رئیس جمهو رغنی از سازمان ملل متحد خواسته که برای شناسایی سرچشمه های تمویل و تجهیز تروریزم به گونۀ مشترک کار صورت گیرد و برای خشکانیدن منابع تمویل تروریزم به شمول مواد مخدر، گام های عملی برداشته شود.
آقای غنی این موضوع را روز(دوشنبه) در دیدار با غیرت معروف، رئیس کمیته تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد در ارگ بیان کرد.
رئیس جمهور خاطرنشان کرد: کشورهای که از تروریزم به مثابۀ ابزار استفاده می کنند، باید بدانند که این پدیده، خطری برای منطقه و خود شان نیز است و نیاز به مبارزه صادقانه و مشترک علیه همه گروه های تروریستی می باشد.
وی با تاکید گفت: ما اجازۀ نمی دهیم هیچ کسی از خاک ما علیه کشوری استفاده کند و توقع ما از کشورهای منطقه نیز همین است.
اظهارات اخیر ریاست جمهوری کشور در چند محور صورت گرفته است. محور نخست همانا درخواست محمد اشرف غنی از سازمان ملل مبنی بر تلاش مشترک علیه مبارزه با تروریزم است.
از دید آگاهان، این درخواست رئیس جمهور کشور دو پیام را می تواند به شنونده کلام ایشان منتقل کند؛ پیام نخست متضمن نیت شخص رئیس جمهور در زمینه مبارزه واقعی با تروریزم در افغانستان و منطقه است که بارها به وسیله خود او و سخنگویان ایشان مطرح شده است.
اما پیام دوم مربوط می شود به نیت سازمان ملل در بخش مبارزه با تروریزم در افغانستان که به نظر می رسد امریکا و به تبعه آن سازمان ملل لااقل در یک مورد که مبارزه با طالبان باشد، در موضوع مبارزه با تروریزم در افغانستان با دولت این کشور موافق نیست؛ چرا که از دید برخی از آگاهان، امریکایی ها توانسته اند سازمان ملل متحد را در نگرش عدم مبارزه جدی و واقعی با طالبان در افغانستان با خود همراه کنند و در این زمینه مخالفت های ریاست جمهوری افغانستان هم چندان جدی به نظر نمی رسد؛ چرا که سازش با طالبان شاید بهتر بتواند منویات رئیس جمهور با این گروه هموطن و همخون را بهتر از جنگیدن با آنها، تامین و تضمین کند؛ حالانکه برای امریکایی ها چیزی که در درجه نخست از اهمیت قرار دارد، منافع تعریف شده ی آنان در از حضور در افغانستان و منطقه است که چه در صورت جنگ و چه هم سازش با طالبان و یا هر گروه تروریستی دیگر، ممکن است برآورده شود.
از دید آگاهان ممکن است اشرف غنی خود به این نتیجه رسیده باشد که آنچه به سود افغانستان و منطقه تمام می شود، مبارزه واقعی با پدیده ویرانگری بنام تروریزم در همه ی ابعاد و به تعبیر خود شان خشکاندن ریشه های این سوغاتی شوم در همه ی زمینه ها است.
اما باید بدانیم که نگاه رئیس جمهور کشور در این تحلیل بیشتر به گروه هایی متمرکز است که افغان نیستند و از کشورهای دیگری مانند پاکستان و ازبکستان و چین و حتی سوریه و عراق به افغانستان آمده و بنای تشکیل امارت و خلافت در افغانستان را دارند و یا لااقل از افغانستان به عنوان تخته خیز به سمت آسیای میانه استفاده می کنند.
آگاهان اما در این مورد هم حرف و خواسته رئیس جمهور اشرف غنی را دارای برد و تاثیر نمی دانند؛ چرا که معتقدند گروه های نظیر داعش که به عنوان ابزاری در دست امریکایی ها و متحدان آنها قرار گرفته اند، ماموریت و مسئولیت دارند تا به خواست امریکایی ها، ضمن ناامن ساختن هر چه بیشتر افغانستان، از این کشور به عنوان پلی خونین برای رسیدن به کشورهای آسیای میانه و تهدید آنها استفاده کنند.
پس تا اینجا مشخص شد که یکی از دولت هایی که از تروریزم استفاده ابزاری می کند و بقای خویش را در بهره وری از این پدیده شوم و غیر انسانی می داند، نظام و دولت ایالات متحده امریکاست؛ پس بنابراین، نمی توان از یک چنین دولت و دنباله آن که سازمان ملل است، توقع مبارزه واقعی با تروریزم در افغانستان و یا هیچ کشور دیگری را داشت.
فقط می ماند آن اظهار نظر ریاست جمهوری افغانستان مبنی بر آنکه:" ما اجازۀ نمی دهیم هیچ کسی از خاک ما علیه کشوری استفاده کند و توقع ما از کشورهای منطقه نیز همین است."
پرسشی که در وهله نخست نسبت به این ادعا مطرح می شود آن است که آیا ما بواقع یک چنین تسلط و حاکمیتی نسبت به خاک خویش داریم که اجازه دادن و اجازه ندادن استفاده از آن علیه دیگران در اختیار خود ما باشد؟!
آگاهان بر این باوراند که افغانستان در وضعیتی نیست که بتواند علیه کشور و دولتی تهدید به حساب آید و این فرع بر آن است تا رئیس جمهور کشور بخواهد و یا بتواند یک چنین موضوعی را در سطح منطقه و جهان مطرح کند و بنا بر فرض آن که افغانستان به تهدیدی برای دیگران و به خصوص همسایگانش تبدیل شود، این قطعاً به خواست و اراده دولتمردان این کشور نبوده، بلکه طبق برنامه و پلانی خواهد بود که بیگانگان بر آن نظارت و کنترول دارند و نه دولت و ملت افغانستان که هیچ گاهی به این خیالات خام و محالات و اوهام نمی اندیشند.
