تیم ملی فوتبال افغانستان، مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌های جنوب آسیا، روز پنجشنبه، با غلبه مقتدرانه بر تیم سریلانکا، جواز حضور در مسابقه نهایی این رقابت‌ها را به دست آورد.
این بازی که در ورزشگاه تریواندروم در شهر کرالای هند برگزار شد، با نتیجه پرگل ٥ بر صفر به سود افغانستان پایان یافت.
اشرف غنی؛ رئیس جمهوری این پیروزی را به مردم کشور تبریک گفت.
به این ترتیب برای سومین دوره پیاپی، افغانستان و هند در فینال رقابت‌های قهرمانی جنوب آسیا به مصاف هم خواهند رفت. دیدارهای قبلی این دو تیم در سال ٢٠١١ به سود هند و در سال ٢٠١٣ به سود افغانستان پایان یافته است.
بازی امروز چهارمین برد پیاپی افغانستان در این دوره از مسابقات بود. این تیم در مرحله گروهی کشورهای بنگله‌دش، بوتان و مالدیو را به ترتیب با نتایج ٤ بر صفر، ٣ بر صفر و ٤ بر ١ شکست داده بود.
بازی نهایی رقابت‌های قهرمانی جنوب آسیا، روز یکشنبه، ١٣ جدی برگزار خواهد شد.
کارشناسان مسایل ورزشی می گویند که کارنامه تیم ملی فوتبال افغانستان، امسال نیز در بازی های قهرمانی جنوب آسیا خیره کننده و درخشان بوده است. این امر، سیلی از تحسین ها و شادباش ها را در سطح ملی برانگیخته است.
انتظار می رود امسال نیز افغانستان برای دومین بار قهرمان جنوب آسیا شود؛ هرچند این آخرین قهرمانی ما در این جام خواهد بود؛ زیرا از سال آینده، افغانستان در حوزه آسیای میانه بازی خواهد کرد؛ جامی که تازه ایجاد شده است.
بازیکنان تیم ملی فوتبال اکنون هرکدام به اندازه یک قدیس، محبوبیت ملی پیدا کرده اند.
نکته متفاوتی که در این میان، کمتر مورد توجه قرار می گیرد این است که این احساس، از معدود احساساتی است که رنگ و زبان و نژاد و مذهب و سمت و قومیت نمی شناسد. از پشتون و تاجیک و هزاره و ازبک و شیعه و سنی، زبان به تحسین و تمجید بازیکنان تیم ملی فوتبال می گشایند و به پرچم سه رنگ زیبای کشور، عشق می ورزند.
این نشان می دهد که فوتبال، پتانسیل عظیمی برای تبدیل کردن افغانستان به یک ملت واحد و متحد دارد؛ چیزی که سیاستمداران، رهبران سیاسی و قومی، مذاهب، دولت ها و... از عهده آن نه تنها برنیامدند؛ بلکه در مواردی به تنش و تضاد و تفرقه و واگرایی ملی دامن زدند و تبعات و هزینه های سنگینی را در این زمینه بر مردم کشور، تحمیل کردند.
بنابراین، از دید تحلیلگران، این بسیار خوشحال کننده و امیدبخش است که اینک پدیده ای ظهور کرده است که می تواند به مثابه اکسیر اعجازگر اتحاد، برای مردم افغانستان، وحدت و همدلی و عشق و شور و شادی و امید و وطن پرستی و افتخار ملی ایجاد کند.
این برای ملتی که سراسر زخم خورده، درد کشیده، رنج دیده و خون خورده است، یک نعمت فراترازنده و متعالی محسوب می شود.
این در حالی است که به عقیده ناظران، فوتبال در دیگر کشورها صنعت و تجارت و پول و حتی سیاست است؛ اما در کشور ما اکسیر وحدت است، حلقه پیوند دهنده تن های جداافتاده و دل های زنگار گرفته است.
ما باید به فوتبال روی خوش نشان دهیم. فوتبال ما را نجات می دهد؛ زیرا در اوج ناامیدی به ما امید می بخشد. در انباشت درد و رنج، به ما شادی و نشاط و عشق، هدیه می کند. در زمانه ناامیدی و یأس از دروغ های سیاستمداران و در عصر فراگیری فساد و ظلم و تباهی و ستم و جنگ و خون ریزی و خشونت، به ما قدرت می دهد تا به آینده امیدوار باشیم و در برابر همه آنچیزی که ما را از هم می راند، جدا می کند و علقه ها و حلقه های ملت شدن را در ما می گسلد، مقتدرانه بایستیم و با برافراشتن پرچم سه رنگ کشور مان، به دشمنان ملت شدن خویش، نه بگوییم.
بازیکنان تیم ملی فوتبال ما سیاستمدار نیستند تا در گرماگرم کمپاین های انتخاباتی، سراغ مردم را بگیرند و پس از انتخابات، به آنها پشت کنند، آنها رهبران قومی نیستند که با سرمایه ملی حمایت مردمی، تجارت و سیاست کنند؛ آنها از جنس خود ما هستند. از میان همین مردم برخاسته اند و بی هیچ چشمداشت و با کمترین امتیاز، بزرگترین افتخار را خلق می کنند تا ما شاد باشیم، بخندیم و امیدوار شویم...
این بازی که در ورزشگاه تریواندروم در شهر کرالای هند برگزار شد، با نتیجه پرگل ٥ بر صفر به سود افغانستان پایان یافت.
اشرف غنی؛ رئیس جمهوری این پیروزی را به مردم کشور تبریک گفت.
به این ترتیب برای سومین دوره پیاپی، افغانستان و هند در فینال رقابت‌های قهرمانی جنوب آسیا به مصاف هم خواهند رفت. دیدارهای قبلی این دو تیم در سال ٢٠١١ به سود هند و در سال ٢٠١٣ به سود افغانستان پایان یافته است.
بازی امروز چهارمین برد پیاپی افغانستان در این دوره از مسابقات بود. این تیم در مرحله گروهی کشورهای بنگله‌دش، بوتان و مالدیو را به ترتیب با نتایج ٤ بر صفر، ٣ بر صفر و ٤ بر ١ شکست داده بود.
بازی نهایی رقابت‌های قهرمانی جنوب آسیا، روز یکشنبه، ١٣ جدی برگزار خواهد شد.
کارشناسان مسایل ورزشی می گویند که کارنامه تیم ملی فوتبال افغانستان، امسال نیز در بازی های قهرمانی جنوب آسیا خیره کننده و درخشان بوده است. این امر، سیلی از تحسین ها و شادباش ها را در سطح ملی برانگیخته است.
انتظار می رود امسال نیز افغانستان برای دومین بار قهرمان جنوب آسیا شود؛ هرچند این آخرین قهرمانی ما در این جام خواهد بود؛ زیرا از سال آینده، افغانستان در حوزه آسیای میانه بازی خواهد کرد؛ جامی که تازه ایجاد شده است.
بازیکنان تیم ملی فوتبال اکنون هرکدام به اندازه یک قدیس، محبوبیت ملی پیدا کرده اند.
نکته متفاوتی که در این میان، کمتر مورد توجه قرار می گیرد این است که این احساس، از معدود احساساتی است که رنگ و زبان و نژاد و مذهب و سمت و قومیت نمی شناسد. از پشتون و تاجیک و هزاره و ازبک و شیعه و سنی، زبان به تحسین و تمجید بازیکنان تیم ملی فوتبال می گشایند و به پرچم سه رنگ زیبای کشور، عشق می ورزند.
این نشان می دهد که فوتبال، پتانسیل عظیمی برای تبدیل کردن افغانستان به یک ملت واحد و متحد دارد؛ چیزی که سیاستمداران، رهبران سیاسی و قومی، مذاهب، دولت ها و... از عهده آن نه تنها برنیامدند؛ بلکه در مواردی به تنش و تضاد و تفرقه و واگرایی ملی دامن زدند و تبعات و هزینه های سنگینی را در این زمینه بر مردم کشور، تحمیل کردند.
بنابراین، از دید تحلیلگران، این بسیار خوشحال کننده و امیدبخش است که اینک پدیده ای ظهور کرده است که می تواند به مثابه اکسیر اعجازگر اتحاد، برای مردم افغانستان، وحدت و همدلی و عشق و شور و شادی و امید و وطن پرستی و افتخار ملی ایجاد کند.
این برای ملتی که سراسر زخم خورده، درد کشیده، رنج دیده و خون خورده است، یک نعمت فراترازنده و متعالی محسوب می شود.
این در حالی است که به عقیده ناظران، فوتبال در دیگر کشورها صنعت و تجارت و پول و حتی سیاست است؛ اما در کشور ما اکسیر وحدت است، حلقه پیوند دهنده تن های جداافتاده و دل های زنگار گرفته است.
ما باید به فوتبال روی خوش نشان دهیم. فوتبال ما را نجات می دهد؛ زیرا در اوج ناامیدی به ما امید می بخشد. در انباشت درد و رنج، به ما شادی و نشاط و عشق، هدیه می کند. در زمانه ناامیدی و یأس از دروغ های سیاستمداران و در عصر فراگیری فساد و ظلم و تباهی و ستم و جنگ و خون ریزی و خشونت، به ما قدرت می دهد تا به آینده امیدوار باشیم و در برابر همه آنچیزی که ما را از هم می راند، جدا می کند و علقه ها و حلقه های ملت شدن را در ما می گسلد، مقتدرانه بایستیم و با برافراشتن پرچم سه رنگ کشور مان، به دشمنان ملت شدن خویش، نه بگوییم.
بازیکنان تیم ملی فوتبال ما سیاستمدار نیستند تا در گرماگرم کمپاین های انتخاباتی، سراغ مردم را بگیرند و پس از انتخابات، به آنها پشت کنند، آنها رهبران قومی نیستند که با سرمایه ملی حمایت مردمی، تجارت و سیاست کنند؛ آنها از جنس خود ما هستند. از میان همین مردم برخاسته اند و بی هیچ چشمداشت و با کمترین امتیاز، بزرگترین افتخار را خلق می کنند تا ما شاد باشیم، بخندیم و امیدوار شویم...
