فرستاده ویژه امریکا برای افغانستان و پاکستان می گوید:" طالبان اگر منتظر خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان هستند، در اشتباه می‌باشند، ناتو تا زمانی که به اهدافش در افغانستان دست نیابد، در این کشور باقی می‌ماند.
طالبان باید بدانند که از راه‌های نظامی و گسترش خشونت‌ها هرگز موفق به قدرت یافتن دوباره در افغانستان نخواهند شد. طالبان باید درک کنند که به غیر از آمدن به میز گفت‌وگوهای صلح دیگر هیچ راهی وجود ندارند. طالبان اگر منتظر خروج نیروهای امریکایی از افغانستان هستند در اشتباه می‌باشند.
اگر طالبان می‌خواهند که در آینده افغانستان سهیم باشند باید از طریق گفت‌وگوهای صلح و دست کشیدن از خشونت‌ها با حکومت افغانستان به میز مذاکره بیایند.
تنها تعهد به حضور نیروهای ناتو و حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان کافی نیست بلکه باید حمایت‌های مالی از دولت افغانستان نیز ادامه یابد چرا که حکومت وحدت ملی بدون حمایت‌های مالی جامعه جهانی توانایی پرداخت حقوق نیروهایش را ندارد.
کمک‌های جدیدی که قرار است در نشست وارسا اعلام شود نشان‌دهنده تعهد جدید کشورهای عضو ناتو از افغانستان است و ما یک پیام واضح را به کشورهای منطقه، مردم افغانستان و شورشیان می‌دهیم که کشورهای ناتو در کنار نیروهای امنیتی افغانستان باقی خواهند ماند. ناتو تا زمانی که به اهدافش در افغانستان دست نیابد، در این کشور باقی خواهند ماند."
چنانچه از اظهارات آقای ولسون؛ فرستاده ویژه امریکا برای افغانستان و پاکستان بر میاید، این کشور در اساس قصد خروج از افغانستان را ندارد و مطمئن باید بود که این خروج نه در زمان کنونی که ۱۶ سال از حضور ناتو در افغانستان می گذرد و در آینده های نزدیک، هرگز اتفاق نخواهد افتاد و این دقیقاً همان واقعیتی است که در چندین سال پیش و در بدو ورود نیروهای ناتو به سرکردگی ایالات متحده امریکا در افغانستان، از سوی بسیاری از آگاهان طرح و بسط داده شد.
حافظه تاریخی مردم به خوبی بیاد دارند زمانی را بسیاری از کارشناسان افغان و غیر افغان که ماهیت قدرتهای استعماری و توسعه طلب را به خوبی شناخته بودند، همگی یک صدا تحلیل می کردند که ایالات متحده امریکا برای یک سال دو سال نیست که به افغانستان لشکر کشی کرده باشند؛ بلکه این کشور همراه با متحدان اروپایی و مزدوران منطقه ای خویش، خوابها برای افغانستان و سایر کشورهای منطقه دیده اند و تا آن رویاها به واقعیت های شیرین و دلپذیر برای امریکا و وابستگانش تبدیل نشود، ممکن نیست که آنان افغانستان و منطقه را ترک کنند.
چیزی که فرستاده امریکا برای افغانستان و پاکستان می گوید، بسیار دقیق است و حتی نیم فیصد شک و تردید نباید در آن راه پیدا کند که امریکا و صد البته در قالب نیروهای ناتو تا زمانی که به اهدافش در افغانستان و منطقه دست نیابد، در این کشور باقی خواهند ماند و اما چیزی که زیاد حایز اهمیت است، بررسی و واکاوی این موضوع است که این حضور بی حد و حصر و شاید هم همیشگی امریکا و متحدان و مزدوران جهانی و منطقه ای آن چه سود و منافعی و یا چه ضرر و زیانی برای مردم افغانستان و سایر کشورهای منطقه به دنبال خواهد آورد؟
در پاسخ به پرسش فوق باید گفت که تا کنون که ۱۶ سال از حضور نیروهای ناتو در افغانستان می گذرد، تجربه های همه جانبه این حضور نشان داده نه تنها سودی را متوجه دولت و ملت افغانستان نکرده؛ که این حضور بی برکت و بواقع شوم و نکبت بار، ضررهای اساسی و ویرانگر و غیر قابل جبرانی را متوجه افغانستان و دولت و ملت آن کرده است؛ علاوه بر آن که به جایگاه افغانستان و دولت و ملت آن به عنوان یک کشور صلح خواه و خیرخواه برای همسایگان و سایر کشورهای منطقه ای، شدیداً لطمه وارد کرده است.
حال سوال این است که اگر حضور سنگین ناتو در عرض و طول این یک ونیم دهه دور و دراز نتوانست برای دولت و ملت افغانستان سود آور و موثر و مفید واقع شود، می توان گفت چه اتفاق خاصی در پالیسی و سیاست های استعماری خارجی امریکا و متحدان آن رخ داده که باورمند شویم تا پس از این و در ادامه این حضور ویرانگر، سران کاخهای سیاه و سفید تغییر جهت دهند و بر خلاف منافع استکباری خویش، برای دولت و ملت افغانستان و نیز کشورها و دولتهای منطقه، مفید و سودمند واقع شوند؟!
به یقین که تضمینی وجود ندارد و چنین تعهدی فر فرض وجود از سوی ناتو و به خصوص سران امریکایی، دروغ و فریب محض خواهد بود؛ چنانکه تا کنون بر مبنای همین دروغها و دورویی ها پیش رفته و دولت و ملت ما را به تار خام بسته کرده اند!
واقعیت این است که از یک سو چنانچه مقامات امریکایی بارها گفته اند، قصد خروج از افغانستان را ندارند؛ و اما از سوی دیگر این حضور هر چه هم دوامدار باشد؛ بر خلاف تصور یک تعداد ساده لوح در نظام افغانستان و یا شاید هم حافظان منافع غرب در حکومت افغانستان، ابدا برای افغانستان و دولت و ملت آن سودمند نیست و بر عکس، مهلک و ویرانگر نیز هست و این با گذشته دور و دراز این حضور به روشنی قابل درک و اثبات است.
واقعیت دیگر نیز این است که دولت و حکومت افغانستان در شرایط کنونی، صید سیاست های مخوف و خطرناک دولت امریکا و متحدان آن شده اند و به اصطلاح معروف دولتمردان کشور ما سوار ببر شده اند و ببر هم با سرعت غریبی این عالی جنابان را به سمت و سوی اهداف و آرمانهای استکبار و استعمار امریکایی- اروپایی به پیش می برد و این شوریده بختان نه توان متوقف کردن ببر را دارند و نه هم می توانند از پشت ببر پایین شوند؛ چرا که در هر دو صورت، هلاکت حتمی در انتظار آنان است!
پس بناچار ببر را چسپیده اند و بی اختیار به سمت نامعلومی در حرکت اند؛ سمتی که تامین منافع امریکا و متحدان آن حتمی و ضرر و خسران افغانستان و بسیاری از کشورهای منطقه نیز محرز و مسلم است و این بدترین حالتی است که می توان برای کشور یا کشورهایی تصور کرد.
طالبان باید بدانند که از راه‌های نظامی و گسترش خشونت‌ها هرگز موفق به قدرت یافتن دوباره در افغانستان نخواهند شد. طالبان باید درک کنند که به غیر از آمدن به میز گفت‌وگوهای صلح دیگر هیچ راهی وجود ندارند. طالبان اگر منتظر خروج نیروهای امریکایی از افغانستان هستند در اشتباه می‌باشند.
اگر طالبان می‌خواهند که در آینده افغانستان سهیم باشند باید از طریق گفت‌وگوهای صلح و دست کشیدن از خشونت‌ها با حکومت افغانستان به میز مذاکره بیایند.
تنها تعهد به حضور نیروهای ناتو و حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان کافی نیست بلکه باید حمایت‌های مالی از دولت افغانستان نیز ادامه یابد چرا که حکومت وحدت ملی بدون حمایت‌های مالی جامعه جهانی توانایی پرداخت حقوق نیروهایش را ندارد.
کمک‌های جدیدی که قرار است در نشست وارسا اعلام شود نشان‌دهنده تعهد جدید کشورهای عضو ناتو از افغانستان است و ما یک پیام واضح را به کشورهای منطقه، مردم افغانستان و شورشیان می‌دهیم که کشورهای ناتو در کنار نیروهای امنیتی افغانستان باقی خواهند ماند. ناتو تا زمانی که به اهدافش در افغانستان دست نیابد، در این کشور باقی خواهند ماند."
چنانچه از اظهارات آقای ولسون؛ فرستاده ویژه امریکا برای افغانستان و پاکستان بر میاید، این کشور در اساس قصد خروج از افغانستان را ندارد و مطمئن باید بود که این خروج نه در زمان کنونی که ۱۶ سال از حضور ناتو در افغانستان می گذرد و در آینده های نزدیک، هرگز اتفاق نخواهد افتاد و این دقیقاً همان واقعیتی است که در چندین سال پیش و در بدو ورود نیروهای ناتو به سرکردگی ایالات متحده امریکا در افغانستان، از سوی بسیاری از آگاهان طرح و بسط داده شد.
حافظه تاریخی مردم به خوبی بیاد دارند زمانی را بسیاری از کارشناسان افغان و غیر افغان که ماهیت قدرتهای استعماری و توسعه طلب را به خوبی شناخته بودند، همگی یک صدا تحلیل می کردند که ایالات متحده امریکا برای یک سال دو سال نیست که به افغانستان لشکر کشی کرده باشند؛ بلکه این کشور همراه با متحدان اروپایی و مزدوران منطقه ای خویش، خوابها برای افغانستان و سایر کشورهای منطقه دیده اند و تا آن رویاها به واقعیت های شیرین و دلپذیر برای امریکا و وابستگانش تبدیل نشود، ممکن نیست که آنان افغانستان و منطقه را ترک کنند.
چیزی که فرستاده امریکا برای افغانستان و پاکستان می گوید، بسیار دقیق است و حتی نیم فیصد شک و تردید نباید در آن راه پیدا کند که امریکا و صد البته در قالب نیروهای ناتو تا زمانی که به اهدافش در افغانستان و منطقه دست نیابد، در این کشور باقی خواهند ماند و اما چیزی که زیاد حایز اهمیت است، بررسی و واکاوی این موضوع است که این حضور بی حد و حصر و شاید هم همیشگی امریکا و متحدان و مزدوران جهانی و منطقه ای آن چه سود و منافعی و یا چه ضرر و زیانی برای مردم افغانستان و سایر کشورهای منطقه به دنبال خواهد آورد؟
در پاسخ به پرسش فوق باید گفت که تا کنون که ۱۶ سال از حضور نیروهای ناتو در افغانستان می گذرد، تجربه های همه جانبه این حضور نشان داده نه تنها سودی را متوجه دولت و ملت افغانستان نکرده؛ که این حضور بی برکت و بواقع شوم و نکبت بار، ضررهای اساسی و ویرانگر و غیر قابل جبرانی را متوجه افغانستان و دولت و ملت آن کرده است؛ علاوه بر آن که به جایگاه افغانستان و دولت و ملت آن به عنوان یک کشور صلح خواه و خیرخواه برای همسایگان و سایر کشورهای منطقه ای، شدیداً لطمه وارد کرده است.
حال سوال این است که اگر حضور سنگین ناتو در عرض و طول این یک ونیم دهه دور و دراز نتوانست برای دولت و ملت افغانستان سود آور و موثر و مفید واقع شود، می توان گفت چه اتفاق خاصی در پالیسی و سیاست های استعماری خارجی امریکا و متحدان آن رخ داده که باورمند شویم تا پس از این و در ادامه این حضور ویرانگر، سران کاخهای سیاه و سفید تغییر جهت دهند و بر خلاف منافع استکباری خویش، برای دولت و ملت افغانستان و نیز کشورها و دولتهای منطقه، مفید و سودمند واقع شوند؟!
به یقین که تضمینی وجود ندارد و چنین تعهدی فر فرض وجود از سوی ناتو و به خصوص سران امریکایی، دروغ و فریب محض خواهد بود؛ چنانکه تا کنون بر مبنای همین دروغها و دورویی ها پیش رفته و دولت و ملت ما را به تار خام بسته کرده اند!
واقعیت این است که از یک سو چنانچه مقامات امریکایی بارها گفته اند، قصد خروج از افغانستان را ندارند؛ و اما از سوی دیگر این حضور هر چه هم دوامدار باشد؛ بر خلاف تصور یک تعداد ساده لوح در نظام افغانستان و یا شاید هم حافظان منافع غرب در حکومت افغانستان، ابدا برای افغانستان و دولت و ملت آن سودمند نیست و بر عکس، مهلک و ویرانگر نیز هست و این با گذشته دور و دراز این حضور به روشنی قابل درک و اثبات است.
واقعیت دیگر نیز این است که دولت و حکومت افغانستان در شرایط کنونی، صید سیاست های مخوف و خطرناک دولت امریکا و متحدان آن شده اند و به اصطلاح معروف دولتمردان کشور ما سوار ببر شده اند و ببر هم با سرعت غریبی این عالی جنابان را به سمت و سوی اهداف و آرمانهای استکبار و استعمار امریکایی- اروپایی به پیش می برد و این شوریده بختان نه توان متوقف کردن ببر را دارند و نه هم می توانند از پشت ببر پایین شوند؛ چرا که در هر دو صورت، هلاکت حتمی در انتظار آنان است!
پس بناچار ببر را چسپیده اند و بی اختیار به سمت نامعلومی در حرکت اند؛ سمتی که تامین منافع امریکا و متحدان آن حتمی و ضرر و خسران افغانستان و بسیاری از کشورهای منطقه نیز محرز و مسلم است و این بدترین حالتی است که می توان برای کشور یا کشورهایی تصور کرد.
