وزیر دفاع ایران پیشنهاد تشکیل سازمانی برای دفاع از مردم کشورهای اسلامی به ویژه فلسطین را ارائه کرد.
احمد وحیدی؛ وزیر دفاع ایران، روز شنبه در جمع قاریان و حافظان قرآن نیروهای مسلح کشورهای اسلامی گفت:"وظیفه مسلمانان دفاع از فلسطین و اولویت ما برای همکاری با کشورهای دیگر اسلامی، دفاع از مظلومان در مقابل مستکبران است".
وحیدی افزود:"کشورهای اسلامی نباید قدرت درجه سوم باشند؛ بلکه باید به قدرتی تمام عیار تبدیل شده و اجازه ندهند، کسی به فکر تجاوز به کشورهای اسلامی باشد".
وحیدی گفت:"جهان اسلام باید با اتکا به ظرفیت خود و بهره گیری از قرآن به جایی برسد که هیچ متجاوزی حتی اجازه فکر تجاوز به سرزمین های اسلامی را به خود ندهد".
شاید این نخستین باری باشد که یک مقام نظامی مسلمان، پیشنهاد تشکیل یک سازمان نظامی اسلامی متشکل از همه کشورهای مسلمان را می دهد.
در دنیای رقابتی و حساس کنونی، ارائه و طرح چنین پیشنهادی می تواند نشانگر آن باشد که این تنها کشورهای اسلامی هستند که هرگز به فکر حضور پرقدرت خویش در معادلات استراتژیک امروز و آینده جهان نیستند و این امر، ایجاب می کند؛ تا با تعریف مکانیزم های تازه و روزآمد و منطبق با اقتضائات و نیازهای زمان، در اندیشه حضور بلندمدت خویش با هویت اسلامی در مناسبات راهبردی دنیای جدید باشند.
این در حالی است که همه کشورهای جهان به نحوی دارای ساز و کارهای مشابهی هستند و اگر قرار بر این باشد که ارائه و طرح چنین پیشنهادی یک تهدید خطرناک علیه آینده صلح و ثبات جهانی محسوب شود؛ پس باید این قاعده در مورد دیگر سازمان های نظامی غیراسلامی نیز صادق و وارد باشد؛ این در حالی است که عملا چنین نیست و اکنون زمینه به گونه ای فراهم شده که سازمان های نظامی غیراسلامی به صورت یکجانبه به خود حق می دهند که در امور کشورهای اسلامی مداخله کرده، تجاوز نظامی کنند و ساز و کارهای سیاسی آن را بر اساس خواست ها و منافع راهبردی خود، طراحی و اجرا نمایند.
بلوک غربی جهان، سال هاست که سازمان نظامی ناتو را دارد که اکنون قدرت درجه یک نظامی جهان به حساب می آید و در برخی از کشورهای اسلامی نیز نفوذ دارد.
بلوک شرق به رهبری روسیه و چین، سازمان شانگهای را ایجاد کرده اند که در قالب آن به تصمیم گیری های استراتژیک و شبه نظامی برای آینده حضور مستمر و موثر خود در ساز و کارها و مناسبات جهانی می پردازند؛ اما در این میان، جای یک سازمان نظامی اسلامی در جهان، خالی است؛ این در حالی است که اکنون سرزمین های اسلامی و کشورهای مسلمان، مرکز ثقل رویدادهای سیاسی و نظامی جهان شمرده می شوند و همه قدرت های دور و نزدیک در پی تامین منافع توسعه طلبانه و سلطه جویانه خویش در سرزمین های اسلامی سرشار از انرژی و منابع زیرزمینی بکر و دست نخورده و نیروی انسانی ارزان و فراوان آن هستند.
بنابراین برای حفظ و صیانت و دفاع از کیان سرزمین های تحت سلطه و ستم اسلامی در جهان، تشکیل یک سازمان نظامی کشورهای اسلامی، لزوم و ضرورتی حیاتی دارد.
البته مشخص است که تشکیل چنین سازمانی، هرگز نمی تواند همانند برخی دیگر از سازمان های نظامی غیراسلامی در دنیای امروز، به معنای تجاوز، سلطه گری و تعدی به سرزمین های دیگر باشد؛ دین اسلام، چنین حقی به کشورهای مسلمان و پیروان این آیین آسمانی نمی دهد؛ بنابراین این سازمان اگر تشکیل شود، صرفا خاصیت و وظیفه بازدارندگی و دفاعی خواهد داشت؛ نه تجاوز و تهاجم.
در این میان، بحث دیگر، چگونگی تشکیل آن است. این سازمان با توجه به اختلاف نظرها و ناسازگاری هایی که در میان کشورهای اسلامی وجود دارد، باید ورای اختلافات جزئی کنونی شکل بگیرد و این امر، مستلزم آن است که در فرایند تشکیل آن از آموزه های مشترک و وحدت بخش اسلامی، مدد گرفته شود و از جانب دیگر، حق اعمال نفوذ و دخالت کشورهای خارجی غیراسلامی در آن داده نشود.
اگرچه اکنون تا تشکیل چنین سازمانی، فاصله زیادی وجود دارد؛ اما با تحولات تازه در دنیای اسلام، می توان چنین آتیه ای را برای امت اسلامی پیش بینی کرد و جز این، راهی برای حضور به عنوان یکطرف معادلات جهانی، فراروی مسلمانان وجود ندارد.
احمد وحیدی؛ وزیر دفاع ایران، روز شنبه در جمع قاریان و حافظان قرآن نیروهای مسلح کشورهای اسلامی گفت:"وظیفه مسلمانان دفاع از فلسطین و اولویت ما برای همکاری با کشورهای دیگر اسلامی، دفاع از مظلومان در مقابل مستکبران است".
وحیدی افزود:"کشورهای اسلامی نباید قدرت درجه سوم باشند؛ بلکه باید به قدرتی تمام عیار تبدیل شده و اجازه ندهند، کسی به فکر تجاوز به کشورهای اسلامی باشد".
وحیدی گفت:"جهان اسلام باید با اتکا به ظرفیت خود و بهره گیری از قرآن به جایی برسد که هیچ متجاوزی حتی اجازه فکر تجاوز به سرزمین های اسلامی را به خود ندهد".
شاید این نخستین باری باشد که یک مقام نظامی مسلمان، پیشنهاد تشکیل یک سازمان نظامی اسلامی متشکل از همه کشورهای مسلمان را می دهد.
در دنیای رقابتی و حساس کنونی، ارائه و طرح چنین پیشنهادی می تواند نشانگر آن باشد که این تنها کشورهای اسلامی هستند که هرگز به فکر حضور پرقدرت خویش در معادلات استراتژیک امروز و آینده جهان نیستند و این امر، ایجاب می کند؛ تا با تعریف مکانیزم های تازه و روزآمد و منطبق با اقتضائات و نیازهای زمان، در اندیشه حضور بلندمدت خویش با هویت اسلامی در مناسبات راهبردی دنیای جدید باشند.
این در حالی است که همه کشورهای جهان به نحوی دارای ساز و کارهای مشابهی هستند و اگر قرار بر این باشد که ارائه و طرح چنین پیشنهادی یک تهدید خطرناک علیه آینده صلح و ثبات جهانی محسوب شود؛ پس باید این قاعده در مورد دیگر سازمان های نظامی غیراسلامی نیز صادق و وارد باشد؛ این در حالی است که عملا چنین نیست و اکنون زمینه به گونه ای فراهم شده که سازمان های نظامی غیراسلامی به صورت یکجانبه به خود حق می دهند که در امور کشورهای اسلامی مداخله کرده، تجاوز نظامی کنند و ساز و کارهای سیاسی آن را بر اساس خواست ها و منافع راهبردی خود، طراحی و اجرا نمایند.
بلوک غربی جهان، سال هاست که سازمان نظامی ناتو را دارد که اکنون قدرت درجه یک نظامی جهان به حساب می آید و در برخی از کشورهای اسلامی نیز نفوذ دارد.
بلوک شرق به رهبری روسیه و چین، سازمان شانگهای را ایجاد کرده اند که در قالب آن به تصمیم گیری های استراتژیک و شبه نظامی برای آینده حضور مستمر و موثر خود در ساز و کارها و مناسبات جهانی می پردازند؛ اما در این میان، جای یک سازمان نظامی اسلامی در جهان، خالی است؛ این در حالی است که اکنون سرزمین های اسلامی و کشورهای مسلمان، مرکز ثقل رویدادهای سیاسی و نظامی جهان شمرده می شوند و همه قدرت های دور و نزدیک در پی تامین منافع توسعه طلبانه و سلطه جویانه خویش در سرزمین های اسلامی سرشار از انرژی و منابع زیرزمینی بکر و دست نخورده و نیروی انسانی ارزان و فراوان آن هستند.
بنابراین برای حفظ و صیانت و دفاع از کیان سرزمین های تحت سلطه و ستم اسلامی در جهان، تشکیل یک سازمان نظامی کشورهای اسلامی، لزوم و ضرورتی حیاتی دارد.
البته مشخص است که تشکیل چنین سازمانی، هرگز نمی تواند همانند برخی دیگر از سازمان های نظامی غیراسلامی در دنیای امروز، به معنای تجاوز، سلطه گری و تعدی به سرزمین های دیگر باشد؛ دین اسلام، چنین حقی به کشورهای مسلمان و پیروان این آیین آسمانی نمی دهد؛ بنابراین این سازمان اگر تشکیل شود، صرفا خاصیت و وظیفه بازدارندگی و دفاعی خواهد داشت؛ نه تجاوز و تهاجم.
در این میان، بحث دیگر، چگونگی تشکیل آن است. این سازمان با توجه به اختلاف نظرها و ناسازگاری هایی که در میان کشورهای اسلامی وجود دارد، باید ورای اختلافات جزئی کنونی شکل بگیرد و این امر، مستلزم آن است که در فرایند تشکیل آن از آموزه های مشترک و وحدت بخش اسلامی، مدد گرفته شود و از جانب دیگر، حق اعمال نفوذ و دخالت کشورهای خارجی غیراسلامی در آن داده نشود.
اگرچه اکنون تا تشکیل چنین سازمانی، فاصله زیادی وجود دارد؛ اما با تحولات تازه در دنیای اسلام، می توان چنین آتیه ای را برای امت اسلامی پیش بینی کرد و جز این، راهی برای حضور به عنوان یکطرف معادلات جهانی، فراروی مسلمانان وجود ندارد.
