جنرال دوستم؛ معاون اول اشرف غنی احمدزی راهی ولایت های شمالی کشور شده است و امروز در جمعی از هوادارانش در جوزجان سخنرانی کرد.
آقای دوستم رهبر ازبک تباران افغانستان است و عمده ترین جمعیت ازبک ها نیز در ولایت های شمالی کشور متمرکز و متراکم است.
آقای دوستم از معدود رهبرانی است که با وجود تغییرات سریع و چرخش های زودهنگام مواضع سیاسی اش، هنوز از محبوبیت بالا و گسترده قوم ازبک برخوردار است.
کمتر ازبکی را در افغانستان می توان یافت که به جنرال دوستم به چشم یک رهبر قهرمان و بهادر نگاه نکند.
او منتقدان سیاسی اندکی دارد. در میان سیاستمداران ازبک تبار، یکه تاز و بی بدیل است. آقای دوستم با وجود آنکه در سخنرانی های سیاسی و نطق های رسمی، بیان ضعیفی دارد؛ اما با زیرکی زوایای پنهان سیاست را می خواند و در مواجهه با رقبایش، به خوبی راه های ورود را می شناسد.
شاید به همین دلیل است که او در میان سیاستمردان ازبک تبار، یکه تاز و بی بدیل باقی مانده است. محرومیت و فقر فرهنگی نیز به کمک این جنرال – سیاستمدار کارکشته آمده و او را سرآمد جامعه خویش ساخته است.
در تیم تحول و تداوم اشرف غنی احمدزی اگر یک نقطه قوت وجود داشته باشد، همان حضور جنرال دوستم در بازوی راست اشرف غنی است. به همین دلیل، آقای غنی سعی فراوانی می کند؛ تا از تمام توان و پتانسیل این کارت ارزشمند استفاده کند؛ کسی که او پیشتر سابقه موضع گیری علیه او در رسانه های غربی را نیز داراست؛ اما اکسیر انتخابات به اندازه ای قدرت دارد که همه این رنجش ها را حل و هضم کند و دو رقیب سابق را به دو رفیق کنونی تبدیل کند.
بی هیچ اغراقی می توان ادعا کرد که در دور نخست انتخابات ریاست جمهوری، آنچه اشرف غنی را ۳۱ درصدی کرد، آرای یکدست ازبک هایی بود که به فراخوان رهبر و قائد یکه تاز شان لبیک گفتند. اما از یاد نبریم که ازبک ها به جنرال دوستم رای دادند؛ نه به اشرف غنی!
اشرف غنی هم این معنا را به خوبی می داند و به همین سبب، بار دیگر جنرال سوار بر اسب قدرت قومی را راهی مناطق نفوذش در شمال کرده است؛ تا شاید بار دیگر معجزه ای واقع شود و اشرف غنی یک رای بیشتر از عبدالله عبدالله بیاورد.
با این حال، این بار به آسانی دور اول نیست. در دور نخست، شرط اصلی برنده شدن کسب ۵۰+۱ رای بود؛ اما این بار، ملاک فقط رای بیشتر است؛ حتی یک رای. با این حساب، پرسش این است که اشرف غنی فاصله ۱۵ درصدی اش را با عبدالله عبدالله چگونه پر خواهد کرد؛ آنهم در شرایطی که بخش بزرگی از شش نامزد بازنده هم به اردوی عبدالله پیوسته اند؟
غنی بار دیگر دست به دامن دوستم شده است. او هم گفته که سفرهایش را طی روزهای آینده به شمال ادامه می دهد و از هوادارانش خواسته به اشرف غنی رای دهند.
این فراخوان ها با توجه به شناختی که از جنرال دوستم و موقعیت او در میان ازبک ها داریم بدون شک، بی پاسخ نخواهد ماند؛ اما تصور نمی شود این پاسخ تغییر زیادی در میزان آرای آقای غنی بیاورد. او در دور قبل هم بیشترین رای را از ازبک ها گرفت و این بار هم همین اتفاق می افتد؛ پس چه چیز تازه ای جز یک معجزه باید روی دهد؛ تا به پیروزی غنی بر عبدالله منجر شود؟
نکته مهم دیگر اینکه آقای دوستم امروز حملات صریحی به آدرس تیم اصلاحات و همگرایی داشت. او حتی به رویداد کوچکی مانند پاره کردن عکس های اشرف غنی در بلخ هم واکنش نشان داد؛ چیزی که بدون شک کار شخصی داکتر عبدالله یا معاونان او نبوده و ممکن است عده ای هواخواه تندرو دست به این اقدام زده باشند؛ بنابراین انتظار نمی رفت کسی در سطح جنرال دوستم به آن پاسخ دهد!
آقای دوستم رهبر ازبک تباران افغانستان است و عمده ترین جمعیت ازبک ها نیز در ولایت های شمالی کشور متمرکز و متراکم است.
آقای دوستم از معدود رهبرانی است که با وجود تغییرات سریع و چرخش های زودهنگام مواضع سیاسی اش، هنوز از محبوبیت بالا و گسترده قوم ازبک برخوردار است.
کمتر ازبکی را در افغانستان می توان یافت که به جنرال دوستم به چشم یک رهبر قهرمان و بهادر نگاه نکند.
او منتقدان سیاسی اندکی دارد. در میان سیاستمداران ازبک تبار، یکه تاز و بی بدیل است. آقای دوستم با وجود آنکه در سخنرانی های سیاسی و نطق های رسمی، بیان ضعیفی دارد؛ اما با زیرکی زوایای پنهان سیاست را می خواند و در مواجهه با رقبایش، به خوبی راه های ورود را می شناسد.
شاید به همین دلیل است که او در میان سیاستمردان ازبک تبار، یکه تاز و بی بدیل باقی مانده است. محرومیت و فقر فرهنگی نیز به کمک این جنرال – سیاستمدار کارکشته آمده و او را سرآمد جامعه خویش ساخته است.
در تیم تحول و تداوم اشرف غنی احمدزی اگر یک نقطه قوت وجود داشته باشد، همان حضور جنرال دوستم در بازوی راست اشرف غنی است. به همین دلیل، آقای غنی سعی فراوانی می کند؛ تا از تمام توان و پتانسیل این کارت ارزشمند استفاده کند؛ کسی که او پیشتر سابقه موضع گیری علیه او در رسانه های غربی را نیز داراست؛ اما اکسیر انتخابات به اندازه ای قدرت دارد که همه این رنجش ها را حل و هضم کند و دو رقیب سابق را به دو رفیق کنونی تبدیل کند.
بی هیچ اغراقی می توان ادعا کرد که در دور نخست انتخابات ریاست جمهوری، آنچه اشرف غنی را ۳۱ درصدی کرد، آرای یکدست ازبک هایی بود که به فراخوان رهبر و قائد یکه تاز شان لبیک گفتند. اما از یاد نبریم که ازبک ها به جنرال دوستم رای دادند؛ نه به اشرف غنی!
اشرف غنی هم این معنا را به خوبی می داند و به همین سبب، بار دیگر جنرال سوار بر اسب قدرت قومی را راهی مناطق نفوذش در شمال کرده است؛ تا شاید بار دیگر معجزه ای واقع شود و اشرف غنی یک رای بیشتر از عبدالله عبدالله بیاورد.
با این حال، این بار به آسانی دور اول نیست. در دور نخست، شرط اصلی برنده شدن کسب ۵۰+۱ رای بود؛ اما این بار، ملاک فقط رای بیشتر است؛ حتی یک رای. با این حساب، پرسش این است که اشرف غنی فاصله ۱۵ درصدی اش را با عبدالله عبدالله چگونه پر خواهد کرد؛ آنهم در شرایطی که بخش بزرگی از شش نامزد بازنده هم به اردوی عبدالله پیوسته اند؟
غنی بار دیگر دست به دامن دوستم شده است. او هم گفته که سفرهایش را طی روزهای آینده به شمال ادامه می دهد و از هوادارانش خواسته به اشرف غنی رای دهند.
این فراخوان ها با توجه به شناختی که از جنرال دوستم و موقعیت او در میان ازبک ها داریم بدون شک، بی پاسخ نخواهد ماند؛ اما تصور نمی شود این پاسخ تغییر زیادی در میزان آرای آقای غنی بیاورد. او در دور قبل هم بیشترین رای را از ازبک ها گرفت و این بار هم همین اتفاق می افتد؛ پس چه چیز تازه ای جز یک معجزه باید روی دهد؛ تا به پیروزی غنی بر عبدالله منجر شود؟
نکته مهم دیگر اینکه آقای دوستم امروز حملات صریحی به آدرس تیم اصلاحات و همگرایی داشت. او حتی به رویداد کوچکی مانند پاره کردن عکس های اشرف غنی در بلخ هم واکنش نشان داد؛ چیزی که بدون شک کار شخصی داکتر عبدالله یا معاونان او نبوده و ممکن است عده ای هواخواه تندرو دست به این اقدام زده باشند؛ بنابراین انتظار نمی رفت کسی در سطح جنرال دوستم به آن پاسخ دهد!
