"وزیر امور خارجه بحرین گفته است ایران باید در سیاست خارجی خود نسبت به منطقه و کشورهای عربی تغییر ایجاد کند.
شیخ خالد بن احمد آل خلیفه در مصاحبه با شبکه خبری العربیه گفت ایران، سیاست خارجی خود در قبال جهان را تغییر داده و تنها چیزی که باقی مانده، تغییر سیاست‌هایش در قبال کشورهای عربی است.
در این مقطع زمانی، ایران نسبت به اسرائیل تهدید بزرگ‌تری برای اعراب به شمار می‌رود. اگر ایران قدم‌های ضروری برای تصحیح رفتار خود بر ندارد، پیشرفتی در روابط کشورش با ایران ایجاد نمی‌شود.
خلیفه به عنوان مثال به حمایت ایران از حزب‌الله لبنان و ارسال سلاح به شماری از کشورها اشاره کرده است."
پیش از پرداختن به ادامه بحث به مختصری از معرفی کشور بحرین توجه می دهیم:
بحرین مجمع‌الجزایری است که در خلیج فارس و در همسایگی ایران، عربستان سعودی، قطر و امارات قرار دارد. این کشور از ۳۲ جزیره بزرگ و کوچک تشکیل شده است.
مساحت جغرافیایی بحرین ۷۰۶ کیلومتر مربع است، بحرین شامل سه شهر یا به عبارت بهتر سه جزیره اصلی منامه و محرق و ستره است.
از لحاظ بافت جمعیتی، بحرین حدود ۷۰۰هزار نفر جمعیت دارد که ۷۰ درصد را شیعیان تشکیل می دهند و ۳۰ درصد دیگر اهل سنت، مسیحی ،کلیمی و پیروان دیگر ادیان هستند.
به دلایلی که منابع دولتی حاضر به پرداختن به آن نیستند، به جز یکبار هیچ سرشماری رسمی در این کشور انجام نگرفته است.
اما نسبت به اظهارات وزیر امور خارجه این کشور باید گفت وقاحت در عرف دیپلماتیک به این معنی است که دولت یا دولتهایی چشم و گوش خویش را بر روی هر چه حقایق است ببندند و دیگران را به دلیل دارا بودن مواضع برحق و انسانی، مورد ملامت و نکوهش قرار دهند؛ کاری که در شرایط امروزی بیشتری از دولتها و قدرتهای زورگو و قلدر انجام می دهند که در راس همه این دولتها و قدرتها ایالات متحده امریکا و همفکران اروپایی و آسیایی آن در میان کشورهای عربی قرار دارند.
اما در این میان کشورهای ریز و ذره بینی ای هم وجود دارند که اگر چه خود قدرت و قوت نظامی و اقتصادی در خور توجهی ندارند و به تعبیری با بادی تعادل آنها بهم می خورد؛ اما از آنجایی که این دولتهای ضعیف و وارفته وابسته ی به برخی از دولتهای نستباً قدرتمند در منطقه هستند، گاه گاهی هوایی شده و به اظهاراتی به مراتب بزرگتر از شان و موقعیت شان همت می گمارند!
دولت بحرین در منطقه یکی از همان دولت های پوشالی و سست بنیادی است که هیچ گونه جایگاه و پایگاه جدی و قابل اعتنا در میان آحاد ملت بحرین ندارد که اگر نباشد دخالتهای رژیم آل سعود در این کشور عربی، بطور قطع می توان حکم کرد که این رژیم برای یک ماه هم نمی تواند در برابر خواستهای مشروع و حرکتهای انقلابی ملت بحرین دوام بیاورد.
بواقع جالب است که وزارت امور خارجه این دولت کوچک و سراپا وابسته به کشوری که سران آن از حامیان و مدافعان سرسخت و درجه یک تروریزم در جهان و منطقه هستند، از دولت جمهوری اسلامی ایران می خواهد که در سیاست های خارجی اش نسبت به دولتهای عربی تغییر ایجاد کند.
پرسشی که می توان از این وزیر بحرینی داشت این است که دولت ایران مشخصاً از کدام سیاستهای خارجی اش در برابر دول عرب و غیر آن دست بردارد و یا به تعبیر شما در آن تغییر ایجاد کند؟ قطعاً انتظار این وزیر و سایر وزرا در دولتهای مشابه دولت بحرین این است که دولت ایران و سران جمهوری اسلامی دست از اصول و معیارهای اسلامی و انسانی خویش در مواجهه با امت اسلامی و سایر ستم دیدگان بردارند و چشم بر هر ستم و جنایتی که استکبار غربی و عربی علیه ملتهای مظلوم و دربند جهان مرتکب می شوند، ببندند؛ تا شاید مقبول بارگاه خیانت و جنایت دول عربی واقع شوند!
بواقع جالب است که امثال این وزیر بحرینی، چشم و گوش بر روی همه ی حقایق بسته و جنایت و خیانت آشکار و آفتابی رژیم پوشالی آل سعود در حق امت اسلامی و جهان اسلام را نمی بینند و هرگز از آل سعود نمی خواهند تا نسبت به سیاست های بیمار و مغرضانه اش در قبال ملتهای مظلوم یمن و عراق و سوریه و فلسطین، تجدید نظر کند و با اتخاذ سیاست های خام و سخیف، این همه به سود دشمنان قسم خورده اسلام و امت اسلامی، تلاش و تقلا نکند!
امروزه سیاستهای ضعیف و بودار دولتهای عربی به خصوص رژیم آل سعود در هماهنگی عجیبی با سیاستهای خصمانه رژیم اسرائیل علیه امت اسلامی، قرار گرفته و نتیجه این سیاست ها تماماً به سود استکبار غربی- عربی و صهیونیستی و به ضرر جهان اسلام و مسلمانان رقم می خورد؛ اما هیچ یک از دولتهای به اصطلاح مسلمان عربی نیست تا صدایی به رسم انتقاد و اعتراض بلند کند؛ چرا که همه به نوعی جیره خوار سفره خاندان آل سعود شده اند و از ترس قطع مواجب و کمکهای دولت عربستان، همه واقعیت های تلخ و جانکاه را می بینند و عامل آن را هم به خوبی می شناسند؛ اما بی شرمانه و نامردانه دم در نمیاورند!
به نظر می رسد اگر قرار باشد دولت یا دولتهایی نیازمند اصلاح و تغییر در سیاستهای خارجی اش نسبت به همسایگان و دیگران باشند، آنها دولتهای عربی موجود در منطقه است که در راس آنها می توان به رژیم آل سعود و آل خلیفه در عربستان و بحرین اشاره کرد و نه جمهوری اسلامی ایران.
شیخ خالد بن احمد آل خلیفه در مصاحبه با شبکه خبری العربیه گفت ایران، سیاست خارجی خود در قبال جهان را تغییر داده و تنها چیزی که باقی مانده، تغییر سیاست‌هایش در قبال کشورهای عربی است.
در این مقطع زمانی، ایران نسبت به اسرائیل تهدید بزرگ‌تری برای اعراب به شمار می‌رود. اگر ایران قدم‌های ضروری برای تصحیح رفتار خود بر ندارد، پیشرفتی در روابط کشورش با ایران ایجاد نمی‌شود.
خلیفه به عنوان مثال به حمایت ایران از حزب‌الله لبنان و ارسال سلاح به شماری از کشورها اشاره کرده است."
پیش از پرداختن به ادامه بحث به مختصری از معرفی کشور بحرین توجه می دهیم:
بحرین مجمع‌الجزایری است که در خلیج فارس و در همسایگی ایران، عربستان سعودی، قطر و امارات قرار دارد. این کشور از ۳۲ جزیره بزرگ و کوچک تشکیل شده است.
مساحت جغرافیایی بحرین ۷۰۶ کیلومتر مربع است، بحرین شامل سه شهر یا به عبارت بهتر سه جزیره اصلی منامه و محرق و ستره است.
از لحاظ بافت جمعیتی، بحرین حدود ۷۰۰هزار نفر جمعیت دارد که ۷۰ درصد را شیعیان تشکیل می دهند و ۳۰ درصد دیگر اهل سنت، مسیحی ،کلیمی و پیروان دیگر ادیان هستند.
به دلایلی که منابع دولتی حاضر به پرداختن به آن نیستند، به جز یکبار هیچ سرشماری رسمی در این کشور انجام نگرفته است.
اما نسبت به اظهارات وزیر امور خارجه این کشور باید گفت وقاحت در عرف دیپلماتیک به این معنی است که دولت یا دولتهایی چشم و گوش خویش را بر روی هر چه حقایق است ببندند و دیگران را به دلیل دارا بودن مواضع برحق و انسانی، مورد ملامت و نکوهش قرار دهند؛ کاری که در شرایط امروزی بیشتری از دولتها و قدرتهای زورگو و قلدر انجام می دهند که در راس همه این دولتها و قدرتها ایالات متحده امریکا و همفکران اروپایی و آسیایی آن در میان کشورهای عربی قرار دارند.
اما در این میان کشورهای ریز و ذره بینی ای هم وجود دارند که اگر چه خود قدرت و قوت نظامی و اقتصادی در خور توجهی ندارند و به تعبیری با بادی تعادل آنها بهم می خورد؛ اما از آنجایی که این دولتهای ضعیف و وارفته وابسته ی به برخی از دولتهای نستباً قدرتمند در منطقه هستند، گاه گاهی هوایی شده و به اظهاراتی به مراتب بزرگتر از شان و موقعیت شان همت می گمارند!
دولت بحرین در منطقه یکی از همان دولت های پوشالی و سست بنیادی است که هیچ گونه جایگاه و پایگاه جدی و قابل اعتنا در میان آحاد ملت بحرین ندارد که اگر نباشد دخالتهای رژیم آل سعود در این کشور عربی، بطور قطع می توان حکم کرد که این رژیم برای یک ماه هم نمی تواند در برابر خواستهای مشروع و حرکتهای انقلابی ملت بحرین دوام بیاورد.
بواقع جالب است که وزارت امور خارجه این دولت کوچک و سراپا وابسته به کشوری که سران آن از حامیان و مدافعان سرسخت و درجه یک تروریزم در جهان و منطقه هستند، از دولت جمهوری اسلامی ایران می خواهد که در سیاست های خارجی اش نسبت به دولتهای عربی تغییر ایجاد کند.
پرسشی که می توان از این وزیر بحرینی داشت این است که دولت ایران مشخصاً از کدام سیاستهای خارجی اش در برابر دول عرب و غیر آن دست بردارد و یا به تعبیر شما در آن تغییر ایجاد کند؟ قطعاً انتظار این وزیر و سایر وزرا در دولتهای مشابه دولت بحرین این است که دولت ایران و سران جمهوری اسلامی دست از اصول و معیارهای اسلامی و انسانی خویش در مواجهه با امت اسلامی و سایر ستم دیدگان بردارند و چشم بر هر ستم و جنایتی که استکبار غربی و عربی علیه ملتهای مظلوم و دربند جهان مرتکب می شوند، ببندند؛ تا شاید مقبول بارگاه خیانت و جنایت دول عربی واقع شوند!
بواقع جالب است که امثال این وزیر بحرینی، چشم و گوش بر روی همه ی حقایق بسته و جنایت و خیانت آشکار و آفتابی رژیم پوشالی آل سعود در حق امت اسلامی و جهان اسلام را نمی بینند و هرگز از آل سعود نمی خواهند تا نسبت به سیاست های بیمار و مغرضانه اش در قبال ملتهای مظلوم یمن و عراق و سوریه و فلسطین، تجدید نظر کند و با اتخاذ سیاست های خام و سخیف، این همه به سود دشمنان قسم خورده اسلام و امت اسلامی، تلاش و تقلا نکند!
امروزه سیاستهای ضعیف و بودار دولتهای عربی به خصوص رژیم آل سعود در هماهنگی عجیبی با سیاستهای خصمانه رژیم اسرائیل علیه امت اسلامی، قرار گرفته و نتیجه این سیاست ها تماماً به سود استکبار غربی- عربی و صهیونیستی و به ضرر جهان اسلام و مسلمانان رقم می خورد؛ اما هیچ یک از دولتهای به اصطلاح مسلمان عربی نیست تا صدایی به رسم انتقاد و اعتراض بلند کند؛ چرا که همه به نوعی جیره خوار سفره خاندان آل سعود شده اند و از ترس قطع مواجب و کمکهای دولت عربستان، همه واقعیت های تلخ و جانکاه را می بینند و عامل آن را هم به خوبی می شناسند؛ اما بی شرمانه و نامردانه دم در نمیاورند!
به نظر می رسد اگر قرار باشد دولت یا دولتهایی نیازمند اصلاح و تغییر در سیاستهای خارجی اش نسبت به همسایگان و دیگران باشند، آنها دولتهای عربی موجود در منطقه است که در راس آنها می توان به رژیم آل سعود و آل خلیفه در عربستان و بحرین اشاره کرد و نه جمهوری اسلامی ایران.
