دشنام و ناسزا گویی یکی از مفاسد اجتماعی

جامعه بشری که به حکم عقل، فطرت و غریزه خود، می خواهد زندگی اجتماعی و متمدن داشته باشد؛ گاهی خطاهای دست و زبان، آنها را از یکدیگر دور میسازد. سید شاه سعید امینی یک تن از علمای کابل، در گفت و گو با خبرگزاری صدای افغان(آوا) با بیان این مطلب افزود: ناسزا گویی، فحاشی و استعمال الفاظ رکیک به یکدیگر یکی از مفاسد اجتماعی است.
وی گفت: فرهنگ تخریب کننده فحاشی که امروز متاسفانه در افغانستان به یک روال عادی تبدیل گردیده است، بیشتر بین جوانان بیکار، اطفال زورمندان و افراد لاابالی شایع است.
به گفته این عالم دینی، دشنام عبارت است از نسبت دادن چیزی به دیگران که باعث نقص و اهانت به او باشد، مثل الفاظ پست، پلید، ناقص و سایر عبارات رکیک و زننده.
وی علاوه نمود: یک مسلمان به جای اینکه پاکیزه، منزه ومؤدب باشد، انسانیت را زیر پا گذاشته و هتاکی بیشتری می کنند.
به گفته وی، ناسزا گویی در سایر کشورها به طرز مخصوصی انجام می گیرد، اگر در کوچه و بازار فردی به دیگری مزاحمت می کند، تنها نسبت به شخص خودش بی ادبی می کند. اما در افغانستان و برخی از کشورهای دیگر نه تنها به خود شخص بد می گویند، بلکه به پدر، مادر، خواهر وسایر بستگانش نیز ناسزا می گویند.
او دراین زمینه به حدیثی از امام جعفر صادق(ع) اشاره کرد و گفت: از آن حضرت روایت شده که به شش کس نباید سلام داد یهودی، نصرانی، مجوسی، و کسی که درحال رفع حاجت است، نشستگان بر سر سفره شراب، شاعری که زنان عفیفه را به زنا نسبت می دهد و دشنام گویان به مادران یکدیگر.
امینی در ادامه سخنانش هشدار داد: که رویه ضد اخلاقی نا سزاگویی و دشنام علاوه بر اینکه حرام است، تبعات ویران کننده ای نیز دارد که یکی از آن ها ایجاد عداوت و دشمنی بین دو طرف می باشد.
به گفته وی، توصیف کردن شخص به چیزی که موجب اهانت و نقص او باشد، از سوی قرآن کریم نیز کوهش شده است، آنجا که گفته است: ای مردم، کسی از شما نباید دیگری را استهزاء کند، زیرا ممکن است شخصی که مورد استهزاء قرار گرفته است، از فرد استهزاء کننده بهتر باشد.