نوموړي له خبريالانو سره په مجازي خبرو کې د دې پوښتنې ځواب ستونزمن وباله چې آيا امريکا به بيا په افغانستان کې پوځي مداخله وکړي. خو هغه وویل چې هیواد یې د خبرو اترو لیوالتیا لري.

 

ډیکر ټینګار وکړ چې هیڅ چانس نشته چې امریکا بیا په افغانستان کې پوځي مداخله وکړي.

 

هغه وویل، هېواد به یې له ټولو سیاسي او دیپلوماتیکو هڅو څخه کار واخلي، ترڅو اسلامي امارت د انساني ژوند او بشري حقونو د درناوي په برخه کې خپل مکلفیتونه پوره کړي.

 

هغه زیاته کړه، داسې څه باید وشي چې اسلامي امارت د نړۍ په هر هیواد کې منل شوي معیارونو ته غاړه کیږدي.

 

ډیکر دا هم وویل چې هغه په ​​افغانستان کې د بشري حقونو په اړه ژوره اندیښمنه ده چې د ده په باور د امریکا له امنیتي ګټو سره بیل نه دي.

 

په لومړي ګام کې دا د افغانستان په چارو کې د امریکا د لوړ پوړي ډیپلوماټ له خوا یو سپکاوی کونکی اعتراف و. ځکه هغه په ​​ښکاره اعتراف وکړ چې امریکا افغانستان ته د ستنیدو هیڅ لاره نه لري.

 

د دې خبرې مانا دا ده چې امريکا په افغانستان کې نه جبرانېدونکې ماتې خوړلې ده او د دې شرمناکه ماتې بوج به د ډېرو کلونو لپاره نه شي زغملاى چې افغانستان ته د بېرته ستنېدو او په خپلو چارو کې د پوځي مداخلې فکر وکړي.

 

هېره دې نه وي، چې دا د سفارت د دويم مقام هغه دريځ دی، چې د امريکا او ناټو د شل کلن اشغال په موده کې يې د افغانستان د مديريت لپاره پلانونه ليکلي، د کابل حکومت لوړ پوړي چارواکي يې لېږدولي او ګومارلي، په کې يې مستقيم لاسوهنه کړې. د ټاکنو پايلې به يې د خوښې وړ ټوټې واک ته رسولې، ليکې به يې جوړولې او د هېواد د امنيت، سياست او مديريت او پرمختګ او ثبات لپاره به يې تګلارې جوړولې او د کلا څښتن هم نه شواى کولى چې بهر ته سفر وکړي. د هغه په ​​اجازه، او د دوی د دریځونو، پریکړو او پروګرامونو ټول متن او محتوا د امریکا د سفارت لخوا ټاکل شوي او چمتو شوي.

 

اوس امریکا په کابل کې سفیر هم نه لري او د امریکا د سفارت شارژدافیر چې غالباً د قطر په دوحه کې میشت دی په ذلت سره اعتراف کوي چې امریکا د پوځي مداخلې پر ځای خبرو ته ترجیح ورکوي!

 

دا د امریکا د تسلط پالیسي بدلون نه په ډاګه کوي؛ بلکې دا په شل کلنه جګړه کې د واشنګټن او د هغه د متحدینو د ذلت رسوونکې ماتې په معنا ده. دوی هېڅکله نه غواړي افغانستان ته ستانه شي. ځکه چې دوی نه غواړي خپل تیاره بخت بیا د امپراتوریو قبرستان کنټرول کړي.

 

دویمه مسئله دا ده چې امریکا اوس هم د بشری حقونو زنګ وهلی او تبلیغاتی تاکتیک په خپل ملی امنیت پورې تړلی دی او هڅه کوی چې له دې کاره په یو اړخیزه توګه خپل ځان ته د سیاسی خپلواکۍ، ملی حاکمیت او د هېواد د ځمکنۍ بشپړتیا د تر پښو لاندې کولو حق ورکړی. حقونه، د ولسونو مشروع حقونه تر پښو لاندې کوي چې خپل برخلیک پخپله وټاکي، او د دیکتاتوري رژیمونو د نسکورولو او د ډیموکراسۍ د حاکمیت او د بشري حقونو د بیا رغولو په پلمه نور هیوادونه اشغال کړي.

 

نن هم که امریکا دومره ځواک درلودی او که د افغانستان د اشغال په کلونو کې د ولس له مقاومت سره مخامخ نه شو او ځینې بریاوې یې تر لاسه کړې او که د پوځی مداخلې او د پیسو، وسلو او واشنګټن د واک په مصرفولو کې هم اړتیا وه. په جنګونو کې د اوکراین او تایوان په څیر اوسنی او امکانات شتون نه درلود، بې له شکه چې د امریکا د ملي امنیت په توګه د بشري حقونو سرغړونې به د واشنګټن مشرانو ته په افغانستان کې د نظامي مداخلې او د دوی د اشغال کنټرول ته بهانه چمتو کړي.

 

خو د امریکا او ناټو د اشغال په وړاندې د افغانانو د شل کلن سپیڅلي مقاومت د افسوس وړ، نه جبرانیدونکې او د یادولو وړ درسونه او همدارنګه په اوکراین، تایوان او نورو ځایونو کې د رژیم نوي لومړیتوبونه د امریکا د سفارت لوړپوړي چارواکي کړي دي.

افغانستان ته، د ټولو مداخله کوونکو دریځونو سره سره چې زموږ د هیواد خپلواکي تر پښو لاندې کوي باید نظامي مداخله رد کړي او خبرو اترو ته ترجیح ورکړي؛ داسې خبرې چې بې له شکه به زموږ د هېواد پر سرنوشت باندې د امریکا د واکمنۍ د منلو لامل نه شي.