جیمز ماتیس؛ وزیر دفاع امریکا گفته است که "به زودی" گزینه‌های مختلفی را برای رسیدگی به شرایط افغانستان به دونالد ترامپ ارائه خواهد کرد. او افزوده که راهبرد جدید رویکردی منطقه‌ای خواهد داشت.
ماتیس بدون اشاره به جزئیات بیشتر گفت که امریکا باید نسبت به افغانستان روش‌های متفاوتی پیش بگیرد.
رسانه‌های امریکایی گزارش کرده‌اند که اداره ترامپ، برخلاف دولت اوباما، در نظر دارد عملیات نظامی این کشور در افغانستان را افزایش دهد.
اوضاع امنیتی در افغانستان که مقام‌های امنیتی امریکا آن را یک "بن‌بست" خوانده‌اند، در چند ماه اخیر بدتر شده است.
پیش از این وزیر دفاع امریکا گفته بود که کشورش "شانه‌به‌شانه" در کنار افغان‌ها می‌ایستد.
او تروریست های فعال در افغانستان را "دشمن وحشی" خوانده و گفته بود کارهایی که آنها می‌کنند، دلیل واضحی بر این است که آمریکا باید برای شکست آنان همکاری کند.
مقام‌های ناتو و آمریکایی در افغانستان می‌گویند که فقط ۶۲ درصد نفوس و ۵۷ درصد خاک افغانستان در کنترل دولت این کشور است.
اگرچه تاکنون مشخص نیست که راهبرد جدید امریکا حایز چه شاخصه ها، کارویژه ها و خصوصیاتی است که آن را واجد رویکرد منطقه ای می سازد؛ اما کارشناسان می گویند که راهبرد تازه امریکا در قبال افغانستان، تنها در صورتی می تواند ثمربخش و اثرگذار باشد که به رویکرد تمامیت خواهانه و انحصارگرانه غرب در خصوص تعیین سرنوشت سیاسی و امنیتی افغانستان خاتمه دهد و افغانستان را پیش از آنکه متحد کلیدی امریکا و به مثابه ایالت پنجاه و دوم ایالات متحده در نظر آورد، یک کشور مستقل دارای حاکمیت ملی، مردم آگاه و بصیر و بیدار و نیروهای سیاسی فعال و قدرتمند فرض کند که دارای حدود و تمامیت ارضی مشخص است و در میان کشورهای منطقه و همسایه نیز قدرت هایی هستند که منافع مشروعی در تحولات سیاسی و امنیتی افغانستان دارند و به همین سبب، در خصوص سیاست های پیچیده و مبهم و پرسش برانگیز ناتو و امریکا در قلب آسیا، ابراز نگرانی می کنند و آن را با منافع، امنیت و حاکمیت ملی خود و نیز صلح و ثبات و استقرار و پایداری منطقه ای، در تعارض جدی می دانند و خواستار تغییر و تعدیل و اصلاح آن هستند.
بنابراین، راهبرد جدید امریکا باید حق کشورهای همسایه و قدرت های منطقه برای نقش و سهم داشتن در صلح، مبارزه با تروریزم و کمک به تأمین امنیت افغانستان را به رسمیت بشناسد و انحصار و تمامیت خواهی و سلطه گری هژمونیک قدرت های بیگانه و فرامنطقه را بر این امور بشکند.
از دید منتقدان، رویکرد منطقه ای راهبرد تازه امریکا در قبال افغانستان، در عین حال باید به گونه ای باشد که تروریزم را پدیده ای افغانستانی و مشکل داخلی دولت با گروه های مسلحی که برای براندازی آن مبارزه می کنند، نداند، تروریست ها را «شورشی» قلمداد نکند و تروریزم را مساله ای بین المللی بداند که خاستگاه ها، پرورشگاه ها و منابع انسانی، مالی و تسلیحاتی آن در خارج از مرزهای افغانستان و به طور مشخص در پاکستان قرار دارد و در عرصه منطقه ای و بین المللی هم رژیم های مشخصی هستند که به صورت مستقیم و همه جانبه از تقویت، گسترش و فربه سازی تروریزم تکفیری در افغانستان، حمایت می کنند و با توجه به این مسایل، رویکرد و راهبرد امریکا به عنوان رهبر به اصطلاح ائتلاف بین المللی ضد تروریزم در افغانستان برای مبارزه با این تهدید مستقیم، فراگیر و جهانشمول نیز پیش از آنکه مبتنی بر استقرار نظامیان، توسعه پایگاه ها، دخالت حد اکثری و تعمیق حضور و سلطه نظامی، استخباراتی و سیاسی ایالات متحده بر افغانستان باشد، بر بنیاد توجه و مبارزه امریکا با تروریزم در خارج از قلمروهای کنونی و انتقال جغرافیای جنگ به سرزمین های امن تروریزم بین المللی در آنسوی مرزها استوار باشد.
همچنین به باور آگاهان و ناظران اوضاع، در داخل افغانستان هم امریکا باید سیاست های امنیتی و رویکردهای سیاسی خود را به گونه ای تعریف و ساماندهی کند که حکومت مرکزی را متوجه این حقیقت تعیین کننده و بنیادین بسازد که به جای اتکا به حمایت های امریکا و سایر قدرت های جهانی، به مردم متکی باشد، قدرت واقعی مردم را به رسمیت بشناسد، به آن اعتنا کند و قدرت و مشروعیت خود را از مردم بگیرد و از طریق عنایت به خواست ها و مطالبات مشروع، منطقی و مدنی آنها فاصله هولناک و رو به افزایش ایجاد شده میان دولت، ملت و قشر سیاسی را که به تعبیر داکتر عبدالله؛ رییس اجرایی در ۱۵ سال گذشته بی سابقه است، از میان بردارد و به تعهدات خود در حوزه اصلاحات، برگزاری انتخابات، تشکیل حکومتی فراگیر، فراجناحی و فراقومی مبتنی بر اراده مردم وفادار بماند.
به باور صاحب نظران، تنها در صورت رعایت و تحقق این انتظارها در راهبرد جدید امریکا در قبال افغانستان است که می توان به ایجاد تغییر در جهت بهبود اوضاع و شکست «بن بستی» که فرماندهان امریکایی از آن سخن می گویند، امیدوار بود.
