ماه محرم که فرا می رسد، مسلمانان چند دسته می شوند؛ دقیقاً همان گزینه ای که امام حسین و سایر پیشوایان معصوم از آن بیم داشتند و به منظور جلوگیری از انحراف امت محمد رسول خدا(ص)، و مانع شدن از تخریب چهره واقعی اسلام، وارد نبرد با دستگاه منحرف و فاسد یزید و حامیان او شد. گروههای مختلف مردم هر کدام راه و شیوه ای را جهت عزاداری برای امام حسین و سایر شهدای کربلا بر گزیده اند. دسته ای راه افراط و خشونت و آزار رسانی به خویش را پیش گرفته اند و با نواختن شمشیر و تیغ و زنجیرهای زمخت و خشن، سرها و صورتها و پشت و سینه های خویش را شرحه شرحه می کنند و چهره ای بواقع وحشت آور و ترسناک از مراسم تعذیه امام حسین (ع) و یارانش، در انظار جهانیان به نمایش می گذارند!.
این دسته بدون توجه به اهمیت ها و ضرورت های اساسی اسلام و امت اسلامی و با چشم پوشی از فتاوی بی شماری از مراجع تقلید جهان تشیع مبنی بر حرمت موکد خود زنی به انواع و اشکال آن به بهانه عزاداری برای امام حسین(ع) و یاران پاکبازش در ماه محرم، و با غض نظر از سطحی و سبک و خشن جلوه نمودن مذهب زنده و پویای جعفری در انظار جهانیان و بهره برداری سوء دشمنان اهل بیت رسول خدا(ص) در کوبیدن و بدنام ساختن پیروان مذهب تشیع، سرها را به زیر افکنده اند و مسیر زشت و خشن افراط در عزاداری نامعقول را در پیش گرفته اند!.
این دسته همان به ظاهر شیعیان و دوست داران امام حسین(ع) اند که بهانه به دست دولت و نظامهایی می دهند که در دشمنی با پیروان اهل بیت رسول خدا(ص)، شهره آفاق اند و برای ریشه کن کندن اسلام ناب و راستین، گروههای وحشی و بی رحمی چون القاعده و داعش و ... را تجهیز و تمویل می کنند و آنان را مسلط به جان و مال و ناموس مسلمانان در سراسر کشورهای اسلامی می کنند!.
ستم و جفایی که این دسته افراطی به مذهب جعفری و پیروان آن می کنند، با قاطعیت می توان گفت که کمتر از ظلم و جنایت و جفایی نیست که گروه سفاک و غیر انسانی داعش و امثال آن در سوریه و عراق و اخیرا افغانستان، به مسلمانان مظلوم و بی گناه و بی دفاع روا داشته و می دارند.
در این میان با تاسف هستند از روحانیون کسانی که لقب بزرگ و عظیم آیت الهی و بعضاً مرجعیت را به خویش تفویض کرده اند و القاب و عناوین آنان پشت شترهای قوی را نیز خم می کند؛ اما در کمال تعجب و در اوج بهت و حیرت، شاهد فتواها و نظرهای افراطی و خشن در شیوه عزاداری برای امام حسین(ع) و شهدای معظم کربلای معلا، از آنان می باشیم.
واقعیت این است که وجود همین آقایان و فتواها و آرای تاریخ گذشته آنان است که بسیاری از جوانان داغ و بی مطالعه شیعه را تحت تاثیر عواطف و احساسات افراطی قرار داده و موجب می شود تا آنان وارد کردن هر نوح لطمه و جراحتی بر خویش در ماه محرم و در عزای امام حسین را روا و جایز بدانند.
وجود و وفور همین دسته از مراجع و مقلدان آنها زمینه ای می شود برای پیدایش قشر و گروه دوم بنام روشنفکران دینی و مذهبی در جامعه. این دسته از مسلمانان با مطالعات مخلوطی که دین و غیر دین دارند، با نگاه غیر منصفانه به ناهنجاری هایی چون تیغ زنی و امثال آن، آنها را جزئی از پیکره مذهب دانسته و علیه آن موضع می گیرند.
این آقایان به اصطلاح روشنفکر بدون تفکیک آموزه های درست مذهب از مذهبی ها، یکسره مذهب را نشانه گرفته و آماج حمله های ناجوان مردانه خویش قرار می دهند. این منتقدان مغرض بجای سره و ناسره کردن و نقد ناسره، همه ی موارد عزاداری برای امام حسین را بی معنی و غیر ضروری می دانند.
از عملکرد و شیوه گفتار این جماعت به روشنی آشکار است که درد و دغدغه اصلی آنان روگردانی و بیزاری جستن از اسلام و آموزه های آن است؛ اما از آنجا که در یک جامعه دینی ومذهبی نفس می کشند و توانایی ابراز نظرهای سوء و سست خویش را ندارند، به قول خود شان ناچارند بر اساس دترمینیزم اجتماعی زندگی کنند.
محض اطلاع این دسته از روشن اندیشان تاریک نشین باید گفت که چنانکه خود نیز می دانند، تصویر و چهره خشن و ترسناکی که سالهاست در کشورهای اسلامی از عزاداری برای امام حسین(ع) و شهدای کربلا به نمایش گذاشته می شود، هیچگاه و ابداً بیانگر حتی شیوه عزاداری در مذهب پویا و زنده ی جعفری نیست تا چه رسد به آنکه این تصویر، نمایانگر و بازتاب دهنده اصل و اساس تشیع و مذهب اثناعشری در همه ی عرصه ها و حیطه ها باشد.
در کنار این موارد سست و بی ریشه و ناهنجار، روشهای بسیار معقول، مستند و لازمی از شکل و نوع عزاداری برای امام حسین و یارانش را در ماه محرم داریم که بر گرفته شده از دستور صریح قرآن عظیم، احادیث رسول خدا(ص) و روایات سایر پیشوایان شیعه در همه زمانها و ادوار است.
بر اساس موارد بالا بهترین و مناسب ترین نوع عزاداری برای اباعبدالله الحسین و یاران پاکبازش در همه ی زمانها و مکانها، این است که علما و روحانیون مستعد و آگاه، اولاً مردم را با اهداف و انگیزه های امام حسین(ع) از قیام و نهضتش، آگاه بسازند و در قدم بعدی پیام این نهضت و صاحب آن را با بیان رسا و مناسب به مردم منتقل کنند؛ چنانکه امت اسلامی از حسین(ع) و یاران او الگو گیری کنند و پیروان عملی و واقعی برای آن امام رهایی و آزادگی باشند.
پس از همه ی اینها و صد البته که نوبت عزاداری برای اباعبدالله الحسین و شهدای والامقام کربلا برای همیشه ی تاریخ اسلام و انسانیت، ملحوظ و محفوظ است که آنهم با ریختن اشک و سینه زنی های معقول و بدون مزاحمت برای دیگران، مستند و ماثور است.
این دسته بدون توجه به اهمیت ها و ضرورت های اساسی اسلام و امت اسلامی و با چشم پوشی از فتاوی بی شماری از مراجع تقلید جهان تشیع مبنی بر حرمت موکد خود زنی به انواع و اشکال آن به بهانه عزاداری برای امام حسین(ع) و یاران پاکبازش در ماه محرم، و با غض نظر از سطحی و سبک و خشن جلوه نمودن مذهب زنده و پویای جعفری در انظار جهانیان و بهره برداری سوء دشمنان اهل بیت رسول خدا(ص) در کوبیدن و بدنام ساختن پیروان مذهب تشیع، سرها را به زیر افکنده اند و مسیر زشت و خشن افراط در عزاداری نامعقول را در پیش گرفته اند!.
این دسته همان به ظاهر شیعیان و دوست داران امام حسین(ع) اند که بهانه به دست دولت و نظامهایی می دهند که در دشمنی با پیروان اهل بیت رسول خدا(ص)، شهره آفاق اند و برای ریشه کن کندن اسلام ناب و راستین، گروههای وحشی و بی رحمی چون القاعده و داعش و ... را تجهیز و تمویل می کنند و آنان را مسلط به جان و مال و ناموس مسلمانان در سراسر کشورهای اسلامی می کنند!.
ستم و جفایی که این دسته افراطی به مذهب جعفری و پیروان آن می کنند، با قاطعیت می توان گفت که کمتر از ظلم و جنایت و جفایی نیست که گروه سفاک و غیر انسانی داعش و امثال آن در سوریه و عراق و اخیرا افغانستان، به مسلمانان مظلوم و بی گناه و بی دفاع روا داشته و می دارند.
در این میان با تاسف هستند از روحانیون کسانی که لقب بزرگ و عظیم آیت الهی و بعضاً مرجعیت را به خویش تفویض کرده اند و القاب و عناوین آنان پشت شترهای قوی را نیز خم می کند؛ اما در کمال تعجب و در اوج بهت و حیرت، شاهد فتواها و نظرهای افراطی و خشن در شیوه عزاداری برای امام حسین(ع) و شهدای معظم کربلای معلا، از آنان می باشیم.
واقعیت این است که وجود همین آقایان و فتواها و آرای تاریخ گذشته آنان است که بسیاری از جوانان داغ و بی مطالعه شیعه را تحت تاثیر عواطف و احساسات افراطی قرار داده و موجب می شود تا آنان وارد کردن هر نوح لطمه و جراحتی بر خویش در ماه محرم و در عزای امام حسین را روا و جایز بدانند.
وجود و وفور همین دسته از مراجع و مقلدان آنها زمینه ای می شود برای پیدایش قشر و گروه دوم بنام روشنفکران دینی و مذهبی در جامعه. این دسته از مسلمانان با مطالعات مخلوطی که دین و غیر دین دارند، با نگاه غیر منصفانه به ناهنجاری هایی چون تیغ زنی و امثال آن، آنها را جزئی از پیکره مذهب دانسته و علیه آن موضع می گیرند.
این آقایان به اصطلاح روشنفکر بدون تفکیک آموزه های درست مذهب از مذهبی ها، یکسره مذهب را نشانه گرفته و آماج حمله های ناجوان مردانه خویش قرار می دهند. این منتقدان مغرض بجای سره و ناسره کردن و نقد ناسره، همه ی موارد عزاداری برای امام حسین را بی معنی و غیر ضروری می دانند.
از عملکرد و شیوه گفتار این جماعت به روشنی آشکار است که درد و دغدغه اصلی آنان روگردانی و بیزاری جستن از اسلام و آموزه های آن است؛ اما از آنجا که در یک جامعه دینی ومذهبی نفس می کشند و توانایی ابراز نظرهای سوء و سست خویش را ندارند، به قول خود شان ناچارند بر اساس دترمینیزم اجتماعی زندگی کنند.
محض اطلاع این دسته از روشن اندیشان تاریک نشین باید گفت که چنانکه خود نیز می دانند، تصویر و چهره خشن و ترسناکی که سالهاست در کشورهای اسلامی از عزاداری برای امام حسین(ع) و شهدای کربلا به نمایش گذاشته می شود، هیچگاه و ابداً بیانگر حتی شیوه عزاداری در مذهب پویا و زنده ی جعفری نیست تا چه رسد به آنکه این تصویر، نمایانگر و بازتاب دهنده اصل و اساس تشیع و مذهب اثناعشری در همه ی عرصه ها و حیطه ها باشد.
در کنار این موارد سست و بی ریشه و ناهنجار، روشهای بسیار معقول، مستند و لازمی از شکل و نوع عزاداری برای امام حسین و یارانش را در ماه محرم داریم که بر گرفته شده از دستور صریح قرآن عظیم، احادیث رسول خدا(ص) و روایات سایر پیشوایان شیعه در همه زمانها و ادوار است.
بر اساس موارد بالا بهترین و مناسب ترین نوع عزاداری برای اباعبدالله الحسین و یاران پاکبازش در همه ی زمانها و مکانها، این است که علما و روحانیون مستعد و آگاه، اولاً مردم را با اهداف و انگیزه های امام حسین(ع) از قیام و نهضتش، آگاه بسازند و در قدم بعدی پیام این نهضت و صاحب آن را با بیان رسا و مناسب به مردم منتقل کنند؛ چنانکه امت اسلامی از حسین(ع) و یاران او الگو گیری کنند و پیروان عملی و واقعی برای آن امام رهایی و آزادگی باشند.
پس از همه ی اینها و صد البته که نوبت عزاداری برای اباعبدالله الحسین و شهدای والامقام کربلا برای همیشه ی تاریخ اسلام و انسانیت، ملحوظ و محفوظ است که آنهم با ریختن اشک و سینه زنی های معقول و بدون مزاحمت برای دیگران، مستند و ماثور است.
