مدیر لیسه عالی خصوصی عترت می‌گوید، در حملات انتحاری و انفجاری که طی چند سال اخیر در افغانستان اتفاق افتاده است، دشمن عمدتا مراکز و طیف‌های خاصی از جامعه را هدف قرار داده است، اما در حادثه تروریستی هفتم جدی مرکز تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، طیف‌های مختلفی اعم از استادان حوزه و دانشگاه، دانشجویان، علما و طلاب حوزات علمیه، اشخاص متنفذ مردمی و خبرنگاران و اصحاب رسانه هدف قرار گرفتند.
تاریخ انتشار :شنبه ۷ جدی ۱۳۹۸ ساعت ۱۴:۲۲
کد مطلب : 199059
خبرگزاری صدای افغان(آوا) - کابل: سید رضا موسوی که به مناسبت دومین سالیاد شهادت شهدای فرهنگ و رسانه در مصاحبه با آوا سخن می‌گفت، افزود: گردهمایی‌های مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) به دلیل ابعاد گسترده و وسیع، ارزش‌گرایی و حضور اقشار مختلف جامعه در این برنامه‌ها، مورد حمله قرار گرفت.
به باور او، در برنامه‌های مرکز تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، روشنگری تنها در سطح یک قشر خاص نبود، بلکه در سطح نخبگان جامعه، از طیف‌های مختلف به خصوص کسانی که جایگاه اجتماعی بهتر داشتند، بود.
موسوی همچنان افزود: عمق فاجعه در هفتم جدی سال 1396 به اندازه‌ای بود که به سرعت ابعاد جهانی پیدا کرد و پیام تسلیت و غم شریکی از هر طرف سرازیر شد و آگاهان فهمیدند که دشمن این بار مرکز مهم و حیاتی را که اندیشه استکبارستیزی در آن حاکم بود، هدف قرار داده است.
او تاکید کرد که فعالیت‌های روشن‌گرانه مرکز تبیان، دشمن را به ستوه آورده بود و از این حرکت‌های هدفمندانه و دشمن‌ستیز هراس داشتند؛ لذا به صورت پلان شده، هدف خود را نشانه رفتند و فاجعه بزرگی انسانی را خلق کردند.
مدیر لیسه عالی خصوصی عترت تاکید کرد که دشمنان قسم خورده افغانستان که همواره در صدد عقب‌گرد کشور هستند، همواره مراکزی را هدف قرار می‌دهند که داعیه‌دار پیشرفت و ترقی بوده و انگیزه استقلال و خودکفایی را در سر می‌پرورانند.
وی در ادامه بیان داشت که اکنون وظیفه ما، سکوت نیست، بلکه ادامه راه شهدا و به ثمر رساندن اهداف و آرمان آن عزیزان از دست رفته است.
هرگز دست از اهداف خود بر نمی‌دارم
در همین حال خانم "حلیمه مقدم"، معاون دفتر مرکزی مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل و یکی از زخمیان رویداد هفتم جدی 1396، صحنه دلخراش و وحشتناک این حادثه را به تصویر کشیده و می‌گوید: "در هفتم جدی سال 1396 ما شاهد صحنه‌های متاثرکننده‌ای چون ماندن پیکرهای خونین شهدا در آفتاب، دود و آتش و فریادهای زخمیان که فقظ نزدیکان خود را صدا می‌زدند، بودیم".
به گفته او، پس از این حادثه بسیاری از مادران دل‌سوخته به دنبال فرزندان خود می‌گشتند و در میان خون‌های ریخته شده و پارچه‌های گوشت سوخته، دود و آتش، فریاد سرمی‌دادند.
از دید خانم مقدم، این حادثه که از قساوت قلب و سبوعیت یک عده افراد جاهل سرچشمه گرفت، هرگز فراموش نخواهد شد.
او که خود در این حادثه به شدت زخم برداشته بود، می‌گوید که اکنون حاضر است بار دیگر در این راه قربانی شود، اما هرگز دست از اهداف خود بر نمی‌دارد.
وارثان خون شهدا و میراث‌دار اهداف بزرگ آنان
خانم "منیره هاشمی"، عضو مرکز تبیان و یکی دیگر از زخمیان رویداد هفتم جدی نیز می‌گوید: کسانی که از حادثه هفتم جدی جان سالم به در بردند، اکنون وارث خون شهدا و میراث‌دار اهداف بزرگ آنان می‌باشند.
وی اظهار داشت که در حال حاضر وظیفه ما دقیقا شبیه وظیفه بازماندگان شهدای کربلا، یعنی رساندن پیام خون شهدا به تمام آزاد اندیشان جهان است.
خانم هاشمی تصریح کرد: "ما با خدای خود تعهد کردیم که هرچه دشمن ما را هدف قرار دهد و جوانان ما را به شهادت برساند، هرگز از اهداف خود دست بردار نیسیتم و به عنوان مسلمان وظیفه‌شناس در راه اعتلای کلمه الله و ارزش‌های دینی و اسلامی استوار و ثابت قدم باقی خواهیم ماند".
به باور او، در برنامه‌های مرکز تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، روشنگری تنها در سطح یک قشر خاص نبود، بلکه در سطح نخبگان جامعه، از طیف‌های مختلف به خصوص کسانی که جایگاه اجتماعی بهتر داشتند، بود.
موسوی همچنان افزود: عمق فاجعه در هفتم جدی سال 1396 به اندازه‌ای بود که به سرعت ابعاد جهانی پیدا کرد و پیام تسلیت و غم شریکی از هر طرف سرازیر شد و آگاهان فهمیدند که دشمن این بار مرکز مهم و حیاتی را که اندیشه استکبارستیزی در آن حاکم بود، هدف قرار داده است.
او تاکید کرد که فعالیت‌های روشن‌گرانه مرکز تبیان، دشمن را به ستوه آورده بود و از این حرکت‌های هدفمندانه و دشمن‌ستیز هراس داشتند؛ لذا به صورت پلان شده، هدف خود را نشانه رفتند و فاجعه بزرگی انسانی را خلق کردند.
مدیر لیسه عالی خصوصی عترت تاکید کرد که دشمنان قسم خورده افغانستان که همواره در صدد عقب‌گرد کشور هستند، همواره مراکزی را هدف قرار می‌دهند که داعیه‌دار پیشرفت و ترقی بوده و انگیزه استقلال و خودکفایی را در سر می‌پرورانند.
وی در ادامه بیان داشت که اکنون وظیفه ما، سکوت نیست، بلکه ادامه راه شهدا و به ثمر رساندن اهداف و آرمان آن عزیزان از دست رفته است.
هرگز دست از اهداف خود بر نمی‌دارم
در همین حال خانم "حلیمه مقدم"، معاون دفتر مرکزی مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل و یکی از زخمیان رویداد هفتم جدی 1396، صحنه دلخراش و وحشتناک این حادثه را به تصویر کشیده و می‌گوید: "در هفتم جدی سال 1396 ما شاهد صحنه‌های متاثرکننده‌ای چون ماندن پیکرهای خونین شهدا در آفتاب، دود و آتش و فریادهای زخمیان که فقظ نزدیکان خود را صدا می‌زدند، بودیم".
به گفته او، پس از این حادثه بسیاری از مادران دل‌سوخته به دنبال فرزندان خود می‌گشتند و در میان خون‌های ریخته شده و پارچه‌های گوشت سوخته، دود و آتش، فریاد سرمی‌دادند.
از دید خانم مقدم، این حادثه که از قساوت قلب و سبوعیت یک عده افراد جاهل سرچشمه گرفت، هرگز فراموش نخواهد شد.
او که خود در این حادثه به شدت زخم برداشته بود، می‌گوید که اکنون حاضر است بار دیگر در این راه قربانی شود، اما هرگز دست از اهداف خود بر نمی‌دارد.
وارثان خون شهدا و میراث‌دار اهداف بزرگ آنان
خانم "منیره هاشمی"، عضو مرکز تبیان و یکی دیگر از زخمیان رویداد هفتم جدی نیز می‌گوید: کسانی که از حادثه هفتم جدی جان سالم به در بردند، اکنون وارث خون شهدا و میراث‌دار اهداف بزرگ آنان می‌باشند.
وی اظهار داشت که در حال حاضر وظیفه ما دقیقا شبیه وظیفه بازماندگان شهدای کربلا، یعنی رساندن پیام خون شهدا به تمام آزاد اندیشان جهان است.
خانم هاشمی تصریح کرد: "ما با خدای خود تعهد کردیم که هرچه دشمن ما را هدف قرار دهد و جوانان ما را به شهادت برساند، هرگز از اهداف خود دست بردار نیسیتم و به عنوان مسلمان وظیفه‌شناس در راه اعتلای کلمه الله و ارزش‌های دینی و اسلامی استوار و ثابت قدم باقی خواهیم ماند".
avapress.net/vdcamon6o49now1.k5k4.html
پربازدیدترین
مطالب مرتبط
[۱۵ سنبله ۱۳۹۶] 
[۸ جدی ۱۳۹۸] 
[۱۹ جدی ۱۳۹۷] 
[۷ جدی ۱۳۹۸] 
[۷ جدی ۱۳۹۸] 
