مراسم تدفین قربانیان حمله طالبان به مکتبی که باعث مرگ حداقل ۱۳۲ دانش آموز و کارمند شد در شهر پیشاور پاکستان شروع شده است.
مردمان سوگوار در اطراف تابوت های گل آذین، تجمع کردند و سایر خانواده ها همچنان در شفاخانه منتظر خبر وضعیت عزیزان شان هستند.
نواز شریف؛ نخست وزیر پاکستان سه روز عزای عمومی اعلام کرده و ارتش پاکستان علیه پیکارجویان منطقه عملیات انجام داده است.
رهبران جهان نسبت به این حادثه که مرگبارترین حمله طالبان در پاکستان است ابراز انزجار کرده اند. حتی طالبان افغانستان از این حمله فاصله گرفته و یک فرمانده طالبان افغانستان این حمله را اقدامی غیراسلامی توصیف کرد.
ذبیح الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان افغانستان گفت به خانواده های کودکان کشته شده در پیشاور تسلیت می گوید و در غم آنها شریک است.
این نشان می دهد که فاجعه تا چه اندازه عمیق و غم انگیز بوده که حتی تروریست های طالبان هم نتوانسته اند عمل جنایتکارانه همرزمان پاکستانی شان را تحمل کنند. با این حال، برای کشوری که سال هاست از خون ریزی، خشونت آفرینی و تروریست پروری در کشور همسایه اش لذت می برد، این رویداد نباید امری غریب و غیر قابل انتظار باشد.
در این شکی نیست که قربانیان این رویداد، کودکان بی گناهی بودند که نه از تروریزم چیزی می دانستند و نه شاید راضی به مرگ هزاران همنوع خود در اینسوی مرز بودند؛ اما تروریزم کور دست پرورده آی اس آی، با این اقدام ددمنشانه نشان داد که دوست و دشمن نمی شناسد و شهوت هراس افکنی موجب شد؛ تا عوامل آی اس آی، به صورت جنون آمیز به روی ولی نعمت خود آتش بگشایند.
به گفته ارتش پاکستان، حمله سه شنبه به این مکتب توسط هفت مهاجم طالبان که جملگی بمب هایی بر تن بسته بودند انجام شد.
آنها با بریدن حصار سیمی، از پشت، وارد مکتب شدند و به تالار مکتب که دانش آموزان مشغول امتحان دادن بودند حمله کردند.
به گفته بازماندگان، مردان مسلح سپس صنف به صنف رفتند و به دانش آموزان و آموزگاران شلیک کردند.
این حمله به مکتب دولتی ارتش پاکستان در پیشاور که دانش آموزان دختر و پسر از خانواده های نظامی یا غیرنظامی در آن درس می خوانند هشت ساعت طول کشید.
به گفته ارتش کلیه مهاجمان کشته شده و در مجموع ۱۲۵ نفر هم زخمی شدند. در جریان حادثه صدها نفر تخلیه شدند.
در این تردیدی نیست که قربانیان این حمله همگی بی گناه بودند؛ اما مسئول اصلی این فاجعه کسانی هستند که تصور می کنند با تقویت و تجهیز تروریزم می توانند به اهداف خود در زمینه سلطه هژمونیک بر افغانستان دست پیدا کنند.
پاکستان سال هاست که هشدارها در زمینه بازی با آتش تروریزم را جدی نگرفته و بارها به تلویح و تصریح اعلام کرده است که فقط با تروریزمی مبارزه خواهد کرد که خطری را متوجه خود این کشور می کند؛ اما حمله روز سه شنبه آشکارا باطل بودن این پیشفرض را ثابت کرد و نشان داد که تروریزم، دوست و دشمن نمی شناسد.
طالبان پاکستان گفته اند که این حمله به تلافی ادامه عملیات ارتش علیه آنها انجام شده است. طالبان گفته اند مکتب به این دلیل هدف قرار گرفت که خانواده های پیکارجویان این گروه هم متحمل ضایعات سنگین شده اند.
این بدون شک، دلیلی نیست که فاجعه روز سه شنبه در پیشاور را توجیه کند؛ اما برای تروریزم، هیچ اهمیتی ندارد که آیا توجیه و توضیح آن تا چه حد می تواند برای ناظران و جانب مقابل، موجه و قابل قبول باشد. آنچه برای آنها مهم است ایجاد رعب و وحشت و دهشت و ترور در مقیاسی هرچه گسترده تر است.
پدر یکی از دانش آموزان در مراسم تدفین او به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت:"او فقط ۱۵ سال داشت و صنف هشتم بود."
او ادامه داد:"تیر به سینه و دست پسرم خورده بود. ببخشید دیگر نمی توانم حرف بزنم."
یکی دیگر از بازماندگان گفت:"ما نمی توانیم از تروریست ها انتقام بگیریم؛ اما از خدا می خواهیم انتقام ما را بگیرد."
شنیدن این جملات برای هر انسان آزاده ای، سنگین و غیر قابل تحمل است. مصیبت بسیار تراژیک و غم انگیز بوده است؛ اما برادران مان در پاکستان باید بدانند که افغانستان سال هاست همه روزه با اینگونه مصایب درگیر است؛ بی آنکه صدای آنها در هیچ خبرگزاری‌ای بازتاب یابد یا گوش شنوایی برای آن پیدا شود.
مسلمانان آسیب دیده پاکستان باید بدانند که دولت، ارتش و سازمان جاسوسی آنها، مسئول اصلی این گونه فجایع اند و طالبان زاده سیاست های مستقیم اسلام آباد است؛ بنابراین، برای تامین صلح، امنیت و پایان مصیبت و درد مردمان دو کشور همسایه، پیش شرط اصلی، تغییر نگاه بنیادی اسلام آباد به تروریزم است.
تروریزم نه خوب و بد دارد و نه دوست و دشمن می شناسد. پاکستان اکنون در شعله های آتشی می سوزد که خود سال هاست برای افغانستان برافروخته است.
نواز شریف؛ نخست وزیر پاکستان از حادثه به عنوان "فاجعه ملی کار وحشی ها" نام برد و قول داد مسببان به جزای اعمال شان برسند.
او گفت:"انتقام هر قطره خونی که امروز از تن فرزندان ما جاری شده را خواهیم گرفت."
سفارتخانه های پاکستان پرچم های این کشور را به حالت نیمه افراشته درخواهند آورد.
گفته می شود که واکنش ارتش از هم اکنون شروع شده است.
اسیم باجوا؛ سخنگوی ارتش پاکستان در توئیتی اعلام کرد که ده حمله هوایی در ناحیه خیبر و همچنین شماری حملات دیگر - که آنها را مشخص نکرد - انجام شده است.
محمد خراسانی؛ سخنگوی طالبان پاکستان گفت که پیکارجویان در واکنش به عملیات ارتش "مجبور" به انجام این حمله شده اند.
او ارتش را متهم به قتل کودکان و زنان جنگجویان طالبان و سوزاندن خانه های آنها کرد.
گفته می شود که صدها جنگجوی طالبان در عملیات اخیر دولت در ناحیه خیبر و شمال وزیرستان که به مرز افغانستان نزدیک است کشته شده اند.
اما به عقیده کارشناسان، این واکنش ها چیزی را در واقعیت و ماهیت ماجرا تغییر نمی دهد. پاکستان مسئول وضعیتی است که طی سال ها برنامه ریزی، سرمایه گذاری و کار، آن را پدید آورده است.
پاکستان تصور می کرد با این اقدام می تواند مردم و دولت افغانستان را به زانو درآورد و در نهایت، دولتی مبتنی بر ایده های طالبانی در کشور ما ایجاد کند و تروریزم از پاکستان به افغانستان، نقل مکان خواهد کرد؛ اما این آرزوی نحس به وقوع نپیوست و اینک طالبان با قدرت نمایی در داخل پاکستان، در صدد مهار و کنترل دولت اسلام آباد و اعمال سلطه بر عملکردهای ارتش آن کشور هستند.
باراک اوباما؛ رئیس جمهور امریکا گفت که تروریست ها "یکبار دیگر تبهکاری خود را نشان دادند" و بان کی مون؛ دبیر کل سازمان ملل، آن را "یک اقدام هولناک و بزدلانه" خواند.
نخست وزیر هند هم عمیق ترین مراتب همدردی کشورش را ابراز کرده است.
محمد اشرف غنی؛ رییس جمهور نیز این حمله را به شدت نکوهش کرد.
ریاست جمهوری با نشر خبرنامه‌ای حمله بر کودکان در پاکستان را بیرون از دایرۀ انسانیت خواند.
در خبرنامۀ ریاست جمهوری از قول رییس جمهور آمده‌است:«کشتن کودکان معصوم و بی‌گناه به گونۀ کامل یک عمل غیر انسانی، غیر اسلامی و وحشیانه‌است.»
عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی نیز در یک نشست خبری در کابل، این حمله را به شدت محکوم کرد.
وی اظهار داشت:"تروریزم و افراطیت به هیچکس رحم نخواهد کرد. تروریزم دشمن مشترک بشریت است و باید با همکاری یکدیگر و صادقانه با آن مبارزه کرد".
رییس اجرایی افزود که این تئوری که می توان از حمایت و تقویت تروریزم به نفع خود سود برد خیالی بیش نیست.
مواضع آقای عبدالله، حاوی پیام های ضمنی مناسبی بود. او به این ترتیب، سعی کرد بار دیگر به پاکستان، خاطرنشان کند که حمایت از تروریزم به سود آن کشور نیست.
این واقعی ترین نتیجه ای است که از رویداد پیشاور می توان گرفت.
اکنون دولت افغانستان می تواند از این رویداد به مثابه یک دلیل روشن استفاده کرده و پاکستان را مجاب کند که به تقویت و حمایت از تروریزم پایان دهد و به یک ائتلاف منطقه ای ضد ترور در کنار افغانستان و دیگر کشورهای منطقه بپیوندد؛ اما آیا پاکستان از راهی که می رود برمی خواهد گشت؟
مردمان سوگوار در اطراف تابوت های گل آذین، تجمع کردند و سایر خانواده ها همچنان در شفاخانه منتظر خبر وضعیت عزیزان شان هستند.
نواز شریف؛ نخست وزیر پاکستان سه روز عزای عمومی اعلام کرده و ارتش پاکستان علیه پیکارجویان منطقه عملیات انجام داده است.
رهبران جهان نسبت به این حادثه که مرگبارترین حمله طالبان در پاکستان است ابراز انزجار کرده اند. حتی طالبان افغانستان از این حمله فاصله گرفته و یک فرمانده طالبان افغانستان این حمله را اقدامی غیراسلامی توصیف کرد.
ذبیح الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان افغانستان گفت به خانواده های کودکان کشته شده در پیشاور تسلیت می گوید و در غم آنها شریک است.
این نشان می دهد که فاجعه تا چه اندازه عمیق و غم انگیز بوده که حتی تروریست های طالبان هم نتوانسته اند عمل جنایتکارانه همرزمان پاکستانی شان را تحمل کنند. با این حال، برای کشوری که سال هاست از خون ریزی، خشونت آفرینی و تروریست پروری در کشور همسایه اش لذت می برد، این رویداد نباید امری غریب و غیر قابل انتظار باشد.
در این شکی نیست که قربانیان این رویداد، کودکان بی گناهی بودند که نه از تروریزم چیزی می دانستند و نه شاید راضی به مرگ هزاران همنوع خود در اینسوی مرز بودند؛ اما تروریزم کور دست پرورده آی اس آی، با این اقدام ددمنشانه نشان داد که دوست و دشمن نمی شناسد و شهوت هراس افکنی موجب شد؛ تا عوامل آی اس آی، به صورت جنون آمیز به روی ولی نعمت خود آتش بگشایند.
به گفته ارتش پاکستان، حمله سه شنبه به این مکتب توسط هفت مهاجم طالبان که جملگی بمب هایی بر تن بسته بودند انجام شد.
آنها با بریدن حصار سیمی، از پشت، وارد مکتب شدند و به تالار مکتب که دانش آموزان مشغول امتحان دادن بودند حمله کردند.
به گفته بازماندگان، مردان مسلح سپس صنف به صنف رفتند و به دانش آموزان و آموزگاران شلیک کردند.
این حمله به مکتب دولتی ارتش پاکستان در پیشاور که دانش آموزان دختر و پسر از خانواده های نظامی یا غیرنظامی در آن درس می خوانند هشت ساعت طول کشید.
به گفته ارتش کلیه مهاجمان کشته شده و در مجموع ۱۲۵ نفر هم زخمی شدند. در جریان حادثه صدها نفر تخلیه شدند.
در این تردیدی نیست که قربانیان این حمله همگی بی گناه بودند؛ اما مسئول اصلی این فاجعه کسانی هستند که تصور می کنند با تقویت و تجهیز تروریزم می توانند به اهداف خود در زمینه سلطه هژمونیک بر افغانستان دست پیدا کنند.
پاکستان سال هاست که هشدارها در زمینه بازی با آتش تروریزم را جدی نگرفته و بارها به تلویح و تصریح اعلام کرده است که فقط با تروریزمی مبارزه خواهد کرد که خطری را متوجه خود این کشور می کند؛ اما حمله روز سه شنبه آشکارا باطل بودن این پیشفرض را ثابت کرد و نشان داد که تروریزم، دوست و دشمن نمی شناسد.
طالبان پاکستان گفته اند که این حمله به تلافی ادامه عملیات ارتش علیه آنها انجام شده است. طالبان گفته اند مکتب به این دلیل هدف قرار گرفت که خانواده های پیکارجویان این گروه هم متحمل ضایعات سنگین شده اند.
این بدون شک، دلیلی نیست که فاجعه روز سه شنبه در پیشاور را توجیه کند؛ اما برای تروریزم، هیچ اهمیتی ندارد که آیا توجیه و توضیح آن تا چه حد می تواند برای ناظران و جانب مقابل، موجه و قابل قبول باشد. آنچه برای آنها مهم است ایجاد رعب و وحشت و دهشت و ترور در مقیاسی هرچه گسترده تر است.
پدر یکی از دانش آموزان در مراسم تدفین او به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت:"او فقط ۱۵ سال داشت و صنف هشتم بود."
او ادامه داد:"تیر به سینه و دست پسرم خورده بود. ببخشید دیگر نمی توانم حرف بزنم."
یکی دیگر از بازماندگان گفت:"ما نمی توانیم از تروریست ها انتقام بگیریم؛ اما از خدا می خواهیم انتقام ما را بگیرد."
شنیدن این جملات برای هر انسان آزاده ای، سنگین و غیر قابل تحمل است. مصیبت بسیار تراژیک و غم انگیز بوده است؛ اما برادران مان در پاکستان باید بدانند که افغانستان سال هاست همه روزه با اینگونه مصایب درگیر است؛ بی آنکه صدای آنها در هیچ خبرگزاری‌ای بازتاب یابد یا گوش شنوایی برای آن پیدا شود.
مسلمانان آسیب دیده پاکستان باید بدانند که دولت، ارتش و سازمان جاسوسی آنها، مسئول اصلی این گونه فجایع اند و طالبان زاده سیاست های مستقیم اسلام آباد است؛ بنابراین، برای تامین صلح، امنیت و پایان مصیبت و درد مردمان دو کشور همسایه، پیش شرط اصلی، تغییر نگاه بنیادی اسلام آباد به تروریزم است.
تروریزم نه خوب و بد دارد و نه دوست و دشمن می شناسد. پاکستان اکنون در شعله های آتشی می سوزد که خود سال هاست برای افغانستان برافروخته است.
نواز شریف؛ نخست وزیر پاکستان از حادثه به عنوان "فاجعه ملی کار وحشی ها" نام برد و قول داد مسببان به جزای اعمال شان برسند.
او گفت:"انتقام هر قطره خونی که امروز از تن فرزندان ما جاری شده را خواهیم گرفت."
سفارتخانه های پاکستان پرچم های این کشور را به حالت نیمه افراشته درخواهند آورد.
گفته می شود که واکنش ارتش از هم اکنون شروع شده است.
اسیم باجوا؛ سخنگوی ارتش پاکستان در توئیتی اعلام کرد که ده حمله هوایی در ناحیه خیبر و همچنین شماری حملات دیگر - که آنها را مشخص نکرد - انجام شده است.
محمد خراسانی؛ سخنگوی طالبان پاکستان گفت که پیکارجویان در واکنش به عملیات ارتش "مجبور" به انجام این حمله شده اند.
او ارتش را متهم به قتل کودکان و زنان جنگجویان طالبان و سوزاندن خانه های آنها کرد.
گفته می شود که صدها جنگجوی طالبان در عملیات اخیر دولت در ناحیه خیبر و شمال وزیرستان که به مرز افغانستان نزدیک است کشته شده اند.
اما به عقیده کارشناسان، این واکنش ها چیزی را در واقعیت و ماهیت ماجرا تغییر نمی دهد. پاکستان مسئول وضعیتی است که طی سال ها برنامه ریزی، سرمایه گذاری و کار، آن را پدید آورده است.
پاکستان تصور می کرد با این اقدام می تواند مردم و دولت افغانستان را به زانو درآورد و در نهایت، دولتی مبتنی بر ایده های طالبانی در کشور ما ایجاد کند و تروریزم از پاکستان به افغانستان، نقل مکان خواهد کرد؛ اما این آرزوی نحس به وقوع نپیوست و اینک طالبان با قدرت نمایی در داخل پاکستان، در صدد مهار و کنترل دولت اسلام آباد و اعمال سلطه بر عملکردهای ارتش آن کشور هستند.
باراک اوباما؛ رئیس جمهور امریکا گفت که تروریست ها "یکبار دیگر تبهکاری خود را نشان دادند" و بان کی مون؛ دبیر کل سازمان ملل، آن را "یک اقدام هولناک و بزدلانه" خواند.
نخست وزیر هند هم عمیق ترین مراتب همدردی کشورش را ابراز کرده است.
محمد اشرف غنی؛ رییس جمهور نیز این حمله را به شدت نکوهش کرد.
ریاست جمهوری با نشر خبرنامه‌ای حمله بر کودکان در پاکستان را بیرون از دایرۀ انسانیت خواند.
در خبرنامۀ ریاست جمهوری از قول رییس جمهور آمده‌است:«کشتن کودکان معصوم و بی‌گناه به گونۀ کامل یک عمل غیر انسانی، غیر اسلامی و وحشیانه‌است.»
عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی نیز در یک نشست خبری در کابل، این حمله را به شدت محکوم کرد.
وی اظهار داشت:"تروریزم و افراطیت به هیچکس رحم نخواهد کرد. تروریزم دشمن مشترک بشریت است و باید با همکاری یکدیگر و صادقانه با آن مبارزه کرد".
رییس اجرایی افزود که این تئوری که می توان از حمایت و تقویت تروریزم به نفع خود سود برد خیالی بیش نیست.
مواضع آقای عبدالله، حاوی پیام های ضمنی مناسبی بود. او به این ترتیب، سعی کرد بار دیگر به پاکستان، خاطرنشان کند که حمایت از تروریزم به سود آن کشور نیست.
این واقعی ترین نتیجه ای است که از رویداد پیشاور می توان گرفت.
اکنون دولت افغانستان می تواند از این رویداد به مثابه یک دلیل روشن استفاده کرده و پاکستان را مجاب کند که به تقویت و حمایت از تروریزم پایان دهد و به یک ائتلاف منطقه ای ضد ترور در کنار افغانستان و دیگر کشورهای منطقه بپیوندد؛ اما آیا پاکستان از راهی که می رود برمی خواهد گشت؟
