آوا - د بحران دغه اندازه حتی تر ټولو قوي او باثباته حکومتونه هم له جدي او ژورو ننګونو سره مخ کولاي شي. دا نشي کیدلاي چي موږ د نوي رامنځته شوي حکومت څخه دا هیله ولرو چې له دې هر ډول بحران سره په لازم کیفیت، سرعت او مسوولیت سره مخ شي او د هېواد په کچه ټول زخمیان او اړمن کسان په دولتي مرستو تر پوښښ لاندې راولي او په دې توګه د وبا د خپرېدو مخه ونیسي خو دا پدی معني نه دي چي حکومت د مسؤلیت څخه خلاص دي.

حتی که موږ خوشبین هم اووسو خو وضعیت هیڅکله ښه نه دی. که سترګې وتړو او د ورېځو څخه پورته په دې فکر سره پرواز وکړو چې هرڅه ښه او بي مثاله دي، هیواد په سمه لاره روان دی او ډیر ژر به بحرانونه پای ته ورسیږي، آفتونه به کم شي، غربت او قحطي به نه وي، سیلابونه او زلزلې لږ قربانیان درلودل او اړمنو ته به ډیر ژر مرستې ورسیږي.
 
حقیقت دا دی چې د دې وژونکو او تخریبي پیښو نزول باید هیڅکله طبیعي پیښه ونه ګڼل شي. دا تمه نه کیدله چې د اوړي په لومړیو ورځو کې به واوره اوري او یو شمیر خلک ووژني، ساړه به د شپې لخوا د غریب بزګرانو کرنیز محصولات ویجاړ کړي.
 
یا د زلزلې پېښېدل چې د نورو ناورینونو تر څنګ تر ټولو طبیعي او نه مدیریت کېدونکې پېښه ګڼل کېږي، او د راتلونکي په اړه اندېښنه او وېره زیاتوي. که څه هم داسې انګیرل کیږي چې د اوښتو زیانونو په پرتله، زلزله ځپلو سیمو ته د پام وړ کورني او بهرني مرستې لیږل شوي؛ خو د مرستو د عادلانه وېش له وېرې، بې کوره کېدل، د هغو کورنیو برخلیک چې ټوټه ټوټه شوې، په سلګونو بې کوره او یتیمان ماشومان، معیوبین چې د ژوند په اوږدو کې زرګونه ځله مړه او بیا ژوندي کېږي، وېره ده. په بې وزلو او لیرې پرتو کلیو کې د ژوند دوره بیا راژوندي کول چې په بشپړ ډول ویجاړ شوي دي، د زلزلې وروسته د احساساتي او رواني پایلو بریالي کول او تر ټولو بد، د ناروغیو خپریدل لکه کولرا او ... د زلزلې له امله د رامنځته شوي کړکیچ پراخیدل ممکن دي او د راتلونکي غم او ویره زیاتوي.
 
سېلاب يو بل ويجاړونکی ناورين دی چې تقريباً ټول هېواد يې لړزولی دی، لسګونه کسان يې وژلي او سلګونه څاروي يې له منځه وړي، د خلکو کروندې يې له منځه وړي او کرنيز محصولات يې له منځه وړي دي. په ټول هیواد کې د وروستیو سیلابونو په پایله کې زرګونه کورونه په بشپړه توګه ویجاړ شوي دي. دا ټول پداسې حال کې چې ډیری سیمې تقریبا هیڅ ډول مرستې نه دي ترلاسه کړي؛ ځکه چې نوی رامنځته شوی حکومت دومره منابع نه لري چې زیانمنو ته د مرستې او پالنې زمینه برابره کړي او مرستندویه موسسې یا هم ورته ستونزې لري او یا هم د خپلو سیاسي، اقتصادي او ایډیالوژیکو ګټو او اهدافو پر بنسټ عمل کوي، نه دا چې د خلکو د اړتیاوو په پام کې ونیسی.
 
د دې بحرانونو سربیره، د سیاسي-اقتصادي سقوط له امله رامینځته شوي فقر او قحطي، چې د مهاجرتونو او نورو دردناکو ستونزو لامل شوي، هیواد یې د بشپړ بشري ناورین کندې ته نږدې کړی دی.
 
په ورته وخت کې د بلخاب په شان خونړۍ جګړې چې د یوه سرکش محلي قومندان د خوځښت په پایله کې رامنځ ته شوې، تر ټولو زیات زیان یې د ښځو، ماشومانو او بې ګناه ولسي وګړو ته اړولی چې خپل کورونه یې پرېښي او غرونو او سړو دښتو ته تللي دي.
 
د بحران دغه اندازه حتی تر ټولو قوي او باثباته حکومتونه هم له جدي او ژورو ننګونو سره مخ کولاي شي. دا نشي کیدلاي چي موږ د نوي رامنځته شوي حکومت څخه دا هیله ولرو چې له دې هر ډول بحران سره په لازم کیفیت، سرعت او مسوولیت سره مخ شي او د هېواد په کچه ټول زخمیان او اړمن کسان په دولتي مرستو تر پوښښ لاندې راولي او په دې توګه د وبا د خپرېدو مخه ونیسي خو دا پدی معني نه دي چي حکومت د مسؤلیت څخه خلاص دي.
 
په اسلام کې په دې اړه ډېر تاکيدونه شوي، په ښکاره او څرګند ډول. څومره چې یو صالح پاچا په خپلو رعیتونو باندې د خالق د بې پایه رحمت د نازلیدو زمینه جوړیږي، په همهغه اندازا ظالم واکمن هم د نزول او د ناورین د خپریدو او د مرګ او بحران سبب ګرځي. نو اوس چې د دولت چارې د «دیني علماوو» په لاس کې دي او هغه کسان چې له شرعي احکامو خبر دي، د اسلام په سپېڅلي دین کې د عدالت ځای پېژني او د ظلم له ویجاړونکو پایلو او بنسټونو خبر دي. د دولتي ادارې په سر کې ځای پر ځای شوي او د بې عدالتۍ، فساد، تبعیض، فساد او فاشیزم څخه ښه خبر دي، تمه ده چې د دغه ډول بنسټیزو، وژونکو او ویجاړونکو آفتونو ناڅاپه راښکاره کېدل به د بیدارۍ لامل شي. د مؤمنانو، علماوو او واکمنانو باور او د اسلام د سپېڅلي قانون په چوکاټ کې د اعظمي عدالت د تامينولو او د اسلامي امت د نېکمرغۍ او سوکالۍ هېواد ته حرکت ورکړي. دا هغه وخت ممکنه ده، چې واکمنان خپل شعارونه او عملونه پر سپېڅلي شرعي احکامو ولاړ کړي، د صالحو خلفاوو په طريقه د حاکميت تر ټولو ستر هدف عدالت وټاکي او د ظلم، جبر او بې عدالتۍ له ټولو سره څرګنده سره مبارزه وکړي.