شیشه سازی، یکی از شغل های بومی مردم هرات است که در حال حاضر با رکود مواجه شده است.
شیشه سازان در هرات می گویند که این شغل بومی نیاز به حمایت های جدی مسئولین مربوطه دارد و اگر حمایتی از این شغل صورت نگیرد امکان نابودی آن وجود دارد.
با اینحال مسئولین اداره ی اطلاعات و فرهنگ ولایت هرات بخشی از مشکلات را قبول دارند.
آنان مدعی هستند که برای بقای این صنعت بومی کارهای نیز انجام داده اند.
حفظ صنعت های بومی و دیگر ارزشهای جامعه به دوش اداره ی اطلاعات و فرهنگ است.
مسئولین این اداره منتقد روند کار شیشه سازان هستند.
آنان می گویند که شیشه سازان در کارهای خود خلاقیت و ابتکار عمل ندارند.
سید الله یک تن از کسانی است که این شغل را دارد.
او می گوید که حدود ۶۰ سال از زندگی اش را در کنار کوره های داغ برای ساختن شیشه سپری کرده است.
وی در گفته هایش مدعی می شود که می تواند ۲۰ نوع محصول با شیشه بسازد.
سید الله به بیان خاطراتش می پردازد و می گوید که تا چند سال قبل شاگردان زیادی داشته اما در حال حاضر به دلیل نبود بازار مناسب و حمایت نکردن دولت از شغل وی، دیگر کسی حاضر به آموختن این رشته نیست.
این فرد که بیشتر عمرش را برای ساختن انواع شیشه صرف کرده است برای بقای شغلش از حکومت خواسته های زیادی دارد.
در هرات هنوز هم کسانی هستند که شغل های چون شیشه سازی دارند و از نبود حمایت مسئولین دولتی سخن می گویند.
دو کارگاه دیگر نیز در هرات وجود دارد که مشغول به کار شیشه سازی هستند.
رئیس اداره ی اطلاعات و فرهنگ هرات نیز از تلاش ها برای ظرفیت سازی در صنعت شیشه سازی بومی سخن گفته اند.
آریا رئوفیان، رئیس اداره ی اطلاعات و فرهنگی هرات نیز از عدم خلاقیت و ابتکار هنرمندان نیز انتقاد می کند.
او می گوید که نیاز است تا وزارت اطلاعات و فرهنگ در این مورد بودجه مشخصی را معیّن کنند تا ما بتوانیم از صنایعی که ریشه در فرهنگ و عنعنات ما دارد حمایت کنیم.
رئیس اداره ی اطلاعات و فرهنگ هرات می گوید که ما نمی توانیم به صورت مستقیم از یک صنعت حمایت مالی نماییم تا رونق پیدا کند.
شیشه سازی به شکل سنتی نوعی از ده ها صعنت بومی در ولایت هرات به شمار میرود که در حال حاضر رو به فراموشی است.
زمانی ظروف شیشه ای که به این شکل ساخته می شد هواداران زیادی داشت اما در حال حاضر بازار این کار به شدت خراب است.
با وجود اینکه این هنر و صنعت تاریخی از مدت‌ها به این سو به دور از حوادث و ناملایمات روزگار باقی مانده اما امروزه بخاطر عدم توجه مسئولان این صنعت تاریخی کم‌کم رو به نابودی است.
شیشه سازان در هرات می گویند که این شغل بومی نیاز به حمایت های جدی مسئولین مربوطه دارد و اگر حمایتی از این شغل صورت نگیرد امکان نابودی آن وجود دارد.
با اینحال مسئولین اداره ی اطلاعات و فرهنگ ولایت هرات بخشی از مشکلات را قبول دارند.
آنان مدعی هستند که برای بقای این صنعت بومی کارهای نیز انجام داده اند.
حفظ صنعت های بومی و دیگر ارزشهای جامعه به دوش اداره ی اطلاعات و فرهنگ است.
مسئولین این اداره منتقد روند کار شیشه سازان هستند.
آنان می گویند که شیشه سازان در کارهای خود خلاقیت و ابتکار عمل ندارند.
سید الله یک تن از کسانی است که این شغل را دارد.
او می گوید که حدود ۶۰ سال از زندگی اش را در کنار کوره های داغ برای ساختن شیشه سپری کرده است.
وی در گفته هایش مدعی می شود که می تواند ۲۰ نوع محصول با شیشه بسازد.
سید الله به بیان خاطراتش می پردازد و می گوید که تا چند سال قبل شاگردان زیادی داشته اما در حال حاضر به دلیل نبود بازار مناسب و حمایت نکردن دولت از شغل وی، دیگر کسی حاضر به آموختن این رشته نیست.
این فرد که بیشتر عمرش را برای ساختن انواع شیشه صرف کرده است برای بقای شغلش از حکومت خواسته های زیادی دارد.
در هرات هنوز هم کسانی هستند که شغل های چون شیشه سازی دارند و از نبود حمایت مسئولین دولتی سخن می گویند.
دو کارگاه دیگر نیز در هرات وجود دارد که مشغول به کار شیشه سازی هستند.
رئیس اداره ی اطلاعات و فرهنگ هرات نیز از تلاش ها برای ظرفیت سازی در صنعت شیشه سازی بومی سخن گفته اند.
آریا رئوفیان، رئیس اداره ی اطلاعات و فرهنگی هرات نیز از عدم خلاقیت و ابتکار هنرمندان نیز انتقاد می کند.
او می گوید که نیاز است تا وزارت اطلاعات و فرهنگ در این مورد بودجه مشخصی را معیّن کنند تا ما بتوانیم از صنایعی که ریشه در فرهنگ و عنعنات ما دارد حمایت کنیم.
رئیس اداره ی اطلاعات و فرهنگ هرات می گوید که ما نمی توانیم به صورت مستقیم از یک صنعت حمایت مالی نماییم تا رونق پیدا کند.
شیشه سازی به شکل سنتی نوعی از ده ها صعنت بومی در ولایت هرات به شمار میرود که در حال حاضر رو به فراموشی است.
زمانی ظروف شیشه ای که به این شکل ساخته می شد هواداران زیادی داشت اما در حال حاضر بازار این کار به شدت خراب است.
با وجود اینکه این هنر و صنعت تاریخی از مدت‌ها به این سو به دور از حوادث و ناملایمات روزگار باقی مانده اما امروزه بخاطر عدم توجه مسئولان این صنعت تاریخی کم‌کم رو به نابودی است.
