سید عیسی حسینی مزاری/
د جمهوري ریاست په نسکوریدو او په هیواد کې د اسلامي امارت په حاکمیت سره، ستر فرصتونه را منځ ته شوي دي، چې هره یوه یې د افغانستان د مجاهدینو یوه مهمه او لویه لاسته راوړنه ده، چې د مجاهدینو لپاره یې نور ځانګړي فرصتونه او ظرفیتونه برابر کړي، چي د هیواد له اتباعو لپاره د افغانستان په سوکالۍ، واک او عظمت کې په جدي توګه کار واخیستل شي ، خو لا هم د اسلامي امارت د واکمنۍ څخه یو کال تیریږي، هیڅ حقیقي او حقوقي شخص په ځانګړې توګه دا فرصتونه، د هغوی لاملونه او پایلې یې ندي ذکر کړې او دوی یې نه دي تشریح کړي.
پدې مقاله کې، موږ هڅه کوو چې دا فرصتونه په لنډ ډول تشریح کړو؛
له افغانستان څخه د امریکا وتل او له بهرني اشغال څخه د هیواد خلاصون
لومړی مهم فرصت له افغانستان څخه د امریکا، ناټو او هغو د متحدینو ایستل او د دوی له اشغال څخه د هېواد خلاصون و.
امریکایان د ۲۰۰۱ کال د سپټمبر د یوولسمې له پېښې وروسته او په نیویارک کې د نړیوال سوداګریز مرکز د دوو برجونو په چاودنه کې د القاعدې د لاس لرلو په پلمه افغانستان ته د تروریزم ضد ایتلاف تر نامه لاندې د ناټو له نورو غړو سره یوځای ننوتل او د بن لادن نيول، د تروريزم د ماتولو په ادعا سره، هیواد يې د شلو کلونو لپاره اشغال کړل.
په لومړي سر کې يې د خپلو داخلي اجيرانو د کلتوری او تبليغاتي وسايلو په کارولو سره د خلکو ذهنونه يي مشغول کړل او داسې معلومیدل چې دوی به په افغانستان کي ترهګرۍ، اقتصادي او اقتصادي بحران څخه د خلاصون پرښتې دي او د ودي، امنیت، د بیان آزادي او ډیموکراسي زموږ خلکو ته راوړي، خو په افغانستان کې د امریکا اشغالګر حضور، د یوه واحد او ځواکمن ملت د دې هېواد لپاره د رامنځته شوي سیاسي فرصت له منځه یووړ. د بن بین المللي کنفرانس په افغانستان کې د نوي سیاسي جوړښت رامینځته کولو لپاره رامینځته شو او بیا د لویې جرګې له لارې اساسي قانون رامینځته شو، یو خورا غیر موثر کمپاین چې د مختلفو توکمونو او نژادونو خلکو ترمنځ واټن یې پراخ کړ او د یو ملت کیدو مخه یې ونیوله. د دې تر څنګ په افغانستان کې د دغه هېواد د تکنوکراتانو په شتون سره د امریکا د مخکښو حکومتونو شتون د تېرو شلو کلونو د ناکامیو لوی لامل دی. د امنیتي او پوځي لحاظه په افغانستان کې د امریکا او د هغې د متحدینو حضور د زیاتې ناامنۍ او د داعش په شان د ترهګرو ډلو د رامنځته کیدو، ودې او ملاتړ سبب شوی دی. د بهرني سیاست له نظره موږ په سیمه کې د امریکا د اهدافو او سیاستونو تر شا محرک ځواک یوو چې د امریکا د ارمانونو او د سیمې د پرمختګ او د تلپاتې ثبات د لاسته راوړلو په وړاندې د سیمه ییزې اجماع د مخنیوي لپاره یو. په اقتصادي اړخ کې، موږ د یو خورا بې کفایته سیسټم شاهدان یو چې د لویدیځ ماډلونو څخه وروسته ماډل شوي چې د آزاد بازار په نوم یادیږي. په ټولنيز او کلتوري اړخ کې موږ بې شمېره زيانونه زغملي، په تېره بيا په ټولنه کې د لويديځ د پراخ کلتوري يرغل په پايله کې، په تېره بيا د کورنۍ بنسټ پر وړاندې، چې د لويديځ په ملاتړ د ځينو رسنيو په ملاتړ په کلکه تعقيب شو. او په عملي توګه یې افغانستان په یوه غیر اسلامي هیواد بدل کړ.
داسې یو بهیر و چې ولس یې نارامه کړ، بیا یې حساس او بالاخره له خوبه راویښ کړ او د افغانستان په ډېرو برخو کې ورو، ورو سخت او نرم جبهې جوړې شوې او د امریکایانو او د ناټو د نورو غړو پر وړاندې یې د ملي جهاد غورځنګ پیل کړ. په دې کې شک نشته چې طالبان د اشغالګرو په وړاندې د سختې جګړې په ډګر کې وو، د کورنیو ځان پلورل شویو ډلو، د ځینو ډلو د مشرانو په ګډون، د اوسنیو او قومي او کورنیو ګوندونو د رهبرۍ ادعاوې چې د ولس مشري کوي، خو په بدلون کې د افغانستان اکثرو خلکو جدي ونډه درلوده او په حقیقت کې ویلای شو؛ ټول جوماتونه، ټول تکیه خاني، ډیری سیاسي او ټولنیز ګوندونه او سازمانونه، لږ تر لږه د منځنیو ځواکونو په کچه، ډیری مدرسې، خصوصي او حتی دولتي تعلیمي مرکزونه او ټول ملي فکري، کلتوري او ټولنیز ظرفیتونه د اشغال پر ضد وو. د بهرنیانو او د دوی هر یو د اشغال د عواملو، دریځونو او پایلو او حتی د لویو مظاهرو، غونډو، کنفرانسونو، سیمینارونو، کوچنیو او لویو غونډو او تخصصي او عامه غونډو او پراخو رسنیو او مجازی فضایي فعالیتونو په وړاندې مبارزه وکړه. اشغال، د هغې ناوړه عوامل او پایلې، چې ښکاره بېلګې یې دي؛ هر کال د قدس د نړیوالې ورځې په مناسبت لاریونونه او غونډې له واشنګټن سره د کابل له ستراتیژیکو او امنیتي تړونونو سره مخالفت وو.
د نرمې جګړې په صحنه کې پاتې کېدل اسانه کار نه و، بلکې تر سختې جګړې ډېر خطرناک و او په همدې خاطر زموږ ولس په تېرو شلو کلونو کې بې شمېره قربانۍ ورکړي، چې له اشغالګرو سره د مقابلې قیمت ګڼل کېږي. په دې توګه په لسګونو جوماتونه، تکیه خاني، تعلیمي او ورزشي مرکزونه او د ټولنیزو سازمانونو دفترونه او حتی د عاشورا په ورځ لاریونونه د امریکايي اجیرانو له خوا تر برید لاندې راغلل، چې تر ټولو مهمه او ښکاره بیلګه یې د تبیان پر مرکزي دفتر باندي ځانمرګی برید وو، چي په ۲۰۱۶ میلادي کال کې ۵۲ تنه شهیدان کړ او ۱۴۰ تنه ټپیان او د ودانۍ د یوې برخې د تخریب سبب شو. د دې ادارې د فرهنګي او رسنيزو وسايلو له منځه تلل او په دې توګه په زرګونو ځوانان او ښځې او هېوادوال د اسلام، د خلکو او هېواد د خپلواکۍ او ازادۍ په لاره کې شهيدان شول او ډېر تاسيسات او بنسټونه يې ويجاړ شول.
که څه هم غربیانو په خپل اشغالي حضور سره د خپلو شومو اهدافو د ترلاسه کولو لپاره خپل ټول مادي، معنوي، نظامي او کلتوري وسایل په کار اچولي وو، خږ بیا هم ناکامه شو، چې په لس ګونو کلونه به یې جبران نکړي، خو په هر حالت کې د طالبانو په سختو پوځي سنګرونو کې د یرغلګرو پر وړاندې د مقاومت او د نورو خلکو د شاندار حضور په مقابل کې سخته مقابله وکړه. د جهاد په میدانونو کي بالاخره اشغالګر دې ته اړ کړل چې له افغانستانه وشړل شي او په دې توګه یو ځل بیا د افغانستان مجاهد ولس د ځان او هېواد لپاره یو تاریخي ویاړ رامنځته کړ او له اسلامي هېوادونو او حتی د آزادۍ د لیرې کېدو ستر ګواښ یې رامنځته کړ. د انسانیت په لټه کې شو او په دې توګه یې زموږ، سیمې او نړۍ لپاره یو ښه فرصت پیدا کړ او هرڅوک یې په دې پوه کړل چې که د خدای او د هغه د نوم او ذکر او د هغه د نږدې والدینو په مرسته او غیبت کې په اجتماعي استقامت وشي، نو د خیر لپاره به لوی کارونه ترسره شي.
د امریکا په مشرۍ د مغرور جنګی ماشین ماتې، چي خورا لوړ ځواک، عصري، خورا پرمختللو پوځي، کلتوري او رسنیزو تجهیزاتو سره، د تصور وړ پدیده وه او د سقوط څخه لږ وخت مخکې، هیچا دا فکر هم نه کاوه چې د امریکا په شان یو زبرځواک او په هر ځای کې چې پښې ټینګوي، له دې رسوايي او تاریخي ګواښ سره به مخ شي. د داسې ملت په مقابل کې چې په لاس کې یې د ایمان له ځواک پرته نورې وسلې نه وې، ځکه چې طالبانو مادي وسايل درلودل، چې معمولاً په یوه کلاشینکوف او موټرسایکل پورې محدود وو، د جګړې ډګرونه ډېر نرم وو، ډېر ساده او عام و او د دښمن د مادي او معنوي، نظامي او رسنیزو کلتوري اسانتیاوو په پرتله به یې نسبت صفر په سل کي وو.
له همدې امله د افغانستان خلک وتوانېدل چې دا ستر فرصت رامنځته کړي او یوازې په خدای د باور او د هغه د نږدې ساتونکو په غوښتنه یې د هرچا د کورنیو، سیمه ییزو او نړیوالو استحصالونو لپاره زمینه برابره کړي.
له دې فرصت څخه به نه یوازې د افغانستان د خلکو په ګټه تمام شي، بلکې د سیمې هېوادونه په ځانګړې توګه چین، روسیه، هند او ایران به هم ترې پوره ګټه پورته کړي او هم به ګټور تمام شي.