عبدالرئوف توانا/ افغانستان سرزمین مصیبت و رنج‌های بی‌پایان و زخم‌های بی‌درمانی که حافظۀ تاریخ را شگفت‌زده کرده است. شاید تاریخ کمتر چنین فجایع طولانی را در خاطرۀ خود داشته باشد. هرچند حافظۀ تاریخ مملو از فاجعه‌ها و مصیبت‌هایی است که در آنها هزاران انسان مظلوم در جنگ بی‌رحمانۀ داد برضد بیداد به خاک و خون کشیده شده‌اند. اما افغانستان سرزمینی است که هیچ جایی از پیکر آن بدون زخم و درد نیست. قدرت‌های استعماری هر کدام به نوبۀ خود از هر گونه خیانت، جنایت و ظلم در برابر آن دریغ نورزیدند.
کمتر کشوری را در جهان می‌توان یافت که مانند این سرزمین قریب به نیم قرن غنوده در میان خون فرزندانش باشد. به خصوص سرزمینی که انسانیت را در آن سر بریدند تا خفت و ننگ زنده بماند، شیران را کشتند تا روباهای مکار جلوه‌نمایی کنند، پاسداران حقیقی این سرزمین را به شهادت رساندند تا شغال‌صفتان بدون هراس، مادرشان (وطن) را به بیگانگان تقدیم کنند.
ملالی‌ها و ناهیدها را به خاک و خون کشاندند تا بلقیس‌ها، جویاها و سیلی‌ها خود را زن افغان معرفی کنند. علمای راستین را به شهادت رساندند تا ملانماهای درباری از نام دین تیشه به ریشه‌ی دین زده نقش بلعم باعورا را ایفاء و بر ظلم، جنایت و استعمار مهر تایید بگذارند. تاجران با احساس این سرزمین را تبعید و دارایی هایشان را به یغما بردند تا چپاول‌گران، قاچاقبران و وطن‌فروشان جایگزین آنها شوند. رهبران راستین و دلسوز این سرزمین را به شهادت رساندند -اشاره به شهادت دوازده هزار فرهیخته و از بهترین شخصیت‌های نخبه از سرتاسر کشور، اعم از علما، دانشمندان، اصحاب رسانه، داکتران، افسران، تاجران ملی، مدیران دلسوز و استادان دانشگاه‌ها در سال ۱۳۵۸ زندان پل چرخی- تا سرسپردگان قدرت‌های استعماری، روزی پرچم سرخ و زمانی علم قوم‌پرستی را بجای درفش خداپرستی در اهتزاز نگه داشته، بجای پاسداری از منافع و مصالح ملی، حامی و حافظ منافع بیگانگان باشند.
آری؛ این خفاشان روزی پیش‌قراول لشکر متجاوز شرق و زمانی از غرب، با ریختن خون دردمندتربن انسان‌های مظلوم و محروم، جشن شادی برپا و به اشغالگران نشان غازی وزیر محمد اکبر خان و میربچه خان را تفویض و با گسترش فساد و فحشاء ارزش‌های اسلامی و ملی این سرزمین را زیر پا ساخته‌اند.
وارثین شهدای انقلاب اسلامی افغانستان!
شهدای عزیز رفتند و ما نیز خواهیم رفت، هیچ کس باقی نخواهد ماند، در پیشگاه خدا به عنوان وارث شهدا و مکتب جهاد محشور خواهیم شد و از غفلت‌ها، معصیت‌ها، تن دادن به ذلت‌ها، قبول اسارت و به هدر دادن خون سه ملیون شهید جواب خواهیم داد...
کمتر کشوری را در جهان می‌توان یافت که مانند این سرزمین قریب به نیم قرن غنوده در میان خون فرزندانش باشد. به خصوص سرزمینی که انسانیت را در آن سر بریدند تا خفت و ننگ زنده بماند، شیران را کشتند تا روباهای مکار جلوه‌نمایی کنند، پاسداران حقیقی این سرزمین را به شهادت رساندند تا شغال‌صفتان بدون هراس، مادرشان (وطن) را به بیگانگان تقدیم کنند.
ملالی‌ها و ناهیدها را به خاک و خون کشاندند تا بلقیس‌ها، جویاها و سیلی‌ها خود را زن افغان معرفی کنند. علمای راستین را به شهادت رساندند تا ملانماهای درباری از نام دین تیشه به ریشه‌ی دین زده نقش بلعم باعورا را ایفاء و بر ظلم، جنایت و استعمار مهر تایید بگذارند. تاجران با احساس این سرزمین را تبعید و دارایی هایشان را به یغما بردند تا چپاول‌گران، قاچاقبران و وطن‌فروشان جایگزین آنها شوند. رهبران راستین و دلسوز این سرزمین را به شهادت رساندند -اشاره به شهادت دوازده هزار فرهیخته و از بهترین شخصیت‌های نخبه از سرتاسر کشور، اعم از علما، دانشمندان، اصحاب رسانه، داکتران، افسران، تاجران ملی، مدیران دلسوز و استادان دانشگاه‌ها در سال ۱۳۵۸ زندان پل چرخی- تا سرسپردگان قدرت‌های استعماری، روزی پرچم سرخ و زمانی علم قوم‌پرستی را بجای درفش خداپرستی در اهتزاز نگه داشته، بجای پاسداری از منافع و مصالح ملی، حامی و حافظ منافع بیگانگان باشند.
آری؛ این خفاشان روزی پیش‌قراول لشکر متجاوز شرق و زمانی از غرب، با ریختن خون دردمندتربن انسان‌های مظلوم و محروم، جشن شادی برپا و به اشغالگران نشان غازی وزیر محمد اکبر خان و میربچه خان را تفویض و با گسترش فساد و فحشاء ارزش‌های اسلامی و ملی این سرزمین را زیر پا ساخته‌اند.
وارثین شهدای انقلاب اسلامی افغانستان!
شهدای عزیز رفتند و ما نیز خواهیم رفت، هیچ کس باقی نخواهد ماند، در پیشگاه خدا به عنوان وارث شهدا و مکتب جهاد محشور خواهیم شد و از غفلت‌ها، معصیت‌ها، تن دادن به ذلت‌ها، قبول اسارت و به هدر دادن خون سه ملیون شهید جواب خواهیم داد...
