ان الحسین مصباح الهدی؛ مختصری از زندگی‌نامه حضرت اباعبدالله (ع)

خبرگزاری صدای افغان(آوا)-سرویس آیین و اندیشه: امام حسین (ع) فرزند دوم امام علی (ع) (پسر عموی پیامبر و امام اول شیعیان) و حضرت فاطمه (س) (دختر گرامی پیامبر) و نوه‌ی  حضرت محمد (ص) است. امام حسین (ع) امام سوم شیعیان و برادر امام حسن (ع) است که پس از ایشان به امامت رسیدند. او از خاندان بنی هاشم و از قبیله قریش است و حضرت زینب (س) و‌ ام کلثوم از خواهران ایشان هستند.
 
تولد امام حسین (ع) و داستان نامگذاری ایشان
حسین بن علی در سوم شعبان در مدینه به دنیا آمد. بنابه نقل قول‌هایی تولد او در سال چهارم قمری بوده‌است. با این حال برخی تولد او را در سال سوم قمری دانسته‌اند.
 
وقتی خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص) رسید، به خانه حضرت علی (ع) و فاطمه رفت و فرمود تا کودکش را بیاورد. اسما او را در پارچه‌ای سفید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت. در هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد‌ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون (شبیر) که به عربی (حسین) خوانده می‌شود نام بگذار. چون علی برای تو مانند هارون برای موسی است، جز آن که تو خاتم پیغمبران هستی.
 
و به این ترتیب نام پرعظمت “حسین ” از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه (س) انتخاب شد. در روز هفتم ولادتش، فاطمه زهرا که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برایش کشت، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر فرزندش به عنوان عقیقه نقره صدقه‌داد.
 
در گزارش‌های تاریخی شیعه و اهل سنت آمده است که پیامبر هنگام تولد او گریست و از شهادتش خبر داد.
 
رحلت پیامبر (ص)
امام حسین (ع) شش سال از عمرش با پیامبر بزرگوار سپری شد، و آن گاه که رسول خدا (ص) چشم ازجهان فروبست، مدت سی سال با پدر زیست.
 
پیامبر امام حسن و امام حسین را بسیار دوست می‌داشت. بطوری که بارها رسول گرامی، حسن (ع) و حسین (ع) را به سینه می‌فشرد وآن دو را می‌بویید و می‌بوسید.
 
پس از شهادت حضرت علی (ع)، به فرموده رسول خدا (ص) و وصیت امیرالمؤمنین (ع) امامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی (ع)، فرزند بزرگ امیرالمؤمنین (ع)، منتقل گشت. چون امام حسن (سلام خدا و فرشتگان خدا بر او باد) از دنیا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و وصیت حسن بن علی (ع) امامت و رهبری شیعیان به امام حسین (ع) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبری جامعه گردید.
 
ظاهر و خصوصیات اخلاقی امام حسین  (ع)
در بیشتر منابع از شباهت حسین (ع) به پیامبر اکرم (ص) سخن گفته‌شده و او را شبیه ترین فرد به ایشان دانسته‌اند.
 
گفته‌اند امام حسین (ع) گاه لباسی از خز بر تن می‌کرد یا عمامه‌ای از خز بر سر می‌گذاشت و موی سر و محاسن خود را رنگ می‌کرد.
 
امام حسین (ع) بسیار مهربان و بخشنده‌بود و به گشاده دستی شناخته می‌شد. وی با مسکینان می‌نشست، دعوت آنان را می‌پذیرفت و با آنان غذا می‌خورد و آنان را به خانه خود دعوت می‌کرد و آنچه در منزل داشت از ایشان دریغ نمی‌کرد. روزی نیازمندی از او درخواست کمک کرد. امام که در حال نماز بود، نمازش را کوتاه کرد و هر چه داشت، به او داد.
 
در کتاب “اسد الغابة ” نوشته‌شده‌است: حسین (ع) بسیار روزه می‌گرفت و نماز می‌گزارد و به حج می‌رفت و صدقه می‌داد و همه کارهای پسندیده را انجام‌می‌داد.
 
ازدواج، همسران و فرزندان امام حسین
همسران امام حسین (ع) پنج نفر می‌باشند که اسامی آنها در منابع تاریخی ضبط شده‌است و همگی دارای اولاد بودند. مرحوم شیخ عباس قمی (ره)، همسر دیگری برای امام حسین (ع) ذکر کرده است که نام او معلوم نیست و صاحب حمل بوده، بعد از شهادت امام حسین (ع) اسیر‌شده و در نزدیکی حلب طفل خود را سقط کرده است.
 
شیخ مفید تعداد اولاد آن حضرت را، شش نفر، چهار پسر و دو دختر دانسته. اما  بعضی منابع نه فرزند، شش پسر و سه دختر برای حضرت ذکر‌کرده . برخی از منابع مثل ابن شهر آشوب در مناقب و مرحوم اربلی در کشف الغمه، تعداد اولاد آن حضرت را ده نفر، شش پسر و چهار دختر و بعضی حتی بیشتر از ده نفر ذکر کرده‌اند.
 
پیشگویی شهادت حسین بن علی (ع)
در حدیث لوح به نقل از پیامبر (ص) آمده‌است: خداوند حسین را به شهادت گرامی داشته و او را برترین شهیدان قرار داده‌است.
 
مجلسی در بحارالانوار، روایاتی نقل کرده‌است: درباره اینکه خداوند خبر شهادت حسین (ع) را به برخی از پیامبرانش از جمله آدم، نوح، ابراهیم، زکریا و محمد (ص) داده ‌و آنها بر او گریسته‌اند. همچنین نقل‌شده‌است امیرالمومنین (ع) در راه صفین، وقتی به کربلا رسید. با انگشت جایی را نشان داد و گفت: اینجا محل ریخته‌شدن خون‌هایشان است.
 
بیعت نکردن با یزید و قیام کربلا
زمانی که امامت و رهبری شیعیان به امام حسین (ع) منتقل شد، ایشان به پیمان صلحی که برادرش با معاویه بسته‌بود، وفادار ماند و مخالفتی با معاویه نکرد. معاویه مانند خلفای سه گانه در ظاهر به حسین بن علی (ع) احترام می‌گذاشت و او را بزرگ می‌شمرد و به کارگزارانش دستور داده‌بود که متعرض فرزند رسول خدا (ص) نشوند و از بی احترامی به وی بپرهیزند.
 
پس از مرگ معاویه، یزید بر تخت حکومت اسلامی تکیه زد و خود را امیرالمؤمنین خواند، وتصمیم گرفت از چند تن از بزرگانی که ولایتعهدی او را نپذیرفته‌بودند، از جمله حسین بن علی، به زور بیعت بگیرد. ولی حسین (ع) از بیعت خودداری کرد. سپس همراه خانواده و یارانش در 28 رجب، مدینه را به قصد مکه ترک کرد.
 
شیعیان کوفه که از بیعت نکردن سومین امام خود با خبر شده‌بودند، نامه‌هایی برای او نوشتند و به کوفه دعوتش کردند.حسین بن علی مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد تا اوضاع را به او گزارش کند، مسلم پس از مشاهده استقبال و بیعت مردم، امام حسین را به کوفه فراخواند و او نیز همراه خانواده و یارانش در هشتم ذی حجه از مکه به سمت کوفه حرکت‌کرد.
 
حسین (ع) به دعوت کوفیان، همراه خانواده و یارانش به سوی این شهر حرکت کرده‌بود. در منطقه‌ای به نام ذو حسم با سپاهی به فرماندهی حر بن یزید ریاحی رو به رو گردید و مجبور‌شد مسیر حرکت خود را تغییر‌دهد.
 
قیام کربلا
امام حسین و یارانش روز دوم محرم به کربلا رسیدند. فردای آن روز سپاهی چهار هزار نفری از مردم کوفه به فرماندهی عمر بن سعد وارد کربلا شد.
 
عصر روز تاسوعا سپاه عمر سعد آماده‌جنگ‌شد. اما  امام حسین آن شب را برای مناجات با خدا مهلت گرفت. شب عاشورا برای یاران خود سخن‌گفت و بیعت از آنان برداشت و اجازه رفتن داد. ولی آنان بر وفاداری و حمایت از او تأکید‌کردند
 
صبح روز عاشورا جنگ آغاز شد و تا ظهر بسیاری از یاران حسین (ع) به شهادت رسیدند. سپس خویشان امام که اولین آنان، علی اکبر بود، به میدان رفتند و آنان نیز یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند. سپس خود حسین بن علی (ع) به میدان رفت. عصرگاه روز دهم محرم به شهادت‌رسید سپس زنان و کودکان و امام سجاد (ع) که بیمار بود، به اسیری‌گرفته و به کوفه و سپس شام فرستاده‌شدند.
 
گرچه امام حسین و یارانش شهید شدند اما فداکاری ایشان همراه با 72 تن از یارانش حماسه ایی آفرید. حماسه ایی کـه جاودان شد و همیشه در دل تاریخ خواهد‌ماند.