کاپیتان تیم والیبال بانوان: می‌خواستم تحصیل کنم، اما سختی‌ها سرنوشتم را تغییر داد

فروزان هادی از ۱۰ سال بدین‌سو پیراهن تیم ملی والیبال بانوان کشور را بر تن دارد و علاوه بر آن، در باشگاه سره‌میاشت بازی می‌کند. وی در میان انتخاب تحصیل و ادامه ورزش گیر کرد و سرانجام به دلیل مشکلات اقتصادی، از تحصیل بازماند. وی اما برخلاف موفق شد که ورزش را ادامه دهد و همین اکنون کاپیتان و عضو فعال تیم ملی والیبال بانوان کشور است.

فروزان هادی ۲۸ سال پیش از امروز در شهر پلخمری چشم به جهان باز کرد. وی در هفت ساله‌گی شامل مکتب بی‌بی هوا در شهر پلخمری شد. در پهلوی درس‌های مکتب علاقه‌مندی زیاد به ورزش والیبال پیدا کرد. او روزگاری با برادرش در محوطه حویلی‌شان با توپ سنگین فوتبال، والیبال می‌کرد. برادرش یک فوتبالر بود اما وی هیچ‌گاه نخواست فوتبال بازی کند. خانم فروزان تاثیری که از نگاه روابط اجتماعی و اخلاق حمیده صنفی داشت، سایر صنفی‌هایش را در مکتب بی‌بی حوا تشویق به ورزش کرد و با راهنمایی استاد گلشن (که معلم سپورت همان مکتب بود)، دست به ایجاد تیم والیبالی زد که به مرور زمان تعداد زیاد دخترها راه فروزان را تعقیب کردند و در مدت کم، چندین تیم در مکتب شکل گرفت و تورنمنت‌های ورزشی را میزبانی می‌کرد.
او وقتی در تیم مکتب بازی می‌کرد، در تورنمنت‌های مکتب‌شان قهرمان می‌شد. فروزان در آن زمان هوای کسب عضویت تیم ملی را در سر می‌پرورانید تا این‌که به آرزوی دیرینه‌اش نیز رسید. او پس از فراغت از صنف دوازدهم روانه شهر کابل شد، آن هم به خاطر به دست آوردن دو هدف: ادامه تحصیلات و کسب عضویت تیم ملی والیبال.
فروزان می‌گوید: «وقتی به کابل آمدم، جایی برای بودوباش و زنده‌گی کردن نداشتم. به خانه خاله‌ام رفتم، چرا که مرا بسیار دوست داشت. خواستم برای ادامه تحصیل به دانشگاه بروم، اما مصارف دانشگاه را نمی‌توانستم پیدا کنم، چون یک دختر بودم، در شهر بلدیت نداشتم و واسطه و پول هم نداشتم تا به آرزوی خود می‌رسیدم. مجبور شدم راه دوم را (که کسب عضویت تیم ملی والیبال بود) انتخاب کنم. تیم سره‌میاشت در یکی از روزها والیبال می‌کرد، به سره‌میاشت رفتم و نزد مربی تیم، خود را معرفی کردم. او پیشنهادم را پذیرفت. از همان روز به بعد که سال ۲۰۱۰ بود شامل کلب سره‌میاشت شدم. با مقدار حقوقی که برایم می‌دادند، مصرف خودم را تهیه می‌کردم. به مرور زمان وقتی شامل تیم شدم، دختران دیگر و فضای دیگری را دریافتم، دخترانی بودند که از خواهرانم بیش‌تر برایم محبت می‌دادند. در تورنمنت‌ها و رقابت‌ها با شور و شوق خاص اشتراک می‌کردیم و خوشبختانه در اکثر مسابقات که از طرف فدراسیون والیبال راه‌اندازی می‌‌شود، جام قهرمانی را ما برنده می‌شویم.»
او سپس در رقابت‌هایی که از طرف فدراسیون راه‌اندازی شده بود، بازی کرد و در سال ۲۰۱۲ توانست عضویت تیم ملی والیبال را به دست آورَد. وی توانست به یکی از آرزوهایش برسد، اما هنوز نتوانسته تحصیلات عالی را به پایان برساند. فروزان در پهلوی این‌که در رقابت‌های داخلی سهم فعال گرفته، به کشورهای خارجی، از جمله تاجیکستان، هندوستان و بنگله‌دیش در ترکیب تیم ملی والیبال بانوان سفر کرده و تجارب تازه‌ای از این سفرها کسب کرده است.
او می‌گوید که حکومت و تربیت بدنی هنوز کار بنیادی برای ورزش زنان انجام نداده اند. به گفته او، دولت و یا هم تربیت بدنی و کمیته‌ی ملی المپیک تا کنون نسبت به فعالیت ورزشی بانوان کارهای بنیادی انجام نداده است و تنها به همین اکتفا کرده که تیم‌های دختران تمرین می‌کنند، مسابقه می‌دهند و به خارج می‌روند. برخی از دختران در رشته‌های انفرادی مدال می‌آورند و بس. این دست‌آوردها و زحمت‌ها همه مربوط به خانواده‌ها و خود دختران است که با قبول تمام مشکلات، با قبول تمام نابسامانی‌ها، خیابان‌آزاری‌ها و نیش‌خندهای شماری از اوباش، هنوز ورزش می‌کنند تا افتخاری برای وطن‌شان داشته باشند.
خانم فروزان در پاسخ به این پرسش که دولت و یا تربیت بدنی و المپیک چی کارهایی را انجام دهند تا به نظر شما کارهای بنیادی صورت گیرد، گفت: «محلات تمرین خاص برای دختران ایجاد کنند و ترانسپورت برای دخترانی که عضویت تیم‌های ملی را دارند، تهیه کنند. هم‌چنان استادان اناث را برای دختران تعیین و توظیف کنند. ظرفیت‌های فنی و تخنیکی مربیان اناث را بلند ببرند. امکانات و زمینه‌های بهتر تحصیلی را در بخش مدیریت ورزش از طریق کمیته ملی المپیک فراهم سازند و برای ورزشکارانی که از رقابت‌های خارجی مدال می‌آورند، حقوق مناسب تعیین کنند.»
خانم فروزان اکنون در پهلوی این‌که یکی اعضای فعال تیم ملی والیبال دختران است، در میدان هوایی بین‌المللی کابل در قسمت تامین امنیت هم‌وطنانش اجرای وظیفه می‌نماید. خانم فروزان من‌حیث یک زن فعال برای رشد و پیش‌رفت زنان کار می‌کند و غیر از ورزش، مصروفیت‌های اجتماعی دیگری نیز دارد.
او می‌گوید: «من هم مثل همه شهروندان، کارهای روزمره‌ای‌ دارم، وظیفه هم می‌روم و ورزش جزء کارهای همیشه‌گی‌ام است. تمام سعی و تلاشم در جریان روز، نگهداری شهر پاک و هوای خوب است. از طریق صفحات اجتماعی تلاش می‌کنم که خشونت علیه زنان را به حد اقل برسانم و صدای زنان و دختران سرزمینم باشم.»

روزان می‌گوید که ورزش‌های روزمره‌اش، از استرس وی می‌کاهد . او گفت: «استرس و مشکلات زنده‌گی همیشه با ما است که خودش باعث یاس و بی‌تحرکی می‌شود. بهترین راه نجات و دور شدن و حتا فکر نکردن به مشکلات و زنده‌گی، شاد اجرای ورزش و شاد بودن است. بیایید ورزش کنیم، کتاب بخوانیم و به دیگران کمک کنیم. در حد توان، امر بتوانیم وظیفه داشته باشیم. این نیز خیلی خوب است. این همه باعث از بین رفتن استرس، فراموش شدن مشکلات زنده‌گی و حتا فکر نکردن به یاس و ناامیدی می‌شود. ما همه می‌توانیم که شاد و خوشحال زنده‌گی کنیم. مثبت اندیشیدن، تلقین خوب بودن، تلقینی که ما می‌توانیم و تلقین این‌که همه چیز خوب است. شادی در زنده‌گی باعث فراموشی مشکلات و گرفتاری‌ها می‌شود. همیشه ببخشیم، محبت کنیم و به دیگران کمک کنیم که خود باعث شاد بودن اعتمادبه‌نفس ما می‌شود.»