هبت‌الله آخندزاده در نخستین پیامش پس از انتصاب به عنوان رهبر طالبان، از امریکا خواسته تا به "اشغال" افغانستان پایان دهد.
در این پیام که به مناسبت عید فطر منتشر شده، خطاب به امریکا آمده است:"به جای استفاده بیهوده از زور، واقعیت‌ها را بپذیرید و به اشغال پایان دهید."
رهبر طالبان گفته:"پیام ما به متجاوزین امریکایی و متحدانش این است: ملت مسلمان افغان از استفاده زور و تزویر شما ترس ندارد... شما نمی‌توانید با تداوم حضور عساکر خود، استمرار جنگ و افزایش اختیارات جنگی نظامیان خود، حوصله و مبارزه جهادی ما را متزلزل کنید."
او افزوده:"ما خواهان انحصار قدرت نیستیم، تمام اقوام و توده‌های افغان به همدیگر ضرورت دارند و تکامل نظام اسلامی، استقلال و قوت افغان‌ها وابسته به اتحاد و اتفاق آنها است."
به گفته او از یکسو "جهاد واجب است" و از سوی دیگر "برای خاتمه اشغال، بازگشت استقلال و یکپارچگی کشور و ایجاد نظام مقدس اسلامی"، به راهکار واضح سیاسی نیاز است که از سوی دفتر سیاسی این گروه تشریح شده است.
نخستین پیام رهبر جدید طالبان، به باور کارشناسان، یک پیام کاملا دوگانه با دو رویکرد و کارکرد متفاوت است.
او از یکسو بر پایان «اشغال» افغانستان از سوی نیروهای امریکایی تأکید می کند و در صورت امتناع امریکا از این خواسته، «جهاد» و مبارزه مسلحانه را تنها راه «مردم افغانستان» می داند و به این ترتیب، بر ادامه خشونت، ترور، آدم کشی، ویرانگری و خون ریزی پافشاری می کند و از سوی دیگر، یک پیام ضمنی دیگر به دولت، احزاب سیاسی، طیف های قومی و مردم افغانستان، ارسال می کند و طی آن، آمادگی خود را برای پیدا کردن یک راهکار سیاسی به منظور تشکیل یک حکومت فراگیر چند قومی، اعلام می دارد.
در این پیام، همچنین به باور آگاهان، رهبر تازه گروه طالبان، سعی می کند نسبت به همسایگان افغانستان نیز رویکردی نرم و خویشتن دارانه نشان دهد و به این ترتیب، آنها را هم به نوعی به تلاش خود برای پایان دادن به «اشغال» افغانستان توسط امریکا یا دست کم، احتراز از استمرار این به اصطلاح «اشغال» فرامی خواند.
با این حساب، ارزیابی های تحلیلگران نشان می دهد که رهبر جدید طالبان به دنبال یک راهبرد دوگانه برای آینده افغانستان است؛ راهبردی که می توان از آن به عنوان تلفیقی از «جهاد» و «سیاست» نام برد.
تاکید بر موضوع «جهاد» از یکسو نشان می دهد که رهبر جدید طالبان نیز درست همان راهی را ادامه خواهد داد که پیش از این، ملاعمر و ملامنصور دنبال کرده اند و آن، عبارت از استفاده حد اکثری از خشونت و جنگ و ترور و آدمکشی و خون ریزی برای رسیدن به هدف یا به بیان بهتر، رساندن کارفرمایان و باداران خود به اهداف راهبردی شان در افغانستان است.
از جانب دیگر، جنبه دوم پیام آخندزاده، راه را برای استمرار تلاش های دولت افغانستان به هدف سازش با گروه طالبان باز می گذارد و در این زمینه، سیگنال های مثبت و امیدبخشی به کابل می فرستد.
در این میان، چیزی که در نهایت می تواند مبنای ارزیابی مثبت و منفی این نوع پیام ها قرار گیرد، نتایج ملموس و عملی آن برای مردم افغانستان به عنوان قربانیان اصلی خشونتی است که آتش آن سال هاست توسط گروه هایی مانند طالبان، برافروخته می شود.
برای درک این مساله به نظر می رسد توجه به یک نمونه نزدیک و ملموس، کافی است. طالبان اخیرا یک حمله خونین انتحاری را در منطقه کمپنی کابل به راه انداختند و طی آن، بیش از ۱۰۰ نفر از افسران آموزش دیده یک مرکز آموزش نظامی را کشته و زخمی کردند.
این حمله در نوع خود، یکی از خونبارترین اقدامات تروریستی گروه طالبان بود.
قربانیان این حمله، اغلب افسران جوان و دانش آموخته پولیس افغانستان بودند که در تعطیلات عید، آماده رفتن به خانه ها و پیوستن به خانواده های خود می شدند.
از نظر انسانی و اخلاقی، این حمله نهایت سبعیت و بی رحمی عاملان آن را نشان می دهد؛ زیرا در ماه مبارک رمضان، پیشاپیش عید سعید فطر و در آستانه شادمانی های ناشی از فرارسیدن عید، شماری از جوانان بی گناه افغان را آماج قرار داد و ده ها پدر و مادر افغان را به سوگ و اندوه فرزندان ناکام شان نشاند.
در حالی که قربانیان این حمله تکان دهنده و مرگبار، هیچکدام به نیروهای به اصطلاح «اشغالگر» مورد نظر هبت الله آخندزاده، وابسته نبودند. آنها همه افغان بودند.
بنابراین، از هم اکنون روشن است که قربانیان اصلی «جهاد» مورد نظر آخندزاده چه کسانی هستند و چرا این پیام رهبر طالبان، نمی تواند مبنایی برای آینده جدید و امیدبخش برای مردم افغانستان باشد.
از جانب دیگر، پیامد غیر مستقیم این پیام این است که طالبان و نیروهای امریکایی، هردو از عوامل اصلی استمرار جنگ و خشونت علیه مردم افغانستان هستند؛ زیرا امریکایی ها به هیچ عنوان حاضر به ترک افغانستان نیستند و از آنسو طالبان هم به این بهانه، به خشونت ها پایان نمی دهند. در این میان، آنکه قربانی می شود مردم مظلوم افغانستان است.
در این پیام که به مناسبت عید فطر منتشر شده، خطاب به امریکا آمده است:"به جای استفاده بیهوده از زور، واقعیت‌ها را بپذیرید و به اشغال پایان دهید."
رهبر طالبان گفته:"پیام ما به متجاوزین امریکایی و متحدانش این است: ملت مسلمان افغان از استفاده زور و تزویر شما ترس ندارد... شما نمی‌توانید با تداوم حضور عساکر خود، استمرار جنگ و افزایش اختیارات جنگی نظامیان خود، حوصله و مبارزه جهادی ما را متزلزل کنید."
او افزوده:"ما خواهان انحصار قدرت نیستیم، تمام اقوام و توده‌های افغان به همدیگر ضرورت دارند و تکامل نظام اسلامی، استقلال و قوت افغان‌ها وابسته به اتحاد و اتفاق آنها است."
به گفته او از یکسو "جهاد واجب است" و از سوی دیگر "برای خاتمه اشغال، بازگشت استقلال و یکپارچگی کشور و ایجاد نظام مقدس اسلامی"، به راهکار واضح سیاسی نیاز است که از سوی دفتر سیاسی این گروه تشریح شده است.
نخستین پیام رهبر جدید طالبان، به باور کارشناسان، یک پیام کاملا دوگانه با دو رویکرد و کارکرد متفاوت است.
او از یکسو بر پایان «اشغال» افغانستان از سوی نیروهای امریکایی تأکید می کند و در صورت امتناع امریکا از این خواسته، «جهاد» و مبارزه مسلحانه را تنها راه «مردم افغانستان» می داند و به این ترتیب، بر ادامه خشونت، ترور، آدم کشی، ویرانگری و خون ریزی پافشاری می کند و از سوی دیگر، یک پیام ضمنی دیگر به دولت، احزاب سیاسی، طیف های قومی و مردم افغانستان، ارسال می کند و طی آن، آمادگی خود را برای پیدا کردن یک راهکار سیاسی به منظور تشکیل یک حکومت فراگیر چند قومی، اعلام می دارد.
در این پیام، همچنین به باور آگاهان، رهبر تازه گروه طالبان، سعی می کند نسبت به همسایگان افغانستان نیز رویکردی نرم و خویشتن دارانه نشان دهد و به این ترتیب، آنها را هم به نوعی به تلاش خود برای پایان دادن به «اشغال» افغانستان توسط امریکا یا دست کم، احتراز از استمرار این به اصطلاح «اشغال» فرامی خواند.
با این حساب، ارزیابی های تحلیلگران نشان می دهد که رهبر جدید طالبان به دنبال یک راهبرد دوگانه برای آینده افغانستان است؛ راهبردی که می توان از آن به عنوان تلفیقی از «جهاد» و «سیاست» نام برد.
تاکید بر موضوع «جهاد» از یکسو نشان می دهد که رهبر جدید طالبان نیز درست همان راهی را ادامه خواهد داد که پیش از این، ملاعمر و ملامنصور دنبال کرده اند و آن، عبارت از استفاده حد اکثری از خشونت و جنگ و ترور و آدمکشی و خون ریزی برای رسیدن به هدف یا به بیان بهتر، رساندن کارفرمایان و باداران خود به اهداف راهبردی شان در افغانستان است.
از جانب دیگر، جنبه دوم پیام آخندزاده، راه را برای استمرار تلاش های دولت افغانستان به هدف سازش با گروه طالبان باز می گذارد و در این زمینه، سیگنال های مثبت و امیدبخشی به کابل می فرستد.
در این میان، چیزی که در نهایت می تواند مبنای ارزیابی مثبت و منفی این نوع پیام ها قرار گیرد، نتایج ملموس و عملی آن برای مردم افغانستان به عنوان قربانیان اصلی خشونتی است که آتش آن سال هاست توسط گروه هایی مانند طالبان، برافروخته می شود.
برای درک این مساله به نظر می رسد توجه به یک نمونه نزدیک و ملموس، کافی است. طالبان اخیرا یک حمله خونین انتحاری را در منطقه کمپنی کابل به راه انداختند و طی آن، بیش از ۱۰۰ نفر از افسران آموزش دیده یک مرکز آموزش نظامی را کشته و زخمی کردند.
این حمله در نوع خود، یکی از خونبارترین اقدامات تروریستی گروه طالبان بود.
قربانیان این حمله، اغلب افسران جوان و دانش آموخته پولیس افغانستان بودند که در تعطیلات عید، آماده رفتن به خانه ها و پیوستن به خانواده های خود می شدند.
از نظر انسانی و اخلاقی، این حمله نهایت سبعیت و بی رحمی عاملان آن را نشان می دهد؛ زیرا در ماه مبارک رمضان، پیشاپیش عید سعید فطر و در آستانه شادمانی های ناشی از فرارسیدن عید، شماری از جوانان بی گناه افغان را آماج قرار داد و ده ها پدر و مادر افغان را به سوگ و اندوه فرزندان ناکام شان نشاند.
در حالی که قربانیان این حمله تکان دهنده و مرگبار، هیچکدام به نیروهای به اصطلاح «اشغالگر» مورد نظر هبت الله آخندزاده، وابسته نبودند. آنها همه افغان بودند.
بنابراین، از هم اکنون روشن است که قربانیان اصلی «جهاد» مورد نظر آخندزاده چه کسانی هستند و چرا این پیام رهبر طالبان، نمی تواند مبنایی برای آینده جدید و امیدبخش برای مردم افغانستان باشد.
از جانب دیگر، پیامد غیر مستقیم این پیام این است که طالبان و نیروهای امریکایی، هردو از عوامل اصلی استمرار جنگ و خشونت علیه مردم افغانستان هستند؛ زیرا امریکایی ها به هیچ عنوان حاضر به ترک افغانستان نیستند و از آنسو طالبان هم به این بهانه، به خشونت ها پایان نمی دهند. در این میان، آنکه قربانی می شود مردم مظلوم افغانستان است.
