینه، سبب مشکلات زیاد از جمله افزایش ناامنی‌ها شده است.
او گفته قرار است قبل از کنفرانس لندن در هفته اول ماه دسامبر، وزرای امنیتی و اقتصادی به مجلس معرفی شوند.
این دومین حمله خونین در پکتیکا طی ۴ ماه اخیر است.
۴ ماه قبل نیز یک حمله تروریستی در بازار ولسوالی ارگون این ولایت، ده ها کشته بر جای گذاشت.
حمله اخیر نیز مانند فاجعه چهار ماه قبل در ارگون برای همه مردم افغانستان، غم انگیز و سوگمندانه بود.
وقتی پای تروریزم در میان است و در نقطه مقابل آن، خون غیر نظامیان بی گناه بر زمین ریخته می شود چه تفاوتی می کند که قربانیان چه کسانی و از کجا هستند؟ این در حالی است که قربانیان، همگی هموطنان عزیز ما بوده اند که برای تماشای یک بازی مشروع گرد هم آمده بودند؛ بنابراین، این حمله نشان داد که تروریست ها و حامیان آنها با تجمع، وحدت و شور و نشاط مردم افغانستان مشکل دارند.
مردم افغانستان ورای تعلق قومی و... نسبت به این فاجعه واکنش نشان داده، آن را محکوم کرده و با قربانیان بی گناه آن، ابراز همدردی کرده اند. این نشان می دهد که افکار عمومی در سطح ملی، آماده ضدیت با تروریزم و دهشت افکنی است و تروریزم اصولا میان مردم افغانستان، صرف نظر از قومیت و ملیت و مذهب و سمت و... جایگاهی ندارد.
تروریزمی که در خیابان های کابل دختری دانشجو را آماج قرار داد، این بار در پکتیکا کودکان و مردانی را آماج گرفت که نه همدست نیروهای خارجی بودند و نه حتی سمتی رسمی در ادارات دولتی کشور داشتند؛ فارغ از اینکه آیا کار در ادارات دولتی نیز اصولا جرم است یانه!
اما براساس قرائتی که تروریست ها ارائه می کنند هر جنبنده ای که شوق زندگی داشته باشد و ایدئولوژی مرگ را نفی کند مستوجب آماج قرار گرفتن و ترور است.
در این میان، با ابراز همدردی جمعی مردم افغانستان، اکنون همه نگاه ها به دولت است. حکومت وحدت ملی که مدعی است با یک راهبرد ملی به جنگ تروریزم و تامین صلح خواهد رفت و پارلمانی که دو روز پیش –یعنی درست همان روزی که تروریست ها ده ها نفر را در پکتیکا به کام مرگ فرستادند- پیمان امنیتی با امریکا و ناتو را تایید کرد.
به این ترتیب، مسئولیت دولت سنگین تر است.
شاید حمله یکشنبه پاسخ طالبان به تایید پیمان های امنیتی با ناتو و امریکا نباشد. اگرچه حمله دیگری دیروز در شرق کابل روی داد که دو سرباز خارجی را کشت؛ اما انتظاری که مردم افغانستان دارند این است که امضای پیمان های امنیتی با تمام حرف و حدیث هایی که درباره آنها وجود دارد بتواند از مشکلات آنها بکاهد و امنیت شان را تامین کند.
این چرخه خون و خشونت باید متوقف شود و امریکا، ناتو و حکومت وعده داده اند که امضای پیمان های امنیتی می تواند بر این روند نقطه پایان بگذارد و مردم را به زندگی سراسر صلح و آشتی و آرامش خواهد رساند.
در این شکی نیست که تروریست ها با امضا و تایید پیمان های امنیتی با ناتو و امریکا از این پس سعی خواهند کرد؛ تا خون های بیشتری بریزند. تفاوتی هم نمی کند که اهداف این خون ریزی مردم افغانستان در پکتیکا باشند یا نظامیان ناتو در شرق کابل؛ اما این امضاکنندگان پیمان های امنیتی اند که می بایست در برابر پرسش های مردم در این باره پاسخ بگویند و توضیح دهند که چرا علی رغم امضا و تایید این پیمان ها، اکنون خون های بیشتری ریخته می شود و تروریست ها قدرتمندتر از پیش عمل می کنند؟
حکومت وحدت ملی همچنین با ادامه بن بست در زمینه تشکیل کابینه، تروریست ها را بیش از آنچه قدرت دارند قدرتمندتر نشان می دهد و این آنها را به انجام حملات بیشتر تشجیع و تشویق می کند.
انفجار ساعت چهارونیم عصر هنگام برگزاری یک مسابقه والیبال در ولسوالی یحیی خیل ولایت پکتیکا رخ داد.
مخلص افغان؛ سخنگوی والی پکتیکا گفت که حمله کننده بمب خود را در میان جمعیت تماشاچی مسابقه والیبال منفجر کرد.
شماری از کشته شدگان و مجروحان، کودک هستند.
جنرال عبدالرشید دوستم؛ معاون اول ریاست جمهوری، این حادثه را "قتل عام" و غیر قابل قبول خواند.
دوستم همچنین در دیدار با جمعی از خبرنگاران گفته است که تاخیر در معرفی کابینه، سبب مشکلات زیاد از جمله افزایش ناامنی‌ها شده است.
او گفته قرار است قبل از کنفرانس لندن در هفته اول ماه دسامبر، وزرای امنیتی و اقتصادی به مجلس معرفی شوند.
این دومین حمله خونین در پکتیکا طی ۴ ماه اخیر است.
۴ ماه قبل نیز یک حمله تروریستی در بازار ولسوالی ارگون این ولایت، ده ها کشته بر جای گذاشت.
حمله اخیر نیز مانند فاجعه چهار ماه قبل در ارگون برای همه مردم افغانستان، غم انگیز و سوگمندانه بود.
وقتی پای تروریزم در میان است و در نقطه مقابل آن، خون غیر نظامیان بی گناه بر زمین ریخته می شود چه تفاوتی می کند که قربانیان چه کسانی و از کجا هستند؟ این در حالی است که قربانیان، همگی هموطنان عزیز ما بوده اند که برای تماشای یک بازی مشروع گرد هم آمده بودند؛ بنابراین، این حمله نشان داد که تروریست ها و حامیان آنها با تجمع، وحدت و شور و نشاط مردم افغانستان مشکل دارند.
مردم افغانستان ورای تعلق قومی و... نسبت به این فاجعه واکنش نشان داده، آن را محکوم کرده و با قربانیان بی گناه آن، ابراز همدردی کرده اند. این نشان می دهد که افکار عمومی در سطح ملی، آماده ضدیت با تروریزم و دهشت افکنی است و تروریزم اصولا میان مردم افغانستان، صرف نظر از قومیت و ملیت و مذهب و سمت و... جایگاهی ندارد.
تروریزمی که در خیابان های کابل دختری دانشجو را آماج قرار داد، این بار در پکتیکا کودکان و مردانی را آماج گرفت که نه همدست نیروهای خارجی بودند و نه حتی سمتی رسمی در ادارات دولتی کشور داشتند؛ فارغ از اینکه آیا کار در ادارات دولتی نیز اصولا جرم است یانه!
اما براساس قرائتی که تروریست ها ارائه می کنند هر جنبنده ای که شوق زندگی داشته باشد و ایدئولوژی مرگ را نفی کند مستوجب آماج قرار گرفتن و ترور است.
در این میان، با ابراز همدردی جمعی مردم افغانستان، اکنون همه نگاه ها به دولت است. حکومت وحدت ملی که مدعی است با یک راهبرد ملی به جنگ تروریزم و تامین صلح خواهد رفت و پارلمانی که دو روز پیش –یعنی درست همان روزی که تروریست ها ده ها نفر را در پکتیکا به کام مرگ فرستادند- پیمان امنیتی با امریکا و ناتو را تایید کرد.
به این ترتیب، مسئولیت دولت سنگین تر است.
شاید حمله یکشنبه پاسخ طالبان به تایید پیمان های امنیتی با ناتو و امریکا نباشد. اگرچه حمله دیگری دیروز در شرق کابل روی داد که دو سرباز خارجی را کشت؛ اما انتظاری که مردم افغانستان دارند این است که امضای پیمان های امنیتی با تمام حرف و حدیث هایی که درباره آنها وجود دارد بتواند از مشکلات آنها بکاهد و امنیت شان را تامین کند.
این چرخه خون و خشونت باید متوقف شود و امریکا، ناتو و حکومت وعده داده اند که امضای پیمان های امنیتی می تواند بر این روند نقطه پایان بگذارد و مردم را به زندگی سراسر صلح و آشتی و آرامش خواهد رساند.
در این شکی نیست که تروریست ها با امضا و تایید پیمان های امنیتی با ناتو و امریکا از این پس سعی خواهند کرد؛ تا خون های بیشتری بریزند. تفاوتی هم نمی کند که اهداف این خون ریزی مردم افغانستان در پکتیکا باشند یا نظامیان ناتو در شرق کابل؛ اما این امضاکنندگان پیمان های امنیتی اند که می بایست در برابر پرسش های مردم در این باره پاسخ بگویند و توضیح دهند که چرا علی رغم امضا و تایید این پیمان ها، اکنون خون های بیشتری ریخته می شود و تروریست ها قدرتمندتر از پیش عمل می کنند؟
حکومت وحدت ملی همچنین با ادامه بن بست در زمینه تشکیل کابینه، تروریست ها را بیش از آنچه قدرت دارند قدرتمندتر نشان می دهد و این آنها را به انجام حملات بیشتر تشجیع و تشویق می کند.
