اگر ما به عاشورا تاریخی نگاه کنیم، عاشورا یک موزه است که سالی یک بار در دهه محرم درب موزه را باز می‌کنیم و قصه‌های عاشورا را در آن بازگو می‌کنیم.
متأسفانه ما تاکنون عاشورا را تاریخی نگاه کردیم و حال آن که عاشورا برای تاریخ است و بین این دو مقوله اختلاف فراوانی است.
اگر عاشورا را برای تاریخ ببینیم، موزه نیست بلکه کارگاه فهم و درک چگونه زیستن، چگونه با حق بودن و چگونه بر باطل بودن است و می‌فهمیم که عاشورا حرف‌های بلندی دارد.
این که گفته می‌شود عاشورا برای تاریخ است بدین معناست که عاشورا فقط برای گذشته نیست بلکه برای حال و آینده است و یکی از اتفاقات آینده ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) است.
در زیارت عاشورا که مخصوص امام حسین (علیه السلام) است از هیچ یک از امامان معصوم (علیهم السلام) از جمله امام سجاد (علیه السلام) و امام محمد باقر (علیه السلام) که در کربلا حضور داشتند یاد نمی‌کنیم ولی از حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) یاد می‌کنیم.
در دعای ندبه که دعای امام عصر (عجل الله تعالی فرجه شریف) است، در میان دعا به کربلا گذری می‌کنیم و از امام حسین (علیه السلام) یاد می‌کنیم که نشان می‌دهد که این دو با هم پیوند دارند.
در روز میلاد امام زمان (۱۵ شعبان) توصیه شده است که زیارت عاشورا خوانده شود و به یاد امام حسین (علیه السلام) باشید، همچنین در روز میلاد امام حسین (علیه السلام) توصیه شده است که دعای عهد بخوانید و به یاد امام زمان خود باشید.
زمانی که حضرت مهدی (عجل الله تعلی فرجه شریف) ظهور می‌کند بر روی پرچم آن حضرت، "یا لثارات الحسین" نوشته شده است، همچنین امام زمان (عج) در اولین سخنان خود می‌فرماید "من قیام نمودم تا انتقام خون جدم حسین (علیه السلام) را بگیرم".
اولین کسی که بعد از ظهور حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) به این دنیا رجعت می‌کند امام حسین (علیه السلام) است، همچنین کسی که به بدن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) نماز می‌خواند امام حسین (علیه السلام) است.
این موارد نشان می‌دهد که عاشورا با ظهور پیوند دارد ولی مقیاس و پیکسل آن متفاوت است، یعنی عاشورا عرصه نبرد حق و باطل در مقیاس نینوا بود در حالی که ظهور نقطه نبرد حق و باطل در مقیاس و پیکسل جهانی است، فقط جغرافیا بزرگ‌تر می‌شود.
در تفسیر کافی آمده است که اگر قبول کنیم که یاران امام حسین (علیه السلام) ۷۲ نفر بودند، امام حسین (علیه السلام)، هر یک از یاران خود را که به میدان نبرد بدرقه می‌کردند و همچنین زمانی که بر سر بالین هر یک از شهدای کربلا می‌رفتند، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) یاد می‌کردند.
امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا بیش از ۱۰۰ بار به یاد حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) بودند و هر بار، این قسمت از آیه شریفه ۲۳ از سوره احزاب "فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدّلوا تبديلا " به معنای این گروهی مهلتشان تمام شد و گروهی ديگر منتظرند اما تبديل (در مشيت الهي) نيست" را قرائت می‌کردند.
برخی مفسران عقیده دارند که منظور از "فمنهم من قضی نحبه"، عاشوراست که عده‌ای در آنجا شهید شدند و سرها به سر نیزه رفت و منظور از "و منهم من ینتظر"، ظهور است که عده‌ای منتظر می‌مانند.
زمانی که عبیدالله بن زیاد در مجلس کوفه به حضرت زینب (علیها السلام) توهین کرد، حضرت زینب (علیها السلام) لب به سخن گشودند و از فضایل خاندان خود و اهل بیت (علیهم السلام) بیاناتی فرمودند و در تاریخ آمده است که حضرت زینب (علیها السلام) در میان سخنان خود فرمودند که حضرت مهدی از ماست.
چه می‌شود که حضرت زینب (علیها السلام) به آینده تاریخ و مهدویت اشاره می‌کند؟ در این جا حضرت زینب (علیها السلام) عنوان می‌کند که هم اکنون ممکن است که به ظاهر پیروز شده باشید ولی منتظر انتقام در زمان ظهور باشید.
همچنان که امام حسین (علیه السلام) از مدینه به مکه و از مکه به کربلا حرکت کرد و در این میان، مردم را به یاری و کمک دعوت می‌کرد، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) نیز برای ظهور خود نیرو تدارک می‌بیند.
امام حسین (علیه السلام) از مدینه تا کربلا به جمع‌آوری یاران پرداخت و حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) از غیبت تا ظهور، یاران را به سوی خود می‌خواند که این نیز یکی از وجه اشتراک‌های این دو امام بزرگوار است.
پیامر اکرم (صلی الله علیه و آله سلم) وقتی اسامی امامان معصوم (علیهم السلام) را برای اصحاب خویش برمی‌شمرد تا بدانند که راه پس از ایشان کدام سوی است پس از امام حسین (علیه السلام) می‌فرماید که "و ۹ فرزند حسین (علیه السلام) تا حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف)" که بعد از ایشان قرار دارند.
پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله سلم) امامان بعد از امام حسین (علیه السلام) را ذکر نمی‌کند بلکه طوری بیان می‌فرماید که توجه همگان را به حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) معطوف کند، یعنی یکی در ابتدای تاریخ و دیگری در انتهای افق که اگر انسان این دو را نبیند گمراه شده است.
پیوندهایی که بین امام حسین (علیه السلام) و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف)وجود دارد به چند نکته اشاره دارد از جمله این که عاشورا جدا شده از ظهور نیست و هر آن چه که در عاشورا اتفاق افتاد در ظهور نیز اتفاق می‌افتد.
اگر در عاشورا می‌گرییم باید به ظهور هم دقت کنیم تا عاشورایی خونین تکرار نشود، عاشورا را در تاریخ نگذاریم بلکه به حیات مردم بیاوریم تا مردم را برای یک واقعه بزرگ عاشورایی که ظهور است آماده کنیم.
دوران غیبت همان دوره سفیر امام حسین (علیه السلام) از مدینه تا نینواست چه بسیار افرادی که به امام حسین (علیه السلام) نامه نوشتند ولی با امام حسین (علیه السلام) نیامدند و باختند و چه یارانی که به امام حسین (علیه السلام) نامه ننوشتند ولی در صحنه نبرد آمدند و به دشمن تاختند.
و باید بدانیم که امروز عاشورا نقشه‌راه ظهور است و بهترین فرصت است که مردم را برای ظهور آماده کنیم و از عاشورا سناریوهای خوبی برای آینده و ظهور ترسیم کنیم.
متأسفانه ما تاکنون عاشورا را تاریخی نگاه کردیم و حال آن که عاشورا برای تاریخ است و بین این دو مقوله اختلاف فراوانی است.
اگر عاشورا را برای تاریخ ببینیم، موزه نیست بلکه کارگاه فهم و درک چگونه زیستن، چگونه با حق بودن و چگونه بر باطل بودن است و می‌فهمیم که عاشورا حرف‌های بلندی دارد.
این که گفته می‌شود عاشورا برای تاریخ است بدین معناست که عاشورا فقط برای گذشته نیست بلکه برای حال و آینده است و یکی از اتفاقات آینده ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) است.
در زیارت عاشورا که مخصوص امام حسین (علیه السلام) است از هیچ یک از امامان معصوم (علیهم السلام) از جمله امام سجاد (علیه السلام) و امام محمد باقر (علیه السلام) که در کربلا حضور داشتند یاد نمی‌کنیم ولی از حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) یاد می‌کنیم.
در دعای ندبه که دعای امام عصر (عجل الله تعالی فرجه شریف) است، در میان دعا به کربلا گذری می‌کنیم و از امام حسین (علیه السلام) یاد می‌کنیم که نشان می‌دهد که این دو با هم پیوند دارند.
در روز میلاد امام زمان (۱۵ شعبان) توصیه شده است که زیارت عاشورا خوانده شود و به یاد امام حسین (علیه السلام) باشید، همچنین در روز میلاد امام حسین (علیه السلام) توصیه شده است که دعای عهد بخوانید و به یاد امام زمان خود باشید.
زمانی که حضرت مهدی (عجل الله تعلی فرجه شریف) ظهور می‌کند بر روی پرچم آن حضرت، "یا لثارات الحسین" نوشته شده است، همچنین امام زمان (عج) در اولین سخنان خود می‌فرماید "من قیام نمودم تا انتقام خون جدم حسین (علیه السلام) را بگیرم".
اولین کسی که بعد از ظهور حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) به این دنیا رجعت می‌کند امام حسین (علیه السلام) است، همچنین کسی که به بدن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) نماز می‌خواند امام حسین (علیه السلام) است.
این موارد نشان می‌دهد که عاشورا با ظهور پیوند دارد ولی مقیاس و پیکسل آن متفاوت است، یعنی عاشورا عرصه نبرد حق و باطل در مقیاس نینوا بود در حالی که ظهور نقطه نبرد حق و باطل در مقیاس و پیکسل جهانی است، فقط جغرافیا بزرگ‌تر می‌شود.
در تفسیر کافی آمده است که اگر قبول کنیم که یاران امام حسین (علیه السلام) ۷۲ نفر بودند، امام حسین (علیه السلام)، هر یک از یاران خود را که به میدان نبرد بدرقه می‌کردند و همچنین زمانی که بر سر بالین هر یک از شهدای کربلا می‌رفتند، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) یاد می‌کردند.
امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا بیش از ۱۰۰ بار به یاد حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) بودند و هر بار، این قسمت از آیه شریفه ۲۳ از سوره احزاب "فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدّلوا تبديلا " به معنای این گروهی مهلتشان تمام شد و گروهی ديگر منتظرند اما تبديل (در مشيت الهي) نيست" را قرائت می‌کردند.
برخی مفسران عقیده دارند که منظور از "فمنهم من قضی نحبه"، عاشوراست که عده‌ای در آنجا شهید شدند و سرها به سر نیزه رفت و منظور از "و منهم من ینتظر"، ظهور است که عده‌ای منتظر می‌مانند.
زمانی که عبیدالله بن زیاد در مجلس کوفه به حضرت زینب (علیها السلام) توهین کرد، حضرت زینب (علیها السلام) لب به سخن گشودند و از فضایل خاندان خود و اهل بیت (علیهم السلام) بیاناتی فرمودند و در تاریخ آمده است که حضرت زینب (علیها السلام) در میان سخنان خود فرمودند که حضرت مهدی از ماست.
چه می‌شود که حضرت زینب (علیها السلام) به آینده تاریخ و مهدویت اشاره می‌کند؟ در این جا حضرت زینب (علیها السلام) عنوان می‌کند که هم اکنون ممکن است که به ظاهر پیروز شده باشید ولی منتظر انتقام در زمان ظهور باشید.
همچنان که امام حسین (علیه السلام) از مدینه به مکه و از مکه به کربلا حرکت کرد و در این میان، مردم را به یاری و کمک دعوت می‌کرد، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) نیز برای ظهور خود نیرو تدارک می‌بیند.
امام حسین (علیه السلام) از مدینه تا کربلا به جمع‌آوری یاران پرداخت و حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) از غیبت تا ظهور، یاران را به سوی خود می‌خواند که این نیز یکی از وجه اشتراک‌های این دو امام بزرگوار است.
پیامر اکرم (صلی الله علیه و آله سلم) وقتی اسامی امامان معصوم (علیهم السلام) را برای اصحاب خویش برمی‌شمرد تا بدانند که راه پس از ایشان کدام سوی است پس از امام حسین (علیه السلام) می‌فرماید که "و ۹ فرزند حسین (علیه السلام) تا حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف)" که بعد از ایشان قرار دارند.
پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله سلم) امامان بعد از امام حسین (علیه السلام) را ذکر نمی‌کند بلکه طوری بیان می‌فرماید که توجه همگان را به حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) معطوف کند، یعنی یکی در ابتدای تاریخ و دیگری در انتهای افق که اگر انسان این دو را نبیند گمراه شده است.
پیوندهایی که بین امام حسین (علیه السلام) و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف)وجود دارد به چند نکته اشاره دارد از جمله این که عاشورا جدا شده از ظهور نیست و هر آن چه که در عاشورا اتفاق افتاد در ظهور نیز اتفاق می‌افتد.
اگر در عاشورا می‌گرییم باید به ظهور هم دقت کنیم تا عاشورایی خونین تکرار نشود، عاشورا را در تاریخ نگذاریم بلکه به حیات مردم بیاوریم تا مردم را برای یک واقعه بزرگ عاشورایی که ظهور است آماده کنیم.
دوران غیبت همان دوره سفیر امام حسین (علیه السلام) از مدینه تا نینواست چه بسیار افرادی که به امام حسین (علیه السلام) نامه نوشتند ولی با امام حسین (علیه السلام) نیامدند و باختند و چه یارانی که به امام حسین (علیه السلام) نامه ننوشتند ولی در صحنه نبرد آمدند و به دشمن تاختند.
و باید بدانیم که امروز عاشورا نقشه‌راه ظهور است و بهترین فرصت است که مردم را برای ظهور آماده کنیم و از عاشورا سناریوهای خوبی برای آینده و ظهور ترسیم کنیم.
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) قم
