نهمین نشست مشترک همکاری های اقتصادی میان افغانستان و پاکستان در کابل در حالی پایان میابد که در خلال همین گفت و گوها، مخالفان مسلح دولت افغانستان حمله خونینی را علیه نیروهای اردوی ملی در یکی از پوسته های مرزی در ولایت کنر، سازمان دهی کردند.
نیروهای امنیتی و کشفی کشور مدعی اند که نسبت به یک چنین حمله دهشتباری به مسئولان نظامی در ولایت کنر هشدار داده بودند؛ اما گویا این هشدارها از سوی مسئولان نظامی ولایت جدی گرفته نشده است!.
"گزارشات منابع امنیتی نشان می‌دهد که اردوی ملی حدود سه هفته پیش در رابطه با یک حمله قریب‌الوقوع بر نیروهایش در کنر هشدارهایی دریافت کرده بود.
منابعی در نهادهای امنیتی اظهار داشتند که ۲۰ روز پیش از حمله غازی‌آباد که در آن ۲۱ سرباز اردوی ملی کشته شدند، مکالمات تلیفونی میان شماری از سربازان اردو و شورشیان طالبان شنود شده بود.
آنها گفته‌اند که در این مکالمات در خصوص طرح یک حمله بر نیروهای اردو در جریان شب در کنر صحبت شده بود.
این منابع به بی‌بی‌سی گفته‌اند که این اطلاعات را در اختیار فرماندهان نظامی و مقامات ارشد دولتی از جمله والی کنر گذاشته بودند اما ظاهرا این هشدارها نادیده گرفته شده‌است.
والی کنر پیشتر به بی‌بی‌سی گفته‌بود که اطلاعات به دست مقامات کشور رسیده بود که شماری از نفوذی‌های طالبان در منطقه به دنبال فرصت هستند و گفت که اردو در جستجوی یافتن این نفوذی‌ها بود."
در اینکه همسایه جنوبی ما نسبت به افغانستان و دولت و ملت آن نیت خیر نداشته و همچنین خاستگاه و پایگاه و پرورشگاه دهشت و ترور در کویته و وزیرستان پاکستان وجود دارد، برای هیچ صاحب خردی جای شک و تردید نیست. اما باید دانست که اینها دلیل نمی شود تا نسبت به هر حادثه ای پیش داوری کرده و حق و یا ناحق، با فرافکنی آن را به دولت و کشورهای پیرامون نسبت دهیم.
واقعیت آن است که نسبت به حادثه تاسفبار کنر و شهادت تعداد زیادی از سربازان غیور وطن، در میان مقامات امنیتی و اردوی ملی، هماهنگی قابل دفاعی دیده نمی شود. نسبت به دلیل وقوع حادثه کنر، هر کسی چیزی می گوید. در حالیکه نیروهای کشفی کشور از هشدارهای شان نسبت به وقوع حمله مذکور در ۲۰ روز قبل به نیروهای نظامی ولایت کنر خبر می دهند؛ اما نیروهای نظامی کشور با رد وجود و صحت این هشدارها، اصرار و تاکید بر آنی و دفعی بودن حمله مذکور دارند و وجود هر گونه خائن در صفوف اردوی ملی در کنر را شدیداً تکذیب و رد می کنند!.
واقعیت آن است که اینجا انسان می ماند که اظهارات کدام یک را بپذیرد؛ مسئولان کشفی و امنیتی و یا مقامات اردو و نظام کشور را؟!. صدالبته که تا تکلیف سخنان دو طرف روشن نشود که کدام درست و کدام نادرست است، قضاوت در باره دلیل واقعی حادثه مذکور در کنر نیز ناممکن و دور از ذهن خواهد بود.
بلی می شود حدس و گمانهایی را مطرح کرد و دولت و کشورهایی را در این زمینه مقصر دانست و بدانها بد و بیراه گفت؛ اما آیا این شیوه برخورد با مسایل برای کسانیکه خود را اهل اندیشه و تحقیق می دانند، معقول و شایسته خواهد بود و آیا دیگران سیاهه های آنان را به دیده اعتبار و اعتنا خواهند نگریست و برای آن ارزش و بهایی قایل خواهند شد؟!
تناقض در اظهارات مقامات امنیتی و نظامی کشور، کار قضاوت دقیق و عادلانه را متوقف کرده است و هر آنچه از حدس و گمانهای رایج و متداول هم گفته شود، قطعاً ارزش علمی و اکادمیک نخواهد داشت.
در کل و نسبت به اصل و اساس حادثه اسفناک کنر چند نکته قابل یادآوری است:
اول آنکه اگر هشداری بوده، با چه دلیل و عذر موجهی جدی گرفته نشده است؟! امنیت و اطلاعات در هر کشور و نظامی، حکم مغز و مرکز فرماندهی آن کشور و نظام را دارد. وقتی فرمانی از مغز صادر می شود، بر تمامی اعضا و اجزا واجب است تا از آن اطاعت کنند و اگر قرار باشد که به فرمان مغز اعتنا نشده و هر یک از اعضا و اجزاء راه و کار باب میل خویش را در پیش بگیرند، قسمتی از پیکره اجتماعِ در هم تنیده دچار آسیب جدی و گاهاً غیر قابل جبرانی خواهد شد.
دوم؛ چرا در میان نیروهای کشفی و نظامی ما نباید آن اعتماد و هماهنگی وجود داشته باشد که به هشدارهای یکدیگر توجه نکنند؟! با تاسف باید اعتراف کرد که در کشور ما و در میان بسیاری از نهادها و ارگانهای دولتی، هماهنگی و وحدت قول و نظر وجود ندارد. به همین دلیل نیز در مواردی غیر از حادثه کنر نیز دیده شده که نیروهای امنیتی و پولیس کشور، عناصری از مخالفان مسلح و سایر تخریب کاران را با جرمهای مشخص و ثابت شده دستگیر کرده و تحویل محاکم و دادگاههای کشور داده اند؛ اما محاکم کشور، به دلایلی که پیش خود آنها معلوم است، اقدام به رهایی آنان کرده اند!.
و نکته و یا نقد سوم اینکه اگر دولت و حکومت ما در کارنامه خویش ضعف و یا کاستی ای دارد، انکار و کتمان آن چه سود و معنی ای می تواند داشته باشد؟! اینکه انسان تنها سر خود را زیر برف کند به خیال آنکه از دید دیگران پنهان شده، آیا در واقع نیز چنین خواهد شد؟!.
بعضی از مقامات اردو و وزارت داخله کشور در مصاحبه های شان با رسانه ها، وجود افراد جاسوس و خائن در اردو و پولیس را شدیداً تکذیب کردند؛ حالانکه همه می داند نیروهای ستون پنجم دشمن در هر دولت و نظامی می تواند وجود داشته باشد و این واقعیت چیزی نیست که کسی را توان تکذیب و انکار آن باشد.
با تمام اینها، به نظر می رسد در نزاع کنونی، حق با نیروهای کشفی و امنیتی کشور است که به قول خود آنان، سه هفته پیش به مسئولان نظامی در ولایت کنر، هشدارهای لازم را داده اند که با تاسف، جدی گرفته نشده است.
نیروهای امنیتی و کشفی کشور مدعی اند که نسبت به یک چنین حمله دهشتباری به مسئولان نظامی در ولایت کنر هشدار داده بودند؛ اما گویا این هشدارها از سوی مسئولان نظامی ولایت جدی گرفته نشده است!.
"گزارشات منابع امنیتی نشان می‌دهد که اردوی ملی حدود سه هفته پیش در رابطه با یک حمله قریب‌الوقوع بر نیروهایش در کنر هشدارهایی دریافت کرده بود.
منابعی در نهادهای امنیتی اظهار داشتند که ۲۰ روز پیش از حمله غازی‌آباد که در آن ۲۱ سرباز اردوی ملی کشته شدند، مکالمات تلیفونی میان شماری از سربازان اردو و شورشیان طالبان شنود شده بود.
آنها گفته‌اند که در این مکالمات در خصوص طرح یک حمله بر نیروهای اردو در جریان شب در کنر صحبت شده بود.
این منابع به بی‌بی‌سی گفته‌اند که این اطلاعات را در اختیار فرماندهان نظامی و مقامات ارشد دولتی از جمله والی کنر گذاشته بودند اما ظاهرا این هشدارها نادیده گرفته شده‌است.
والی کنر پیشتر به بی‌بی‌سی گفته‌بود که اطلاعات به دست مقامات کشور رسیده بود که شماری از نفوذی‌های طالبان در منطقه به دنبال فرصت هستند و گفت که اردو در جستجوی یافتن این نفوذی‌ها بود."
در اینکه همسایه جنوبی ما نسبت به افغانستان و دولت و ملت آن نیت خیر نداشته و همچنین خاستگاه و پایگاه و پرورشگاه دهشت و ترور در کویته و وزیرستان پاکستان وجود دارد، برای هیچ صاحب خردی جای شک و تردید نیست. اما باید دانست که اینها دلیل نمی شود تا نسبت به هر حادثه ای پیش داوری کرده و حق و یا ناحق، با فرافکنی آن را به دولت و کشورهای پیرامون نسبت دهیم.
واقعیت آن است که نسبت به حادثه تاسفبار کنر و شهادت تعداد زیادی از سربازان غیور وطن، در میان مقامات امنیتی و اردوی ملی، هماهنگی قابل دفاعی دیده نمی شود. نسبت به دلیل وقوع حادثه کنر، هر کسی چیزی می گوید. در حالیکه نیروهای کشفی کشور از هشدارهای شان نسبت به وقوع حمله مذکور در ۲۰ روز قبل به نیروهای نظامی ولایت کنر خبر می دهند؛ اما نیروهای نظامی کشور با رد وجود و صحت این هشدارها، اصرار و تاکید بر آنی و دفعی بودن حمله مذکور دارند و وجود هر گونه خائن در صفوف اردوی ملی در کنر را شدیداً تکذیب و رد می کنند!.
واقعیت آن است که اینجا انسان می ماند که اظهارات کدام یک را بپذیرد؛ مسئولان کشفی و امنیتی و یا مقامات اردو و نظام کشور را؟!. صدالبته که تا تکلیف سخنان دو طرف روشن نشود که کدام درست و کدام نادرست است، قضاوت در باره دلیل واقعی حادثه مذکور در کنر نیز ناممکن و دور از ذهن خواهد بود.
بلی می شود حدس و گمانهایی را مطرح کرد و دولت و کشورهایی را در این زمینه مقصر دانست و بدانها بد و بیراه گفت؛ اما آیا این شیوه برخورد با مسایل برای کسانیکه خود را اهل اندیشه و تحقیق می دانند، معقول و شایسته خواهد بود و آیا دیگران سیاهه های آنان را به دیده اعتبار و اعتنا خواهند نگریست و برای آن ارزش و بهایی قایل خواهند شد؟!
تناقض در اظهارات مقامات امنیتی و نظامی کشور، کار قضاوت دقیق و عادلانه را متوقف کرده است و هر آنچه از حدس و گمانهای رایج و متداول هم گفته شود، قطعاً ارزش علمی و اکادمیک نخواهد داشت.
در کل و نسبت به اصل و اساس حادثه اسفناک کنر چند نکته قابل یادآوری است:
اول آنکه اگر هشداری بوده، با چه دلیل و عذر موجهی جدی گرفته نشده است؟! امنیت و اطلاعات در هر کشور و نظامی، حکم مغز و مرکز فرماندهی آن کشور و نظام را دارد. وقتی فرمانی از مغز صادر می شود، بر تمامی اعضا و اجزا واجب است تا از آن اطاعت کنند و اگر قرار باشد که به فرمان مغز اعتنا نشده و هر یک از اعضا و اجزاء راه و کار باب میل خویش را در پیش بگیرند، قسمتی از پیکره اجتماعِ در هم تنیده دچار آسیب جدی و گاهاً غیر قابل جبرانی خواهد شد.
دوم؛ چرا در میان نیروهای کشفی و نظامی ما نباید آن اعتماد و هماهنگی وجود داشته باشد که به هشدارهای یکدیگر توجه نکنند؟! با تاسف باید اعتراف کرد که در کشور ما و در میان بسیاری از نهادها و ارگانهای دولتی، هماهنگی و وحدت قول و نظر وجود ندارد. به همین دلیل نیز در مواردی غیر از حادثه کنر نیز دیده شده که نیروهای امنیتی و پولیس کشور، عناصری از مخالفان مسلح و سایر تخریب کاران را با جرمهای مشخص و ثابت شده دستگیر کرده و تحویل محاکم و دادگاههای کشور داده اند؛ اما محاکم کشور، به دلایلی که پیش خود آنها معلوم است، اقدام به رهایی آنان کرده اند!.
و نکته و یا نقد سوم اینکه اگر دولت و حکومت ما در کارنامه خویش ضعف و یا کاستی ای دارد، انکار و کتمان آن چه سود و معنی ای می تواند داشته باشد؟! اینکه انسان تنها سر خود را زیر برف کند به خیال آنکه از دید دیگران پنهان شده، آیا در واقع نیز چنین خواهد شد؟!.
بعضی از مقامات اردو و وزارت داخله کشور در مصاحبه های شان با رسانه ها، وجود افراد جاسوس و خائن در اردو و پولیس را شدیداً تکذیب کردند؛ حالانکه همه می داند نیروهای ستون پنجم دشمن در هر دولت و نظامی می تواند وجود داشته باشد و این واقعیت چیزی نیست که کسی را توان تکذیب و انکار آن باشد.
با تمام اینها، به نظر می رسد در نزاع کنونی، حق با نیروهای کشفی و امنیتی کشور است که به قول خود آنان، سه هفته پیش به مسئولان نظامی در ولایت کنر، هشدارهای لازم را داده اند که با تاسف، جدی گرفته نشده است.
مولف : سیدفاضل محجوب
