کارشناس ارشد روانشناسی و استاد دانشگاه در بلخ کوچه و خیابان را ناامن ترین محل برای اطفال عنوان کرد و گفت: اطفال درکوچه با انواع خطرات، رفتارها مواجه گردیده و مورد سوء استفاده های مختلف قرار می گیرند.
خدیجه محمدی؛ ماستر روان شناسی بالینی و استاد دانشگاه در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان(آوا)، از وجود تعداد زیادی اطفال در کوچه ها، سرک ها و خیابان ها ابراز نگرانی کرده و خواهان اقدام جدی خانواده ها و دولت در این زمینه شد.
خانم محمدی اولین نیاز کودک بعد از تغذیه را امنیت و آرامش عنوان کرد و این دو را تنها در محیط گرم خانواده و در آغوش والدین میسر شدنی دانست.
این روان شناس به والدین توصیه نمود که تا دو سال اول زندگی، طفل بنا به همان دلبستگی که بین مادر و کودک شکل می گیرد، همواره در دسترس کودکان شان باشند و به گریه های اطفال شان پاسخ گو باشند.
خانم محمدی دسترسی اطفال در ابتدای زندگی را شکل دهنده دلبستگی سالم عنوان نمود و افزود: اگر به نیازهای مادی، عاطفی، روانی و جسمی کودک در خانواده توجه لازم صورت گیرد، اطفال در آینده از بسیاری تشویشات و اضطراب ها نجات یافته، حس اعتماد به نفس شان تقویت شده و در نتیجه فرد سالم به بار می آیند.
این استاد دانشگاه از والدین خواست تا اطفال شان را در محیطِ به دور از تنش و درگیری های زننده بزرگ نموده و در مقابل چشم آنان اعمالی که اطفال توانایی برداشت آن را ندارند انجام ندهند.
خانم محمدی اطفال را موجودات ظریف یاد نمود و افزود: زمانی که والدین با هم درگیر می شوند اطفال احساس می کنند که آنان را از دست می دهند در نتیجه انواع تشویشات روحی روانی دامنگیرشان می شود.
این روان شناس عامل شب ادراری اطفال را استرس و اضطراب عنوان نمود و گفت: زمانی که اطفال با انواع فشارهای روانی مواجه شده و با تشویشات فراوان می خوابند، باعث می شود جای خواب شان را تر کنند.
این روان شناس می گوید که یک کودک باید در محیط خانواده رشد نموده و آداب و رفتار را از والدین یاد بگیرد، در حالی که والدین تعداد زیادی از کودکان را در سرک ها و خیابان ها رها می نمایند.
خانم محمدی بیشتر کودکان را که در کوچه ها و خیابان ها بزرگ می شوند، اولاد مردم بی بضاعت توصیف نمود و افزود: خانواده های فقیر توانایی فرستادن اطفال شان را به مراکز آموزشی ندارند و ناگزیر در کوچه ها به بازی و سرگرمی بپردازند.
خانم محمدی خاطر نشان ساخت که در افغانستان مردم به کمیت فرزندان نسبت به کیفیت توجه بیشتر دارند و دوست دارند تعداد زیادی فرزند به بار آورند، بدون در نظر داشت آینده، بهداشت و فکتور های تربیتی.
وی در ادامه گفت که مردم افغانستان دوست دارند که نسل شان افزایش یابد، اما آن نسل که درست تربیت نگردد، و برای جامعه بار دوش باشد، بهتر است نسل کم اما با کیفیت به بار آورند.
این استاد دانشگاه کوچه و خیابان را ناامن ترین محل برای اطفال عنوان کرد. وی افزود که اطفال درکوچه با انواع خطرات، رفتارها مواجه گردیده و مورد سوء استفاده های مختلف قرار می گیرند.
خانم محمدی از مشاهده شدن افراد معتاد در حال تزریق نمودن، مشاجرات خیابانی، انواع دزدی و دشنام ها توسط اطفال یاد نمود و گفت که در کوچه و خیابان ها اطفال شاهد انواع رفتارها و اعمال می باشند.
وی تصریح نمود که ذهن اطفال بسیار قوی و مانند یک دوربین عکاسی کار نموده که انواع رفتارها را در ذهن به زودی ضبط کرده و به آنان خودآگاه و نا خودآگاه عمل می نمایند.
این روان شناس، کودکان را که در سرک ها بزرگ می شوند، خطر بزرگ برای جامعه افغانستان عنوان کرد. وی هشدار داد که اگر این اطفال از سرک ها و خیابان ها جمع نشوند، گروه های معتاد، بی کیفیت، بی سواد و اوباش در جامعه شکل می گیرند که تهدید بزرگ برای آینده افغانستان است.
خدیجه محمدی؛ ماستر روان شناسی بالینی و استاد دانشگاه در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان(آوا)، از وجود تعداد زیادی اطفال در کوچه ها، سرک ها و خیابان ها ابراز نگرانی کرده و خواهان اقدام جدی خانواده ها و دولت در این زمینه شد.
خانم محمدی اولین نیاز کودک بعد از تغذیه را امنیت و آرامش عنوان کرد و این دو را تنها در محیط گرم خانواده و در آغوش والدین میسر شدنی دانست.
این روان شناس به والدین توصیه نمود که تا دو سال اول زندگی، طفل بنا به همان دلبستگی که بین مادر و کودک شکل می گیرد، همواره در دسترس کودکان شان باشند و به گریه های اطفال شان پاسخ گو باشند.
خانم محمدی دسترسی اطفال در ابتدای زندگی را شکل دهنده دلبستگی سالم عنوان نمود و افزود: اگر به نیازهای مادی، عاطفی، روانی و جسمی کودک در خانواده توجه لازم صورت گیرد، اطفال در آینده از بسیاری تشویشات و اضطراب ها نجات یافته، حس اعتماد به نفس شان تقویت شده و در نتیجه فرد سالم به بار می آیند.
این استاد دانشگاه از والدین خواست تا اطفال شان را در محیطِ به دور از تنش و درگیری های زننده بزرگ نموده و در مقابل چشم آنان اعمالی که اطفال توانایی برداشت آن را ندارند انجام ندهند.
خانم محمدی اطفال را موجودات ظریف یاد نمود و افزود: زمانی که والدین با هم درگیر می شوند اطفال احساس می کنند که آنان را از دست می دهند در نتیجه انواع تشویشات روحی روانی دامنگیرشان می شود.
این روان شناس عامل شب ادراری اطفال را استرس و اضطراب عنوان نمود و گفت: زمانی که اطفال با انواع فشارهای روانی مواجه شده و با تشویشات فراوان می خوابند، باعث می شود جای خواب شان را تر کنند.
این روان شناس می گوید که یک کودک باید در محیط خانواده رشد نموده و آداب و رفتار را از والدین یاد بگیرد، در حالی که والدین تعداد زیادی از کودکان را در سرک ها و خیابان ها رها می نمایند.
خانم محمدی بیشتر کودکان را که در کوچه ها و خیابان ها بزرگ می شوند، اولاد مردم بی بضاعت توصیف نمود و افزود: خانواده های فقیر توانایی فرستادن اطفال شان را به مراکز آموزشی ندارند و ناگزیر در کوچه ها به بازی و سرگرمی بپردازند.
خانم محمدی خاطر نشان ساخت که در افغانستان مردم به کمیت فرزندان نسبت به کیفیت توجه بیشتر دارند و دوست دارند تعداد زیادی فرزند به بار آورند، بدون در نظر داشت آینده، بهداشت و فکتور های تربیتی.
وی در ادامه گفت که مردم افغانستان دوست دارند که نسل شان افزایش یابد، اما آن نسل که درست تربیت نگردد، و برای جامعه بار دوش باشد، بهتر است نسل کم اما با کیفیت به بار آورند.
این استاد دانشگاه کوچه و خیابان را ناامن ترین محل برای اطفال عنوان کرد. وی افزود که اطفال درکوچه با انواع خطرات، رفتارها مواجه گردیده و مورد سوء استفاده های مختلف قرار می گیرند.
خانم محمدی از مشاهده شدن افراد معتاد در حال تزریق نمودن، مشاجرات خیابانی، انواع دزدی و دشنام ها توسط اطفال یاد نمود و گفت که در کوچه و خیابان ها اطفال شاهد انواع رفتارها و اعمال می باشند.
وی تصریح نمود که ذهن اطفال بسیار قوی و مانند یک دوربین عکاسی کار نموده که انواع رفتارها را در ذهن به زودی ضبط کرده و به آنان خودآگاه و نا خودآگاه عمل می نمایند.
این روان شناس، کودکان را که در سرک ها بزرگ می شوند، خطر بزرگ برای جامعه افغانستان عنوان کرد. وی هشدار داد که اگر این اطفال از سرک ها و خیابان ها جمع نشوند، گروه های معتاد، بی کیفیت، بی سواد و اوباش در جامعه شکل می گیرند که تهدید بزرگ برای آینده افغانستان است.
