این روزها و با نزدیک شدن موعد خروج نیروهای خارجی از کشور، هر یک از دولتمردان به نوبه خویش به مردم امید می دهند و به آنان گوشزد می کنند که نگران افغانستانِ بعد از سال 2014 میلادی نباشند. هفته گذشته رییس جمهور و به تعقیب آن وزرای داخله و دفاع و اینک سخنگوی وزارت دفاع، مصرانه از مردم می خواهند تا دغدغه خروج نیروهای خارجی را نداشته و نگران اوضاع امنیتی کشور در بعد از 2014 نباشند.
البته این واضح است که حضور ده ساله نیروهای خارجی در کشور، نه تنها تاثیری در بهبودی اوضاع امنیتی آن نداشته که به مرور زمان، خود این حضور، به یکی از مهم ترین چالش امنیتی در کشور تبدیل شده است. پس از این منظر، می توان حق را به دولتمردان افغانستان داد و به مردم با اطمینان خاطر توصیه کرد که نگران پس از 2014 نباشند؛ چرا که عمده عامل ناامنی که نفس حضور بیگانگان و خارجی ها است، از میان برداشته می شود و این نه تنها جای نگرانی ندارد که بستری باید باشد برای امیدواری های بیشتر.
اما با تمام این امید دهی ها و توصیه ها، از این واقعیت نمی توان گذشت که مردم افغانستان، همچنان نگران اوضاع کشور در بعد از 2014 میلادی اند. در حال حاضر، بیشتری از برنامه های کلان خصوصی و غیر دولتی در افغانستان متوقف است. با آنکه زمینه و بستر برای بسیاری از فعالیت های تولیدی در سراسر کشور مهیا و آماده است و نیروی کار ارزان نیز به دلیل بیکاری مفرط، به وفور پیدا می شود؛ اما با این حال، سرمایه داران جرئت نمی کنند پول و سرمایه شان را در ساخت و ساز و بهره برداری از شرکت ها و کارخانه های تولیدی و غیر آن هزینه کنند.
کار بنایی و خانه سازی که می تواند میلیونها بنا و عمله را مشغول کار سازد، تقریباً فیصدی بسیار بالایی از آن راکت مانده است. بیکاری معلول از عدم وجود کارخانه های تولیدی- دولتی و خصوصی- باعث گردیده تا کتله ای بزرگی از مردم در سراسر کشور به شغل های کاذب و تکراری روی بیاورند؛ شغل های کاذبی که باعث بدآموزی و ناهنجاری در جامعه شده و کسب و پیشه های تکراری و مشابه هم که میزان تقاضا در برابر عرضه را به گونه نگران کننده ای پایین آورده است!
در کنار این نگرانی ها، بررغم توصیه های دلسوزانه دولتمردان، عامل دیگری که به دغدغه های فکری و روانی مردم دامن زده است و آنان را هم در شرایط فعلی و هم پس از 2014 واقعا نگران و آشفته ساخته است، فساد و تبعیض حاکم در ادارات و دفاتر دولتی در سراسر کشور و نیز سرقت و اختلاس حیران کننده بسیاری از مقامات طراز اول مملکتی و دولتی است!
مردم افغانستان در واقع نگران اعتماد و اطمینانی اند که در طول یک دهه نسبت به مقامات دولتی از دست داده اند و بیشتر از آن، نگران عدم بازگشت این اعتماداند که چرا هیچگاه قصد بازگشت به سوی آنان را ندارد. مردم حساب می کنند که دولتمردانی که در طول ده سال تمام، فقط و فقط به آسایش و آرامش خویش و خانواده و اطرافیان خویش و به پر کردن حساب های بانکی خود در داخل و خارج کشور مشغول بودند، چگونه ممکن است که در بعد از 2014 و بدون حامیان خارجی خویش، در کنار این مردم گرسنه و پابرهنه بمانند و با کسانی بجنگند که به راحتی آب خوردن، خویش را به کمربند انتحار و انفجار می بندند!
مردم نگران آنند که نکند در بعد از 2014 و با سرازیر شدن پاکستانی ها و عوامل آنان در مرزهای کشور، دریشی پوشان و نکتایی زنان اتوکشیده، با پاسپورت های آماده و ویزه شده، فرار به سمت و سوی امریکا و اروپا را بر قرار در افغانستان ترجیح بدهند و یک بار دیگر این مردم دردمند و خسته از همه چیز را در جهنمی از مشکلات و گرفتاری ها رها کنند!
مردم نگرانند که پس از 2014 مبادا برای یک بار دیگر سرنوشت دولت و کشور شان به دست پاکستانی ها و استخبارات مخوف آن کشور بیفتد. نگران آنند که خارجی ها با خروج تاکتیکی شان، دوباره افغانستان را به سمت جنگ و نزاع داخلی سوق بدهند؛ کاری که در لیبیا، یمن و سوریه و جاهای دیگر کردند.
مردم از این نیز نگرانند که در اثر طرح و نقشه های مرموز و خطرناک خارجی ها برای افغانستان، جنگ و ناامنی برای سال های متمادی دیگر در این کشور بلادیده ماندگار شده و بحران همه جانبه در آن نهادینه شود. مردم نگران فقر و تنگدستی همیشگی و ابدی در سایه حاکمیت های مزدور و وابسته اند و نگران آینده تاریک و نامعلوم فرزندان شان در هر گوشه و کنار این آب و خاک نفرین شده اند!
از همه مهمتر، ملت مظلوم و زجر کشیده افغانستان، نگران زنده ماندن و کشته نشدن به گناهان نکرده و بهانه های واهی و باطل اند. در کشوری که به آسانی آب خوردن، خون مسلمانان بی گناه را بر زمین می ریزند، باید هم نگران از دست دادن جان شیرین خویش بود.
شب و روزی نیست که این مردم نگون بخت، به وسیله قاتلان داخلی و خارجی، نان و آب آنان به خون شان تر نشود و هر از گاهی، خانواده هایی در سوگ عزیزان خویش، خون نگریند! فرصت زندگی کردن و لذت بردن از زندگی که حدود نیم قرن است از این مردم محکوم سلب شده است که هیچ، حتی آن فرصت زنده بودن و جان کندن برای زنده ماندن هم از آنان دریغ شده است!
بلی دولتمردان امیدوار! این حال و روز مردم دل نگران و مشوش شما در پیش و پس از سال 2014 میلادی است.
آیا غیرت، جرئت، جسارت و شجاعت آن در شماها وجود دارد که به مردم تان قول شرف بدهید که پس از خروج نیروهای خارجی، چونان سلسله کوهستان های استوار "بابا و هندوکش" در کنار ملت تنها و بی کس تان می مانید و تا آخرین رمق حیات، از دین، ناموس و تمامیت ارضی تان دفاع می کنید؟ و آیا متعهد می شوید که در بدترین شرایط، دست از دفاع از خاک و حیثیت تان نمی کشید و با پاسپورت های ویزه شده، راهی امریکا و اروپا نمی شوید؟
آری اگر شماها یک چنین عهدی با ملت ببندید، ملت صبور افغانستان هم، گوش به تبلیغات سوء رسانه ها نداده و نگران پس از 2014 نخواهند بود.
نویسنده: سید فاضل محجوب
البته این واضح است که حضور ده ساله نیروهای خارجی در کشور، نه تنها تاثیری در بهبودی اوضاع امنیتی آن نداشته که به مرور زمان، خود این حضور، به یکی از مهم ترین چالش امنیتی در کشور تبدیل شده است. پس از این منظر، می توان حق را به دولتمردان افغانستان داد و به مردم با اطمینان خاطر توصیه کرد که نگران پس از 2014 نباشند؛ چرا که عمده عامل ناامنی که نفس حضور بیگانگان و خارجی ها است، از میان برداشته می شود و این نه تنها جای نگرانی ندارد که بستری باید باشد برای امیدواری های بیشتر.
اما با تمام این امید دهی ها و توصیه ها، از این واقعیت نمی توان گذشت که مردم افغانستان، همچنان نگران اوضاع کشور در بعد از 2014 میلادی اند. در حال حاضر، بیشتری از برنامه های کلان خصوصی و غیر دولتی در افغانستان متوقف است. با آنکه زمینه و بستر برای بسیاری از فعالیت های تولیدی در سراسر کشور مهیا و آماده است و نیروی کار ارزان نیز به دلیل بیکاری مفرط، به وفور پیدا می شود؛ اما با این حال، سرمایه داران جرئت نمی کنند پول و سرمایه شان را در ساخت و ساز و بهره برداری از شرکت ها و کارخانه های تولیدی و غیر آن هزینه کنند.
کار بنایی و خانه سازی که می تواند میلیونها بنا و عمله را مشغول کار سازد، تقریباً فیصدی بسیار بالایی از آن راکت مانده است. بیکاری معلول از عدم وجود کارخانه های تولیدی- دولتی و خصوصی- باعث گردیده تا کتله ای بزرگی از مردم در سراسر کشور به شغل های کاذب و تکراری روی بیاورند؛ شغل های کاذبی که باعث بدآموزی و ناهنجاری در جامعه شده و کسب و پیشه های تکراری و مشابه هم که میزان تقاضا در برابر عرضه را به گونه نگران کننده ای پایین آورده است!
در کنار این نگرانی ها، بررغم توصیه های دلسوزانه دولتمردان، عامل دیگری که به دغدغه های فکری و روانی مردم دامن زده است و آنان را هم در شرایط فعلی و هم پس از 2014 واقعا نگران و آشفته ساخته است، فساد و تبعیض حاکم در ادارات و دفاتر دولتی در سراسر کشور و نیز سرقت و اختلاس حیران کننده بسیاری از مقامات طراز اول مملکتی و دولتی است!
مردم افغانستان در واقع نگران اعتماد و اطمینانی اند که در طول یک دهه نسبت به مقامات دولتی از دست داده اند و بیشتر از آن، نگران عدم بازگشت این اعتماداند که چرا هیچگاه قصد بازگشت به سوی آنان را ندارد. مردم حساب می کنند که دولتمردانی که در طول ده سال تمام، فقط و فقط به آسایش و آرامش خویش و خانواده و اطرافیان خویش و به پر کردن حساب های بانکی خود در داخل و خارج کشور مشغول بودند، چگونه ممکن است که در بعد از 2014 و بدون حامیان خارجی خویش، در کنار این مردم گرسنه و پابرهنه بمانند و با کسانی بجنگند که به راحتی آب خوردن، خویش را به کمربند انتحار و انفجار می بندند!
مردم نگران آنند که نکند در بعد از 2014 و با سرازیر شدن پاکستانی ها و عوامل آنان در مرزهای کشور، دریشی پوشان و نکتایی زنان اتوکشیده، با پاسپورت های آماده و ویزه شده، فرار به سمت و سوی امریکا و اروپا را بر قرار در افغانستان ترجیح بدهند و یک بار دیگر این مردم دردمند و خسته از همه چیز را در جهنمی از مشکلات و گرفتاری ها رها کنند!
مردم نگرانند که پس از 2014 مبادا برای یک بار دیگر سرنوشت دولت و کشور شان به دست پاکستانی ها و استخبارات مخوف آن کشور بیفتد. نگران آنند که خارجی ها با خروج تاکتیکی شان، دوباره افغانستان را به سمت جنگ و نزاع داخلی سوق بدهند؛ کاری که در لیبیا، یمن و سوریه و جاهای دیگر کردند.
مردم از این نیز نگرانند که در اثر طرح و نقشه های مرموز و خطرناک خارجی ها برای افغانستان، جنگ و ناامنی برای سال های متمادی دیگر در این کشور بلادیده ماندگار شده و بحران همه جانبه در آن نهادینه شود. مردم نگران فقر و تنگدستی همیشگی و ابدی در سایه حاکمیت های مزدور و وابسته اند و نگران آینده تاریک و نامعلوم فرزندان شان در هر گوشه و کنار این آب و خاک نفرین شده اند!
از همه مهمتر، ملت مظلوم و زجر کشیده افغانستان، نگران زنده ماندن و کشته نشدن به گناهان نکرده و بهانه های واهی و باطل اند. در کشوری که به آسانی آب خوردن، خون مسلمانان بی گناه را بر زمین می ریزند، باید هم نگران از دست دادن جان شیرین خویش بود.
شب و روزی نیست که این مردم نگون بخت، به وسیله قاتلان داخلی و خارجی، نان و آب آنان به خون شان تر نشود و هر از گاهی، خانواده هایی در سوگ عزیزان خویش، خون نگریند! فرصت زندگی کردن و لذت بردن از زندگی که حدود نیم قرن است از این مردم محکوم سلب شده است که هیچ، حتی آن فرصت زنده بودن و جان کندن برای زنده ماندن هم از آنان دریغ شده است!
بلی دولتمردان امیدوار! این حال و روز مردم دل نگران و مشوش شما در پیش و پس از سال 2014 میلادی است.
آیا غیرت، جرئت، جسارت و شجاعت آن در شماها وجود دارد که به مردم تان قول شرف بدهید که پس از خروج نیروهای خارجی، چونان سلسله کوهستان های استوار "بابا و هندوکش" در کنار ملت تنها و بی کس تان می مانید و تا آخرین رمق حیات، از دین، ناموس و تمامیت ارضی تان دفاع می کنید؟ و آیا متعهد می شوید که در بدترین شرایط، دست از دفاع از خاک و حیثیت تان نمی کشید و با پاسپورت های ویزه شده، راهی امریکا و اروپا نمی شوید؟
آری اگر شماها یک چنین عهدی با ملت ببندید، ملت صبور افغانستان هم، گوش به تبلیغات سوء رسانه ها نداده و نگران پس از 2014 نخواهند بود.
نویسنده: سید فاضل محجوب
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
