لیسه عالی خصوصی عترت که بیشتر از پنج سال است در غرب کابل فعالیت دارد، یک لیسه ارزشی و کاملاً غیر انتفاعی و دارای خدمت صادقانه و بدون جلب منافع بوده که افزون بر مضامین رسمی مکتب، فعالیت های متنوع فرهنگی و دینی نیز دارد.
به گزارش خبر گزاری آوا، خلیل رضایی؛ مدیر لیسه عالی عترت در گفتگو با آوا، با بیان مطلب فوق گفت: در حالی که بسیاری از لیسه های خصوصی با تبلیغات و هزینه های سرسام آور خود به مراکز تجارتی برای موسسین خود تبدیل شده است، اما لیسه عترت همیشه مظهر خدمت به مردم بوده و با کیفیت ترین آموزش را برای متعلمین ارائه می کند.
هرچند به گفته رضایی، لیسه عترت تبلیغات گسترده ندارد، اما به دلیل فیس کم و دیگر سهولت هایی که ایجاد کرده است بزرگترین کمک را تا کنون به خصوص برای خانواده های بی بضاعت کرده است.
او با بیان اینکه لیسه عالی عترت متکی به ارزشها، تعلیم و تعلم می باشد٬ افزود: در حال حاضر کمتر لیسه و آموزشگاهی در افغانستان وجود دارد که هدف عالی توسعه علم و دانش را دنبال کرده و امانت دار باشد.
وی همچنان گفت: لیسه عترت به دلیل خدمات صادقانه و ارائه آموزش با کیفیت طی چند سال، در میان مردم از جایگاه خوبی برخوردار بوده است و در سال جدید تعلیمی ۱۳۹۶ با سرازیر شدن سه پارچه ها از مکاتب دیگر و شاگرد جدید الشمول رونق بیشتری پیدا کرده است.
به عقیده وی، تعلیم و تعلم مقدس است و نباید آنرا با هدفهای مادی و اندوختن پول و ثروت آلوده کرد.
وی تاکید کرد: پرسنل لیسه عالی عترت با تمام مشکلات می سازند، اما از هدف عالی که همان آموزش سالم در محیط سالم می باشد دست بر نمی دارند.
او همچنان اظهار داشت: اطفال در حقیقت امانتی هستند که خانواده ها با هزاران آرمان و آرزو به مکتب می فرستند، پس نباید به این امانت ها خیانت شود.
به گفته آقای رضایی هر چند میان مکاتب خصوصی رقابت ها بر اساس جذب شاگرد و جلب منفعت بیشتر وجود دارد، اما لیسه عالی عترت تنها در کیفیت و ارائه خدمات آموزشی بهتر به رقابت می پردازد.
رضایی همچنان گفت: لیسه عالی عترت برای خانواده های بی بضاعت و خانواده شهدا، تخفیف ویژه را در نظر گرفته است و همچنین از هر سه شاگرد از یک خانواده یکی را به صورت رایگان ثبت نام می کند.
وی از خانواده ها نیز خواست مکتبی که دارای محیط آموزشی سالم و محیط تربیتی مطلوب است را برگزینند زیرا درحال حاضر وضعیت فرهنگی در افغانستان مانند سایرعرصه ها خیلی مناسب و قابل اعتنا نیست.
او، در ادامه سخنان خود از نظام تعلیمی افغانستان انتقاد کرد و گفت: مشکل اساسی در پروسه تعلیم، نبود معلم مسلکی است که متاسفانه عالی ترین مکاتب کشور چه دولتی و چه خصوصی از این نقص مبری نیست.
به گفته او، نا هماهنگی میان وزارت معارف و تحصیلات عالی سبب شده است که در بسیار از مضامین با کمبود معلم رو برو باشیم.
از سویی هم به گفته رضایی روی آوردن دانشگاهیان به رشته هایی مانند علوم سیاسی، حقوق، کمپیوترساینس، طب انجنیری و... رشته معلمی یا دار المعلمین ها را کمرنگ ساخته که این بزرگترین خطر در جهت توسعه و بالندگی نظام آموزشی در افغانستان محسوب می شود.
