صدو یکمین سالروز استقلال افغانستان درحالی تجلیل می شود که بسیاری از آگاهان سیاسی، افغانستان را اشغال شده میدانند و بزرگداشت از این روز را توام با اشغال منطقی نمی دانند.
خبرگزاری صدای افغان(آوا) کابل: مولوی محمد مختار مفلح رهبر حزب نهضت اسلامی افغانستان در یک گفتگوی اختصاصی با آوا می گوید استقلال واژه ی بسیار زیبا و مبارک است درست مانند صلح که به خیال آن، قربانی های بیشماری را مردم افغانستان دادند، اکنون هم دارند بخاطر صلح قربانی می شوند و قربانی می دهند، اما واقعا آیا این منطقی است که ما جشن بگیریم و پای بکوبیم که استقلال داریم؟
به باور وی وقتیکه صلح نداریم و باهم همچنان درگیرهستیم، نهادهای ما از هژمون و سلطه شئونیزم قومی فریاد می زنند، درتمام شئون و رئوس زندگی وابستگی مطلق به کشورهای خارجی داریم با این همه هزار و یک مصیبت، بزرگداشت از استقلال منطقی به نظر می رسد؟.
او می افزاید که یقینا که تمثیل بی جای استقلال خواهی به صورت ماهوی و ذهنی ما را به استقلال عینی و فزیولوژیک نمی رساند، برای اینکه استقلال را جشن بگیریم و به مردم پیام تجلیل آن را بدهیم باید از حداقل نعمت استقلال دراندک ترین تحلیل هم که شده برخوردار باشیم.
وی تاکید می کند که در پارادایم استقلال زایی چیزی که بسیار مهم است و مردم در محور آن به عدالت اجتماعی زیر چتر استقلال و آزادی به حیات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی خویش ادامه دهند، بحث گزینش اهداف راهبردی با منش بومی و شهروندی است، از سوی هم اخذ تصامیم سیاسی و حقوقی در راستای منافع ملی و کشوری بدون هیچ سانسور و ویتوی خارجی می باشد که متاسفانه ما از سالیان متمادی از فقدان آن به تمام معنی رنج می بریم.
مفلح تصریح می کند که افغانستان از بدو تولدش تاکنون بوی استقلال را استشمام نکرده، اگرچه در چند مقطع از تاریخ شخصیت های بزرگی در کشور واقعا جنگ های آزادی بخشی را بخاطر استقلال به معنی استراتیژیک و هدفمند آن به راه انداخته اند و تا اندازه ای در زمان جهاد مقدس مردم به پرستیژ استقلال زیستن نزدیک شدند، اما شور بختانه گروه های استقلال زدا و گمراه که تعلق به استخبارات کشورهای مختلف اعم از منطقه و جهان داشتند، جنگ های فرمایشی و دستورهای فرسایشی باداران شان را به شکل نوبتی عمق استراتیژیک قرار دادند و مانع عمده برای رسیدن به استقلال کلی در گستره کشور شدند.
این فعال سیاسی باور دارد که با راه اندازی راهکارها و برنامه های دروغین و صحنه سازی های کاذبانه نمی شود درخت استقلال را آب داد و با مردم کج رفت، پس بهتراست که به مردم و ملت خود صادق باشیم، اعمال خود را به خاطر بقا و مناصب دولتی آن هم زیر یوغ استعمار نوین توجیه نکنیم، باید راست و روشن بگوئیم که استقلال داریم یا نه؟.
استقلال اگر داشتیم؟: کلید برق ما به دست همسایه نبود
مفلح همچنان در ادامه اظهار داشت: اگر ما استقلال میداشتیم آرامی کشور ما به دست همسایه دیگر ما نبود، توشه اردو و نیروهایی دفاعی ما از سوی کشورهای استعمار گر تهیه نمی شد، در ابعاد مختلف زندگی سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، امنیتی و اقتصادی چشم بین بیگانه و خیرات خور چهل و چند کشور دنیا نمی بودیم، صلح، جنگ و آشتی ما به دست خارجی ها نمی بود، نظام آموزشی ما تا کنون سر پای خود ایستاده بود.
رهبر حزب نهضت اسلامی خاطر نشان کرد: مردم افغانستان در هیچ جایی از زندگی شان استقلال را به میکروسکوپ هم که مشاهده می کنند نمی بینند از ساحت سیاست شروع تا ساحت اقتصاد، عزت واقتدار هم چیزی از استقلال به نظر نمی رسد.
از روز استقلال در حالی تجلیل می شود که به عقیده مفلح در هیچ زاویه و حاشیه زندگی مردم استقلال دیده نمی شود، واقعیت مسئله این است که کشور ما نه از لحاظ حقوقی استقلال دارد و نه از لحاظ سیاسی، نه از جنبه مالی استقلال دارد و نه هم از زاویه نظامی و امنیتی، پس چگونه می توان از استقلال صحبت کرد و برای برگزاری نمایش نامه های صحنه وار و سریال گونه ی استقلال، چند متر تکه پارچه ها را در جاده ها آویزان کرد؟ . مگر می شود با پراکنده ساختن پارچه های سه رنگ در خیابان ها استقلال را آورد؟.
خبرگزاری صدای افغان(آوا) کابل: مولوی محمد مختار مفلح رهبر حزب نهضت اسلامی افغانستان در یک گفتگوی اختصاصی با آوا می گوید استقلال واژه ی بسیار زیبا و مبارک است درست مانند صلح که به خیال آن، قربانی های بیشماری را مردم افغانستان دادند، اکنون هم دارند بخاطر صلح قربانی می شوند و قربانی می دهند، اما واقعا آیا این منطقی است که ما جشن بگیریم و پای بکوبیم که استقلال داریم؟
به باور وی وقتیکه صلح نداریم و باهم همچنان درگیرهستیم، نهادهای ما از هژمون و سلطه شئونیزم قومی فریاد می زنند، درتمام شئون و رئوس زندگی وابستگی مطلق به کشورهای خارجی داریم با این همه هزار و یک مصیبت، بزرگداشت از استقلال منطقی به نظر می رسد؟.
او می افزاید که یقینا که تمثیل بی جای استقلال خواهی به صورت ماهوی و ذهنی ما را به استقلال عینی و فزیولوژیک نمی رساند، برای اینکه استقلال را جشن بگیریم و به مردم پیام تجلیل آن را بدهیم باید از حداقل نعمت استقلال دراندک ترین تحلیل هم که شده برخوردار باشیم.
وی تاکید می کند که در پارادایم استقلال زایی چیزی که بسیار مهم است و مردم در محور آن به عدالت اجتماعی زیر چتر استقلال و آزادی به حیات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی خویش ادامه دهند، بحث گزینش اهداف راهبردی با منش بومی و شهروندی است، از سوی هم اخذ تصامیم سیاسی و حقوقی در راستای منافع ملی و کشوری بدون هیچ سانسور و ویتوی خارجی می باشد که متاسفانه ما از سالیان متمادی از فقدان آن به تمام معنی رنج می بریم.
مفلح تصریح می کند که افغانستان از بدو تولدش تاکنون بوی استقلال را استشمام نکرده، اگرچه در چند مقطع از تاریخ شخصیت های بزرگی در کشور واقعا جنگ های آزادی بخشی را بخاطر استقلال به معنی استراتیژیک و هدفمند آن به راه انداخته اند و تا اندازه ای در زمان جهاد مقدس مردم به پرستیژ استقلال زیستن نزدیک شدند، اما شور بختانه گروه های استقلال زدا و گمراه که تعلق به استخبارات کشورهای مختلف اعم از منطقه و جهان داشتند، جنگ های فرمایشی و دستورهای فرسایشی باداران شان را به شکل نوبتی عمق استراتیژیک قرار دادند و مانع عمده برای رسیدن به استقلال کلی در گستره کشور شدند.
این فعال سیاسی باور دارد که با راه اندازی راهکارها و برنامه های دروغین و صحنه سازی های کاذبانه نمی شود درخت استقلال را آب داد و با مردم کج رفت، پس بهتراست که به مردم و ملت خود صادق باشیم، اعمال خود را به خاطر بقا و مناصب دولتی آن هم زیر یوغ استعمار نوین توجیه نکنیم، باید راست و روشن بگوئیم که استقلال داریم یا نه؟.
استقلال اگر داشتیم؟: کلید برق ما به دست همسایه نبود
مفلح همچنان در ادامه اظهار داشت: اگر ما استقلال میداشتیم آرامی کشور ما به دست همسایه دیگر ما نبود، توشه اردو و نیروهایی دفاعی ما از سوی کشورهای استعمار گر تهیه نمی شد، در ابعاد مختلف زندگی سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، امنیتی و اقتصادی چشم بین بیگانه و خیرات خور چهل و چند کشور دنیا نمی بودیم، صلح، جنگ و آشتی ما به دست خارجی ها نمی بود، نظام آموزشی ما تا کنون سر پای خود ایستاده بود.
رهبر حزب نهضت اسلامی خاطر نشان کرد: مردم افغانستان در هیچ جایی از زندگی شان استقلال را به میکروسکوپ هم که مشاهده می کنند نمی بینند از ساحت سیاست شروع تا ساحت اقتصاد، عزت واقتدار هم چیزی از استقلال به نظر نمی رسد.
از روز استقلال در حالی تجلیل می شود که به عقیده مفلح در هیچ زاویه و حاشیه زندگی مردم استقلال دیده نمی شود، واقعیت مسئله این است که کشور ما نه از لحاظ حقوقی استقلال دارد و نه از لحاظ سیاسی، نه از جنبه مالی استقلال دارد و نه هم از زاویه نظامی و امنیتی، پس چگونه می توان از استقلال صحبت کرد و برای برگزاری نمایش نامه های صحنه وار و سریال گونه ی استقلال، چند متر تکه پارچه ها را در جاده ها آویزان کرد؟ . مگر می شود با پراکنده ساختن پارچه های سه رنگ در خیابان ها استقلال را آورد؟.
