نگاهی دیگر به تاسوعای حسینی

 روز تاسوعا در فرهنگ شیعه از دیرباز به عنوان روزی شناخته شده كه عزاداران و عاشقان اهل بیت(ع) ضمن بیان فضیلت های علمدار كربلا، به مرثیه سرایی و عزاداری برای او می پردازند.

بیان رشادت ها و مصیبت های حضرت ابوالفضل(ع) در روز تاسوعای حسینی، باعث شده تا برخی چنین تصور كنند كه آن حضرت در روز تاسوعا به شهادت رسیده و به همین علت در این روز عزای سقای دشت كربلا را برپا می كنند درحالیكه همه یاران امام حسین(ع) در روز عاشورا جان خود را برای یاری دین خدا و امام خود فدا كردند.

تاسوعا در تاریخ شیعه، نهم محرم است و ریشه آن كلمه 'تسع' به معنی 9 است.

به گزارش ایرنا، از امام صادق(ع) روایت شده كه فرمودند تاسوعا روزی است كه حسین(ع) و یارانش در آن روز در كربلا محاصره شدند و سپاه شام پیرامونش حلقه وار گرد آمده او را از حركت بازداشتند و پسر مرجانه(ابن زیاد) و 'عمر بن سعد' در آن روز شادمان كه لشكری انبوه، به اختیار دارند و حسین(ع) و یارانش را ضعیف شمردند و یقین كردند كه دیگر حسین، یار و یاوری ندارد و مردم عراق به مدد او نخواهند آمد.

به عبارت دیگر مقام با عظمت حضرت ابوالفضل و موقعیت خاص ایشان باعث شده تا به طور ویژه یك روز را به بیان رشادت ها و فضیلت های فرزند امیرالمومنین(ع) اختصاص دهند كه این روز، همان تاسوعای حسینی است.

یكی از حوادثی كه در این روز اتفاق افتاد، امان نامه ای بود كه شمر برای عباس(ع) و برادرانش آورد.

شمر در روز نهم محرم یعنی تاسوعا خود را نزدیك خیام امام حسین(ع) رسانید و سراغ پسران خواهر خود، یعنی حضرت ابوالفضل(ع) و برادرانش را گرفت اما آن بزرگواران جوابی به او ندادند كه در این هنگام امام حسین(ع) فرمود اگرچه او فاسق است ولی جوابش را بدهند.

حضرت عباس (ع) پس از شنیدن سخنان شمر كه می گفت 'خود را به خاطر حسین(ع) به كشتن ندهید' در پاسخ به او با صدای بلند فرمود:‌ لعنت خدا بر تو و بر امیر تو و بر امان تو باد. ما را امان مي دهید در حالی كه پسر رسول خدا در امان نباشد؟

در روز تاسوعا كه دشمن عرصه را بر امام تنگ كرده بود، امام حسین (ع) از دشمن خواست تا در جنگ تاخیر اندازند و یك شب را مهلت دهند. عمر سعد كه لشكر را آماده جنگ كرده بود ابتدا قبول نكرد ولی در نهایت پذیرفت و سیدالشهدا(ع) و یاران باوفایش آن شب را تا صبح به مناجات و دعا و تلاوت قرآن و نماز گذراندند.

در چنین روزی بود كه به دستور عبیدالله بن زیاد، لشكر مجهزی از كوفه وارد كربلا شد و امام حسین(ع) در عصر روز تاسوعا برای یاران خود خطابه ای خواندند و اصحاب آن حضرت اعلام وفاداری و حمایت خود را تا پای جان اعلام كردند.

آری چنین است. شهادت نامه یاران حسینی در شب عاشورا امضا شد، شبی كه امام حسین (ع) بیعت خود را از آنان برداشت و سفارش كرد تا از تاریكی شب استفاده كرده و صحنه كربلا را رها كنند تا جان خود را نجات دهند.

برخی كسانی كه برای دنیا و به امید حكومت دنیایی امام حسین(ع) تا كربلا آمده بودند، هنگامی كه دیدند فردا خون و شمشیر حاكم است و خبری از لذت های دنیایی نیست در تاریكی شب مسیر خود را جدا كردند و زندگی دنیای فانی را بر یاری امام خویش ترجیح دادند.

از طرف دیگر زمانی كه سیدالشهدا(ع) اخلاص و وفاداری یاران خود را مبنی بر حمایت و جانفشانی از امام و رهبر خود مشاهده كردند، جایگاه یاران عاشورایی را در بهشت به آنان نشان دادند و اینگونه شد كه برخی اصحاب حسین(ع) در شب عاشورا به تلاوت قرآن، نماز، مناجات و دعا پرداختند و برخی نیز با یكدیگر شوخی می كردند.

چون جایگاه خود را حفظ كرده بودند و تا آخر امام خویش را رها نساختند.