جان کری معجزه نمی کند!

پس از سپری شدن دور اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری و رسیدن پروسه انتخابات به بن بست قابل پیش بینی از پیش، اینک فضایی از اضطراب و نگرانی، آسمان کشور را پر کرده است. واقعیت این است که مردم کشور با امید به فرداهای بهتر، در انتخاباتی شرکت کردند که می دانستند خالی از خوف و خطر نیست. در اینکه انتخابات افغانستان از همان آغازین روزهای خویش به گونه هدفمند معماری شده بود و نتیجه آن هم اوضاع آشفته و بحرانی کنونی مردم و کشور است، جای شک و تردید نیست. مشخص بود که حکومت افغانستان بر خلاف ادعای بی طرفی، هرگز نتوانست تمایلات و مکنونات قلبی و قبلی خود را پنهان نگه داشته و در برنامه انتخابات ریاست جمهوری کشور، دخالت نکند. در هر حال، هر چه بود کشور را تا به این حدی از تشنج و بحران سوق داد و مردم نگران از نابسامانی های چندین دهه ای کشور را مظطرب تر از پیش، به فکر آینده کشور شان فرو برد. در پی اعلام نتایج ابتدایی آرا از سوی کمیسیون مستقل انتخابات و پیش از آن، قطع هر گونه روابط تیم اصلاحات و همگرایی با کمیسیونهای انتخاباتی، رهبری تیم اصلاحات و همگرایی، ضمن رد و نپذیرفتن نتیجه ابتدایی اعلان نتایج، حکومت و کمیسیون انتخابات و همچنان تیم تحول و تداوم را متهم به تقلب و تبانی در آن کرد. این روزها، سخن از اعلان حکومت موازی و تجزیه کشور، بیش از هر گزینه دیگر، مردم و نخبگان و سیاستمداران دلسوز کشور را سراسیمه و نگران کرده است. در این میان چیزی که مایه تاسف افزون تر شده، چشم دوختن همگان از جمله دولت و دو تیم رقیب انتخاباتی، به دستان به اصطلاح گره گشای جامعه جهانی و به خصوص دولتمردان کاخ سفید است!. این به واقع جای درد و تاثر دارد که دولتمردان و سیاست مداران ما پس از حدود دوازده سال مشق دموکراسی و آموزه های زندگی مدنی، هنوز که هنوز است نمی توانند مشکلات داخلی و بومی خویش را با یکدیگر، حل و فصل کنند و برای هر بن بست هدفمندی که به وسیله تعدادی مشخص به کشور و مردم ما تحمیل می شود، بلا فاصله دست به دامن خارجی ها می شوند. بر علاوه داده های متمدنانه بشری چون دموکراسی و گزینه های مدنی، افغانستان و مردم آن افتخار این را نیز دارند که پیروی از آئین الهی و آسمانی ای را با خود به همراه دارند که زنده و پویا ترین برنامه های انسان و جهان سازی را در فراروی آنان گسترده است. اسلام همانا آئین کامل و زندگی سازی است که برای تمامی شئونات حیات بشری، راهکار و برنامه راهگشا و موثر دارد که اگر دولت و حکومتی بخواهد با استفاده از رهنمودهای سودمند این دین، به تدبیر مردم و کشور خویش همت بگمارد، به یقین کامل و اطمینان خاطر می توان مدعی شد که پله های پیشرفت، امنیت و رفاه اجتماعی را با موفقیت پشت سر خواهد گذاشت. حال دولتمردان و رهبران دو تیم رقیب انتخاباتی را چه می شود که بر رغم دارا بودن، دست تکدی فکری و ذهنی خویش را به سمت و سویی از مرزهای بیرون از کشور خویش دراز کرده و از اجانب و بیگانگان، در خواست دستورالعمل زندگی فردی و اجتماعی می کنند؟!. مگر مقامات امریکایی و اروپایی چه حرفی برای گفتن می توانند داشته باشند و برای رفع معضل کنونی انتخاباتی افغانستان چه راهکاری را می توانند ارائه دهند که دولتمردان و رهبران دو تیم رقیب از ارائه آن عاجز و ناتوان شده اند؟! آنچه از شواهد و نشانه ها بر می آید، پیشنهاد مقاماتی چون جان کری و امثال آن از امریکایی ها و غربی ها جز این نمی تواند باشد که افغانها را به ایجاد دولت ائتلافی و یا شبیه آن، تشویق و ترغیب و شاید هم وادار کنند و آیا دولت ائتلافی و امثال آن، به واقع گزینه ای است که ما افغانها از آن بی اطلاع و بی خبریم و آیا خود نمی توانستیم از گزینه های مثل آن استفاده کرده و مردم و کشور خویش را از بحران و اضطراب نجات دهیم؟! آیا حتمن قدرتهایی چون امریکا و اروپا بیایند و بر گزینه هایی چون ائتلاف و امثال آن مهر تائید بزنند تا ما افغانها نیز از سر ناچاری و ترس از تهدید و قطع کمکهای جامعه جهانی و ...، تن به آشتی با یکدیگر دهیم؟! بی هیچ گونه پرده باید گفت که این بسیار ننگین و ذلت آور است که بدون توجه به توانایی های فکری و رفتاری بومی و هویتی خویش، اعتماد به نفس را از دست داده و برای حل مشکل خانه و مردم خویش، منتظر دستهایی از بیرون باشیم تا دیگران از اقصی نقاط جهان به خود زحمت داده و جهت حل و فصل معضلات انتخاباتی و غیره ما، راهکارهای استعماری نشان داده و نسخه های فراملی بپیچند!. واضح است که راه حل هایی را که دیگران نشان می دهند، پیش از آنکه حاوی منافع مردم افغانستان باشد، در بر گیرنده منافع و مصالح استعماری خود آنان خواهد بود و این حکومت و دو نامزد رقیب انتخاباتی اند که بدون توجه و تکیه به خارجی ها باید با هم بنشینند و بر روی یک راه حل معقول و ملی که ضامن و حافظ منافع همگانی افغانها باشد، به توافق برسند تا مردم دردمند و گرفتار در جنجالهای دامنه دار و همیشگی قدرت خواهان نیز، نفس راحتی کشیده و به زندگی عادی و بدون دغدغه خویش باز گردند. نویسنده: سیدفاضل محجوب، سردبیر روزنامه انصاف