مراسم گرامیداشت از روز ملی چین در سفارت پکن در کابل، به بمب خبری شبکه های مجازی تبدیل شده است.
بر بنیاد عکس هایی که از این مراسم، منتشر شده، شماری از مقام های ارشد دولتی، رهبران جهادی و چهره های مطرح سیاسی افغانستان، میهمانان ویژه سفارت چین در این مراسم هستند.
در برابر آنها روی فرش سرخ، تعدادی از دختران چینی با لباس های بدن‌نما در حال اجرای رقص سنتی و آیین های ملی چین هستند.
در صف اول این مراسم، چهره های شاخصی مانند صبغت الله مجددی، محمد محقق، سرور دانش، جان‌محمدخان و چندین رهبر، مقام و درجه دار جهادی، سیاسی و نظامی افغانستان حضور دارند که در کمال آرامش و رضایت، در حال تماشای عشوه گری حوریان چینی هستند.
انتشار گسترده این تصاویر در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، واکنش های گسترده و برداشت های گوناگون را برانگیخته است.
منتقدان می گویند که مسؤول اصلی برگزاری این آیین هنجارشکنانه بدون توجه به سنت ها، باورها و اعتقادات یک کشور مسلمان، سفارت چین در کابل و دیپلمات های ارشد آن کشور هستند.
ساده انگارانه است اگر تصور کنیم که سفارت چین، بدون توجه به ترکیب و هویت میهمانان و مدعوین این ضیافت دیپلماتیک، تصمیم به نمایش سنت های اجتماعی و فرهنگی خود گرفته باشند.
اینکه چینی ها در محافل و مراسم رسمی خود، چه رسوم و سنت هایی دارند و در روز ملی آن کشور، چه مناسکی به اجرا درمی آید، بحث جداگانه ای است. در اینکه سفارت چین در کابل، به لحاظ حقوقی، بخشی از خاک و سرزمین آن کشور محسوب می شود نیز تردیدی وجود ندارد؛ اما دعوت از چهره هایی که از نظر اعتقادات و باورهای دینی و سنت های اجتماعی مورد احترام آنها، برهنگی، رقص و حرکات هنجارشکنانه زنان، معصیتی مذموم، محسوب می شود و علیرغم این درک، این آیین ها در حضور آنها به اجرا درآمده است، حتی اگر بر پایه سنت های شرقی چینی ها نیز ارزیابی شود، اهانت آشکار میزبان به میهمانان شمرده می شود و محکوم و مورد ذم و نکوهش است.
بنابراین، مقصر اصلی این رویداد، سفارت چین در کابل است و باید در قبال اقدام هنجارشکنانه ای که مرتکب شده، مسؤول شناخته شود.
با این حال، تقصیر چینی ها از نظر منتقدان، از مقام ها و رهبران شرکت کننده در آن مراسم، رفع مسؤولیت نمی کند. این مسؤولیت به ویژه در باره چهره هایی که ردای مقدس دین را نیز پوشیده بودند، دو برابر است و آنها نمی توانند در سایه تقصیر چینی ها حضور و تماشای بی تفاوت خود در آن مراسم ضد ارزشی و اهانت آمیز را توجیه کرده و خود را از سیل انتقادها و واکنش های منفی مردم مسلمان افغانستان، تبرئه کنند.
در ضیافت های دیپلماتیک مانند بزرگداشت از روز ملی، استقلال یا سالگرد تشکیل و تولد کشورها، هیچ الزام و اجباری وجود ندارد که همه مقام های دعوت شده، در تمامی مراسم و برنامه هایی که تدارک دیده شده، حضور داشته باشند. میهمانان می توانند با عدم حضور در بخشی از مراسم، در برابر صحنه های وقیح و زننده و زشت از نوع آنچه در سفارت چین رخ داده، به اصول و ارزش های اعتقادی خود، متعهد بمانند.
حتی اگر گفته شود که آنها پس از آغاز مراسم رسمی، به دلیل بی خبری از محتوای آن، غافلگیر شده اند، دست کم می توانستند با اعتراض به این اقدام توهین آمیز، ایمان، تعهد و پایبندی خود با ظواهر و مظاهر اسلام را به چینی ها گوشزد کنند و به آنها این پیام را منتقل نمایند که اینجا یک کشور اسلامی دارای فرهنگ، باورها، ارزش ها و اصولی است که چنین مناسک و مراسمی را برنمی تابد.
با این حال، این مراسم در کمال آرامش و تسلیم و رضای رهبران جهادی و مذهبی شرکت کننده در آن برگزار شد و این شاید به معنای آن باشد که چینی ها با برگزاری آن ضیافت دیپلماتیک، قدرت و استحکام ایمان دینی رهبران مدعی دین داری و کرسی داران دیرینه شریعت مصطفوی را آزمایش کردند و به آن تمسخر زدند.
آنها در نهایت دریافتند که ایمان رهبران مسلمان افغانستان نیز از نوع کالاها و محصولات بی کیفیت چینی است که با یک نمایش ضد ارزشی، به آسانی ترک برمی دارد، مخدوش می شود و فرومی ریزد.
بر بنیاد عکس هایی که از این مراسم، منتشر شده، شماری از مقام های ارشد دولتی، رهبران جهادی و چهره های مطرح سیاسی افغانستان، میهمانان ویژه سفارت چین در این مراسم هستند.
در برابر آنها روی فرش سرخ، تعدادی از دختران چینی با لباس های بدن‌نما در حال اجرای رقص سنتی و آیین های ملی چین هستند.
در صف اول این مراسم، چهره های شاخصی مانند صبغت الله مجددی، محمد محقق، سرور دانش، جان‌محمدخان و چندین رهبر، مقام و درجه دار جهادی، سیاسی و نظامی افغانستان حضور دارند که در کمال آرامش و رضایت، در حال تماشای عشوه گری حوریان چینی هستند.
انتشار گسترده این تصاویر در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، واکنش های گسترده و برداشت های گوناگون را برانگیخته است.
منتقدان می گویند که مسؤول اصلی برگزاری این آیین هنجارشکنانه بدون توجه به سنت ها، باورها و اعتقادات یک کشور مسلمان، سفارت چین در کابل و دیپلمات های ارشد آن کشور هستند.
ساده انگارانه است اگر تصور کنیم که سفارت چین، بدون توجه به ترکیب و هویت میهمانان و مدعوین این ضیافت دیپلماتیک، تصمیم به نمایش سنت های اجتماعی و فرهنگی خود گرفته باشند.
اینکه چینی ها در محافل و مراسم رسمی خود، چه رسوم و سنت هایی دارند و در روز ملی آن کشور، چه مناسکی به اجرا درمی آید، بحث جداگانه ای است. در اینکه سفارت چین در کابل، به لحاظ حقوقی، بخشی از خاک و سرزمین آن کشور محسوب می شود نیز تردیدی وجود ندارد؛ اما دعوت از چهره هایی که از نظر اعتقادات و باورهای دینی و سنت های اجتماعی مورد احترام آنها، برهنگی، رقص و حرکات هنجارشکنانه زنان، معصیتی مذموم، محسوب می شود و علیرغم این درک، این آیین ها در حضور آنها به اجرا درآمده است، حتی اگر بر پایه سنت های شرقی چینی ها نیز ارزیابی شود، اهانت آشکار میزبان به میهمانان شمرده می شود و محکوم و مورد ذم و نکوهش است.
بنابراین، مقصر اصلی این رویداد، سفارت چین در کابل است و باید در قبال اقدام هنجارشکنانه ای که مرتکب شده، مسؤول شناخته شود.
با این حال، تقصیر چینی ها از نظر منتقدان، از مقام ها و رهبران شرکت کننده در آن مراسم، رفع مسؤولیت نمی کند. این مسؤولیت به ویژه در باره چهره هایی که ردای مقدس دین را نیز پوشیده بودند، دو برابر است و آنها نمی توانند در سایه تقصیر چینی ها حضور و تماشای بی تفاوت خود در آن مراسم ضد ارزشی و اهانت آمیز را توجیه کرده و خود را از سیل انتقادها و واکنش های منفی مردم مسلمان افغانستان، تبرئه کنند.
در ضیافت های دیپلماتیک مانند بزرگداشت از روز ملی، استقلال یا سالگرد تشکیل و تولد کشورها، هیچ الزام و اجباری وجود ندارد که همه مقام های دعوت شده، در تمامی مراسم و برنامه هایی که تدارک دیده شده، حضور داشته باشند. میهمانان می توانند با عدم حضور در بخشی از مراسم، در برابر صحنه های وقیح و زننده و زشت از نوع آنچه در سفارت چین رخ داده، به اصول و ارزش های اعتقادی خود، متعهد بمانند.
حتی اگر گفته شود که آنها پس از آغاز مراسم رسمی، به دلیل بی خبری از محتوای آن، غافلگیر شده اند، دست کم می توانستند با اعتراض به این اقدام توهین آمیز، ایمان، تعهد و پایبندی خود با ظواهر و مظاهر اسلام را به چینی ها گوشزد کنند و به آنها این پیام را منتقل نمایند که اینجا یک کشور اسلامی دارای فرهنگ، باورها، ارزش ها و اصولی است که چنین مناسک و مراسمی را برنمی تابد.
با این حال، این مراسم در کمال آرامش و تسلیم و رضای رهبران جهادی و مذهبی شرکت کننده در آن برگزار شد و این شاید به معنای آن باشد که چینی ها با برگزاری آن ضیافت دیپلماتیک، قدرت و استحکام ایمان دینی رهبران مدعی دین داری و کرسی داران دیرینه شریعت مصطفوی را آزمایش کردند و به آن تمسخر زدند.
آنها در نهایت دریافتند که ایمان رهبران مسلمان افغانستان نیز از نوع کالاها و محصولات بی کیفیت چینی است که با یک نمایش ضد ارزشی، به آسانی ترک برمی دارد، مخدوش می شود و فرومی ریزد.
