پنتاگون، وزارت دفاع امریکا حدود ۲۰۰ عکس مرتبط با آزار و اذیت افراد بازداشت شده در عراق و افغانستان را منتشر کرده است.
اکثر این عکس ها در حد فاصل سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ میلادی گرفته شده‌اند و ۵۶ مورد از ادعاهای مطرح شده در مورد آزار و اذیت زندانیان توسط نیروهای امریکایی را نشان می دهد.
اغلب این عکس ها "بازوها و پاهای" زندانیانی را نشان می دهد که آثار کبودی و بریدگی روی آنها دیده می شود.
این عکس ها در پاسخ به درخواست اتحادیه آزادی های شهروندی امریکا منتشر شده است.
پنتاگون گفته که تحقیقات جنایی در مورد آزاد و اذیت در ۱۴ مورد از این عکس ها به اثبات رسیده و ۶۵ نفر از پرسنل، مجازات شده اند.
مقام های نظامی امریکا همچنین تصمیم گرفته اند که ۱۹۸ مورد از این عکس ها را در معرض دید عموم قرار ندهند.
به گفته اتحادیه آزادی های شهروندی امریکا حدود ۲۰۰۰ عکس دیگر در این باره وجود دارد که دولت امریکا آنها را منتشر نکرده است.
ناظران در واکنش به انتشار این عکس ها از سوی مقام های امریکایی می گویند که این اقدام اگرچه در مقیاسی بسیار محدود صورت گرفته؛ اما نمونه ای کوچک از وجود شکنجه سیستماتیک در زندان های تحت سلطه امریکا در عراق و افغانستان است و نشان می دهد که نیروهای نظامی این کشور، شکنجه را به عنوان بخشی از تدابیر خود علیه زندانیان به کار می گیرند.
این در حالی است که زندانیانی که مورد شکنجه واقع شده اند، از نظر حقوقی هنوز در مرحله اتهام بوده اند و بسیاری از آنها حتی تفهیم اتهام هم نشده اند. هیچیک از آنها در هیچ دادگاهی، محاکمه نگردیده و مجرم و محکوم شناخته نشده است؛ بنابراین، اقدامات ارتش امریکا در شکنجه این افراد، از بنیاد غیر قانونی، ضد انسانی و غیر قابل توجیه است و نقض آشکار همه معیارها و قوانین حقوق بشری بین المللی، به حساب می آید.
به باور آگاهان، در این شکی نیست که ممکن است شماری از کسانی که در زندان های امریکایی در عراق و افغانستان، زندانی شده اند، مرتکب جرایم و جنایات سنگینی هم شده باشند و نیز احتمال دارد که آنها به دلیل همان جنایات شاید مستوجب حبس های طولانی مدت و یا حتی اعدام باشند؛ اما این دلیل نمی شود که آنها از هیچیک از حقوق انسانی خود برخوردار نباشند. آنان هرچه باشند به لحاظ شئون انسانی با یک امریکایی مرفه اعم از نظامی یا غیر نظامی، تفاوتی ندارند؛ اما آیا از منظر حقوق بشر با تعریف و نگاه امریکایی هم اینگونه است؟
منتقدان می گویند که بسیاری از کسانی که در زندان های امریکایی، زندانی شده اند خواهان اجرای بی کم و کاست عدالت بوده اند. آنها بارها دست به اعتصاب غذای جمعی زده اند تا به بلاتکلیفی مرگبار و غیرانسانی خویش، اعتراض کنند؛ زیرا شرایط نگهداری آنان، شکنجه های مدهش و ابتکاری و عدم دسترسی شان به حقوق مسلم یک زندانی براساس کنوانسیون های رسمی بین المللی، چیزی جز مرگ تدریجی و عمیقا آزاردهنده و غیرانسانی نیست.
باراک اوباما؛ رییس جمهوری امریکا پیشتر در باره زندان گوانتانامو گفته بود که وجود این زندان با هویت امریکایی تناقض دارد و برای منافع امریکا مضر است؛ اما از نظر بسیاری از ناظران، تنها بخش دوم این جمله درست است. وجود این زندان برای منافع امریکا مضر است؛ زیرا از منظر حقوق بشر امریکایی، مرز و میزان مشروعیت هر چیزی، میزان همخوانی و همسویی آن با منافع امریکاست؛ اما این زندان و نیز شواهدی که در زمینه شکنجه زندانیان توسط نظامیان امریکایی منتشر شده، به هیچ عنوان با هویت امریکایی در تناقض نیست؛ بلکه کنه و ذات هویت امریکایی را به نمایش می گذارد. البته اگر تصویر ابوغریب و گوانتانامو و بگرام را هم در کنار این تصاویر قرار دهند، بهتر می توان هویت امریکایی را به دید آورد.
کنگره امریکا قبلا قانونی را تصویب کرده بود که حمایت مادی از تروریزم را جزو جنایات جنگی به شمار آورده است؛ اما یکی از تناقض های نظام حقوقی ضد تروریستی امریکا این است که تنها بر غیر امریکاییان، صادق است. این در حالی است که اگر حمایت مالی از تروریزم، جنایت جنگی محسوب شود، متهم ردیف اول این پرونده خود امریکا و سپس رژيم های تحت الحمایه آن در خاور میانه و سایر نقاط جهان هستنند که در ابتدای هجوم شوروی به افغانستان، با کمک های هنگفت مالی و تحویل موشک های استینگر به جهادیون خارجی از جمله القاعده به رهبری بن لادن امکان دادند تا علیه شوروی بجنگند و بعدها رهبری تروریزم بین الملل را به عهده بگیرند؛ اما اگر گفته شود براساس یک قاعده حقوقی، قانون عطف به ماسبق نمی شود مصادیق بارزی وجود دارد که امریکا و متحدانش، اکنون نیز همین کار را می کنند. کمک های مالی و تسلیحاتی غرب و اعراب به تروریست های سوری آیا از مصادیق آشکار حمایت مالی از تروریزم نیست؟
اکثر این عکس ها در حد فاصل سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ میلادی گرفته شده‌اند و ۵۶ مورد از ادعاهای مطرح شده در مورد آزار و اذیت زندانیان توسط نیروهای امریکایی را نشان می دهد.
اغلب این عکس ها "بازوها و پاهای" زندانیانی را نشان می دهد که آثار کبودی و بریدگی روی آنها دیده می شود.
این عکس ها در پاسخ به درخواست اتحادیه آزادی های شهروندی امریکا منتشر شده است.
پنتاگون گفته که تحقیقات جنایی در مورد آزاد و اذیت در ۱۴ مورد از این عکس ها به اثبات رسیده و ۶۵ نفر از پرسنل، مجازات شده اند.
مقام های نظامی امریکا همچنین تصمیم گرفته اند که ۱۹۸ مورد از این عکس ها را در معرض دید عموم قرار ندهند.
به گفته اتحادیه آزادی های شهروندی امریکا حدود ۲۰۰۰ عکس دیگر در این باره وجود دارد که دولت امریکا آنها را منتشر نکرده است.
ناظران در واکنش به انتشار این عکس ها از سوی مقام های امریکایی می گویند که این اقدام اگرچه در مقیاسی بسیار محدود صورت گرفته؛ اما نمونه ای کوچک از وجود شکنجه سیستماتیک در زندان های تحت سلطه امریکا در عراق و افغانستان است و نشان می دهد که نیروهای نظامی این کشور، شکنجه را به عنوان بخشی از تدابیر خود علیه زندانیان به کار می گیرند.
این در حالی است که زندانیانی که مورد شکنجه واقع شده اند، از نظر حقوقی هنوز در مرحله اتهام بوده اند و بسیاری از آنها حتی تفهیم اتهام هم نشده اند. هیچیک از آنها در هیچ دادگاهی، محاکمه نگردیده و مجرم و محکوم شناخته نشده است؛ بنابراین، اقدامات ارتش امریکا در شکنجه این افراد، از بنیاد غیر قانونی، ضد انسانی و غیر قابل توجیه است و نقض آشکار همه معیارها و قوانین حقوق بشری بین المللی، به حساب می آید.
به باور آگاهان، در این شکی نیست که ممکن است شماری از کسانی که در زندان های امریکایی در عراق و افغانستان، زندانی شده اند، مرتکب جرایم و جنایات سنگینی هم شده باشند و نیز احتمال دارد که آنها به دلیل همان جنایات شاید مستوجب حبس های طولانی مدت و یا حتی اعدام باشند؛ اما این دلیل نمی شود که آنها از هیچیک از حقوق انسانی خود برخوردار نباشند. آنان هرچه باشند به لحاظ شئون انسانی با یک امریکایی مرفه اعم از نظامی یا غیر نظامی، تفاوتی ندارند؛ اما آیا از منظر حقوق بشر با تعریف و نگاه امریکایی هم اینگونه است؟
منتقدان می گویند که بسیاری از کسانی که در زندان های امریکایی، زندانی شده اند خواهان اجرای بی کم و کاست عدالت بوده اند. آنها بارها دست به اعتصاب غذای جمعی زده اند تا به بلاتکلیفی مرگبار و غیرانسانی خویش، اعتراض کنند؛ زیرا شرایط نگهداری آنان، شکنجه های مدهش و ابتکاری و عدم دسترسی شان به حقوق مسلم یک زندانی براساس کنوانسیون های رسمی بین المللی، چیزی جز مرگ تدریجی و عمیقا آزاردهنده و غیرانسانی نیست.
باراک اوباما؛ رییس جمهوری امریکا پیشتر در باره زندان گوانتانامو گفته بود که وجود این زندان با هویت امریکایی تناقض دارد و برای منافع امریکا مضر است؛ اما از نظر بسیاری از ناظران، تنها بخش دوم این جمله درست است. وجود این زندان برای منافع امریکا مضر است؛ زیرا از منظر حقوق بشر امریکایی، مرز و میزان مشروعیت هر چیزی، میزان همخوانی و همسویی آن با منافع امریکاست؛ اما این زندان و نیز شواهدی که در زمینه شکنجه زندانیان توسط نظامیان امریکایی منتشر شده، به هیچ عنوان با هویت امریکایی در تناقض نیست؛ بلکه کنه و ذات هویت امریکایی را به نمایش می گذارد. البته اگر تصویر ابوغریب و گوانتانامو و بگرام را هم در کنار این تصاویر قرار دهند، بهتر می توان هویت امریکایی را به دید آورد.
کنگره امریکا قبلا قانونی را تصویب کرده بود که حمایت مادی از تروریزم را جزو جنایات جنگی به شمار آورده است؛ اما یکی از تناقض های نظام حقوقی ضد تروریستی امریکا این است که تنها بر غیر امریکاییان، صادق است. این در حالی است که اگر حمایت مالی از تروریزم، جنایت جنگی محسوب شود، متهم ردیف اول این پرونده خود امریکا و سپس رژيم های تحت الحمایه آن در خاور میانه و سایر نقاط جهان هستنند که در ابتدای هجوم شوروی به افغانستان، با کمک های هنگفت مالی و تحویل موشک های استینگر به جهادیون خارجی از جمله القاعده به رهبری بن لادن امکان دادند تا علیه شوروی بجنگند و بعدها رهبری تروریزم بین الملل را به عهده بگیرند؛ اما اگر گفته شود براساس یک قاعده حقوقی، قانون عطف به ماسبق نمی شود مصادیق بارزی وجود دارد که امریکا و متحدانش، اکنون نیز همین کار را می کنند. کمک های مالی و تسلیحاتی غرب و اعراب به تروریست های سوری آیا از مصادیق آشکار حمایت مالی از تروریزم نیست؟
