پاکستان عامل اصلی نا امنی ها در افغانستان است

زمینه انتحاری، روز به روز در افغانستان هموارتر می شود، انتحار و انفجار یکی پی دیگر جان شمار از شهروندان بیگناه را می گیرند و با آمدن فردا، هیچ کسی به آینده اش مطمئن نیست و معلوم نیست که این بار صدای انتحاری گلیم غم را در خانه کی هموار خواهد کرد.
سوال اینجاست که چرا گلیم انتحاری از خانه مردم افغانستان جمع نمی شود؟ چگونه این انتحارکنندگان خود را با وجود کمربند های امنیتی تا نزدیکی وزارت خانه ها میرسانند و مهم تر ازهمه این که تا چی وقت انتحار و انفجار در کشور ما ادامه خواهد داشت و چرا دست اندرکاران نظام طی یک اجماع ملی راه حل برای این پدیده شوم نمی سنجند؟
شماری از آگاهان و نمایندگان مردم در شورای ملی به این باور اند تا زمان که حکومت افغانستان از طریق سازمان ملل بالای پاکستان فشار وارد نکند و این کشور را وادار به دست برداری از حمایت تروریستان نکند، صلح در افغانستان نخواهد آمد.
محمد علم ایزدیار معاون اول مجلس سنا در نشست عمومی امروز (یک شنبه ۵جوزا) گفت: طالبان یک بار دیگر با حملات انتحاری نشان داد که آماده صلح نیستند و نمی خواهند صلح در افغانستان بیاید.
وی؛ پاکستان را عامل اصلی نا امنی ها در افغانستان خواند و اظهارات وزارت امور خارجه پاکستان را مبنی بر اینکه اگر "منطقه متشنج می شود عاملش به دوش کرزی است" بی اساس خوانده گفت: هرباری که افغانستان می خواهد دوستی خود را به هند نزدیک کند، پاکستان حملات انتحاری خود را در افغانستان افزایش می دهد."
بلقیس روشن عضو مجلس سنا، فساد و استراتژی نادرست در دستگاه نظام افغانستان را عامل اصلی افزایش نا امنی ها و انتحار در این کشور دانست.
این عضو مجلس سنای کشور گفت: در داخل شورای عالی صلح شریک های انتحاری وجود دارند و از طرفی هم در داخل نظام افغانستان کسانی هستند که با افراد انتحاری کمک می کنند، اگر نه چطور می شود که یک انتحاری مجهز با سلاح های سنگین از کمربندهای امنیتی می گذرد و وارد جاهایی می شود که افراد عادی در آنجا چندین بار تلاشی می شود.
با این هم شماری از آگاهان می گویند که حکومت با ایجاد شورای عالی صلح به نحو انتحاری را تقویت کرده است و از روز ایجاد این شورا تا به حال تنها صلح در افغانستان به وجود نیامده است؛ بلکه روز به روز ناامنی ها افزایش یافته است.
این آگاهان می گویند که اگر حکومت افغانستان بودجه هنگفتی را که بالای شورای عالی صلح در سه سال گذشته به مصرف رسانده است، بالای نیروهای امنیتی کشور به مصرف می رساند، نا امنی ها کم می شد.
این درحالیست که شماری دیگری از تحلیل گران به این باور اند که حکومت در طی چند سال اخیر تلاش کرده است که تمام نیروهای دستگیر شده طالبان و انتحارکنندگان را رها کند که با انجام این کار انتحاری و طالبان دوباره قوت پیدا کنند.
درهمین حال شماری هم به این باور اند که غرب با تقویت پنهانی تروریستان و انتحارکنندگان می خواهد افغانستان را به گونه نیم بند امنیتی قرار دهد و خود از این حالت ماهی مقصود خود را بدست بیاورد.
رییس جمهور کرزی هم طی سخنانش گفته است اگر طالبان و انتحارکنندگان با انتحار و انفجار می خواهند افغانستان را نا امن کنند، به نفع غرب کارکرده اند و این همان خواست خارجی ها است.
در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸، زمانی که امریکا به تقلب و نا مشروع بودن آن انتخابات تاکید داشت؛ ۷ درصد رای کرزی را باطل ساخت، آقای کرزی اعلام داشت که در ولایات شمالی کشور شب هنگام طیاره های ناشناس افراد مسلح پیاده می کند که هدف اش امریکا بود؛ اما بعد امریکا این را رد کرد و دوباره وارد تعامل با کرزی شد.
از اینجا معلوم می شود که نا امنی و انتحار در افغانستان به یک بازی بزرگ و پیچیده تبدیل شده است، این بازی تنها در قالب حکومت افغانستان انحصار نمی شود بلکه ازسخنان رییس جمهور معلوم می شود که این بازی به یک بازی بزرگ جهانی تبدیل شده است.
امریکا می خواهد از این بازی به نفع خود استفاده کند و ازحضور دراز مدتش در افغانستان بازی های سیاسی منطقه را کنترول کند و به نفع خود چرخ دهد و پاکستان هم می خواهد با بدست گرفتن این بازی کمک های منطقه ای را بیشتر به کشورخود برگرداند.