گویا همه، این مردم فلک‌زده را به فراموشی سپرده اند

فقر اقتصادی و بیکاری در افغانستان، از معضلات اجتماعی است که از مدت ها به این طرف دامنگیر مردم گردیده است.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، در کابل مردم از بیکاری رنج می برند و کسانی که مصارف عیال خود را فقط از دستمزد روزانه به دست می آورند، در فصل زمستان به خاطر نبود کار در معرض خطر گرسنگی قرار می گیرند.
محمد ضیا؛ یکی از کارگران چوک پل سرخ به خبرنگار ما می گوید:"من مرد عیال‌مندی هستم که تنها خودم نان آور خانه هستم و کار مشخص و دایمی هم ندارم؛ بنابراین با مشکل شدید کمبود مصارف عایله روبرو هستم".
وی علاوه می کند:"ما امیدوار بودیم که بعد از به وجود آمدن دولت آقای کرزی و سرازیر شدن کمک های هنگفت خارجی به افغانستان، زمینه کاریابی برای طبقه کارگر فراهم می‌شود؛ اما این همکاری‌های دروغین هیچ درد ما را دوا نکرد".
به گفته او، از یکسو مردم با نبود کار مواجه اند و از سوی دیگر، کارگران پاکستانی در فصل بهار و تابستان به افغانستان سرازیر می‌شوند. ساخت بلندمنزل‌ها را با قراردادهای بسیار پایین معامله می کنند و از این طریق، کار را از دست کارگران افغانی می گیرند.
محمد ضیا می گوید:"ما از دولت خود می خواهیم که منافع ملت و مردم افغانستان را قربانی سیاست ها و درگیری‌های کلان جهانی نسازد و بگذارد که این مردم بعد از سال‌ها رنج و محنت اندکی روی آسایش را ببینند".
در همین حال، محمد عالم حسینی؛ یکی از شهروندان کابل می گوید که سیستم اقتصادی کشور و طبقات به وجود آمده در افغانستان با معیارهای جهانی، هیچگونه مطابقتی ندارد.
در تمام کشورهای دنیا از لحاظ اقتصادی، سه طبقه وجود دارد: سرمایه دار، متوسط و فقیر. طبقه متوسط تلاش می‌کند که خود را به حد سرمایه داری برساند و فقیر کوشش می کند؛ تا به حد متوسط برسد؛ اما در افغانستان سرمایه دار و فقیر است، طبقه متوسط متاسفانه وجود ندارد.
به گفته او، فقرا هرچه تلاش می کنند نمی‌توانند خود را به حد سرمایه دار برسانند.
به باور این شهروند کابلی، امروز که بسیاری از مردم افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند، هیچگونه توجهی، نه از طرف دولت و نه از طرف جهان به واسطه دولت صورت نمی‌گیرد. گویا همه، این مردم فلک زده را به فراموشی سپرده اند.