علمای دینی می‌گویند طرفهای درگیر در افغانستان باید شرایطی که امام حسن مجتبی(ع) در آن زندگی می کرد و کیفیت صلح حضرت با معاویه را مطالعه کنند و ببینند که امام برای جلو گیری از یک جنگ خانمان سوز و بدون نتیجه به چه میزان قربانی داده است.
به گزارش خبر گزاری آوا، در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت شجره پاک نبوت ثمر داد و در خانه علی و فاطمه(ع) نوزادی به دنیا آمد که چشم و چراغ عالم شد، او که در خاندان وحی رشد کرد به زودی قهرمان علم، حلم، اخلاق، سخاوت و صلح گردید.
حجت الاسلام والمسلمین سید محمد سجادی یک تن از علمای دین در مصاحبه با آوا، با بیان مطلب فوق افزود: امام حسن مجتبی(ع) اولین فرزند علی و زهرا و نخستین فرد برای ادامه ذریه رسول خدا بود که در بزرگترین و نجیب ترین خانواده که دو رکن مهم آن علی و زهرا (س) بودند، تربیت شدند.
به گفته او امام حسن مجتبی(ع) پیش از رسیدن به امامت به عنوان امین و یاور پدر، در امور مهم و حیاتی جامعه اسلامی به فعالیت می پرداخت و علاوه بر اینکه به وظیفه خود در قبال اسلام عمل می کرد، به کسب تجربه و مهارت در رهبری و هدایت جامعه اسلامی نیز می پرداخت.
وی افزود که امام حسن مجتبی(ع) پس شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام علی(ع) در زمان امامت خویش با فریبکار ترین، حریص ترین و دشمن آگاه خاندان اهلبیت (معاویه) رو برو بود.
سجادی خاطرنشان کرد: حضرت مجتبی(ع) در دوره امامت خود به دلیل کار شکنی های معاویه نه تنها نتوانست که محوریت واحد را در میان مسلمانان بوجود بیاورد و امت واحده را از آفتهای برخواسته از کینه توزی های عرب جاهلی حفظ کند که در مقابله و جنگ با پسر ابو سفیان قرار گرفت.
به گفته وی آن حضرت هنگامی که بر اثر شرایط نامساعد، جنگ با معاویه را برخلاف مصالح عالی جامعه اسلامی و حفظ موجودیت اسلام، تشخیص داد و ناگزیر به پذیرفتن صلح و آتش بس شد، بسیار کوشید تا هدف های عالی و مقدس خود را به قدر امکان از رهگذر صلح و به گونه ای مسالمت آمیز تأمین نماید. از سوی دیگر، معاویه در برابر برقراری صلح و قبضه کردن قدرت، حاضر به دادن همه گونه امتیاز بود، چنان که خطاب به امام، پیام فرستاد و نوشت هرچه در آن صلح نامه بنویسد، او می پذیرد.
امام از این وضعیت، حداکثر بهره برداری را کرد و موضوع های مهم و حساسی را که در درجه اول اهمیت قرار داشتند و از آرمان های بزرگ جامعه اسلامی به شمار می رفتند، در پیمان صلح گنجانید و از معاویه تعهد گرفت که به مفاد قرارداد عمل کند.
سجادی علاوه کرد یکی از درسی های مهمی که از صلح امام حسن(ع) با معاویه می توان گرفت این است که حفظ کیان اسلام و مصلحت مسلمین در هر شرایطی از همه چیز مهم تر است و در این راه باید قربانی های زیاد داد.
به گفته سجادی همانگونه که جهاد در اسلام یک اصل است صلح نیز اصلی دیگری برای نجات و حرمت گذاشتن به خون انسانها است.
او با اشاره به جنگ جاری در کشور از طرفهای درگیر خواست که صلح امام حسن را سرمشق و الگو برای پیشبرد روند صلح قرار دهند.
او تاکید کرد: کسانیکه از یکطرف برای صلح آمادگی می گیرند و از طرف دیگر همه روزه مردم را به خاک خون می کشند لازم است که شرایط که امام حسن(ع) در آن زندگی می کرد و کیفیت صلح حضرت با معاویه را مطالعه کنند و بیبند که امام برای جلو گیری از یک جنگ خانمان سوز و بدون نتیجه چقدر قربانی داده است.
به گزارش خبر گزاری آوا، در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت شجره پاک نبوت ثمر داد و در خانه علی و فاطمه(ع) نوزادی به دنیا آمد که چشم و چراغ عالم شد، او که در خاندان وحی رشد کرد به زودی قهرمان علم، حلم، اخلاق، سخاوت و صلح گردید.
حجت الاسلام والمسلمین سید محمد سجادی یک تن از علمای دین در مصاحبه با آوا، با بیان مطلب فوق افزود: امام حسن مجتبی(ع) اولین فرزند علی و زهرا و نخستین فرد برای ادامه ذریه رسول خدا بود که در بزرگترین و نجیب ترین خانواده که دو رکن مهم آن علی و زهرا (س) بودند، تربیت شدند.
به گفته او امام حسن مجتبی(ع) پیش از رسیدن به امامت به عنوان امین و یاور پدر، در امور مهم و حیاتی جامعه اسلامی به فعالیت می پرداخت و علاوه بر اینکه به وظیفه خود در قبال اسلام عمل می کرد، به کسب تجربه و مهارت در رهبری و هدایت جامعه اسلامی نیز می پرداخت.
وی افزود که امام حسن مجتبی(ع) پس شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام علی(ع) در زمان امامت خویش با فریبکار ترین، حریص ترین و دشمن آگاه خاندان اهلبیت (معاویه) رو برو بود.
سجادی خاطرنشان کرد: حضرت مجتبی(ع) در دوره امامت خود به دلیل کار شکنی های معاویه نه تنها نتوانست که محوریت واحد را در میان مسلمانان بوجود بیاورد و امت واحده را از آفتهای برخواسته از کینه توزی های عرب جاهلی حفظ کند که در مقابله و جنگ با پسر ابو سفیان قرار گرفت.
به گفته وی آن حضرت هنگامی که بر اثر شرایط نامساعد، جنگ با معاویه را برخلاف مصالح عالی جامعه اسلامی و حفظ موجودیت اسلام، تشخیص داد و ناگزیر به پذیرفتن صلح و آتش بس شد، بسیار کوشید تا هدف های عالی و مقدس خود را به قدر امکان از رهگذر صلح و به گونه ای مسالمت آمیز تأمین نماید. از سوی دیگر، معاویه در برابر برقراری صلح و قبضه کردن قدرت، حاضر به دادن همه گونه امتیاز بود، چنان که خطاب به امام، پیام فرستاد و نوشت هرچه در آن صلح نامه بنویسد، او می پذیرد.
امام از این وضعیت، حداکثر بهره برداری را کرد و موضوع های مهم و حساسی را که در درجه اول اهمیت قرار داشتند و از آرمان های بزرگ جامعه اسلامی به شمار می رفتند، در پیمان صلح گنجانید و از معاویه تعهد گرفت که به مفاد قرارداد عمل کند.
سجادی علاوه کرد یکی از درسی های مهمی که از صلح امام حسن(ع) با معاویه می توان گرفت این است که حفظ کیان اسلام و مصلحت مسلمین در هر شرایطی از همه چیز مهم تر است و در این راه باید قربانی های زیاد داد.
به گفته سجادی همانگونه که جهاد در اسلام یک اصل است صلح نیز اصلی دیگری برای نجات و حرمت گذاشتن به خون انسانها است.
او با اشاره به جنگ جاری در کشور از طرفهای درگیر خواست که صلح امام حسن را سرمشق و الگو برای پیشبرد روند صلح قرار دهند.
او تاکید کرد: کسانیکه از یکطرف برای صلح آمادگی می گیرند و از طرف دیگر همه روزه مردم را به خاک خون می کشند لازم است که شرایط که امام حسن(ع) در آن زندگی می کرد و کیفیت صلح حضرت با معاویه را مطالعه کنند و بیبند که امام برای جلو گیری از یک جنگ خانمان سوز و بدون نتیجه چقدر قربانی داده است.
