نگرانی ها در زمینه بدتر شدن وضعیت محیط زیست ولایت غزنی در حال افزایش است.
اداره محیط زیست این ولایت می گوید که وجود کارخانه های صنعتی و ریگریشن ها در مناطق مسکونی شهر، اثرات نامطلوبی بر وضعیت محیط زیست این شهر گذاشته و اسباب نارضایتی و نگرانی شهروندان را فراهم کرده است.
رضا رفعت؛ رییس اداره محیط زیست غزنی در این باره به خبرگزاری آوا می گوید که ایجاد شرکت های بزرگ صنعتی در داخل شهر، نه تنها تاثیرات ویرانگری بر وضعیت محیط زیست این شهر گذاشته است؛ بلکه بر روان مردم نیز آثار مخربی داشته است.
او همچنین یکی دیگر از عوامل آلودگی محیط زیست را دادن جواز تردد به موترهای فرسوده ای می داند که با آنکه سال هاست از عمر مفید آنها سپری شده؛ ولی همچنان در سطح شهر، گشت و گذار می کنند.
رفعت می افزاید که آنها در این زمینه با مدیریت ترافیک غزنی، تماس گرفته اند؛ تا از ارائه جواز به موترهایی که آلودگی های زیست محیطی ایجاد می کنند، خودداری کند؛ اما به گفته وی،‌ این تماس ها و تلاش ها نتیجه ای در پی نداشته است.
در همین حال، موسی اکبرزاده؛ والی غزنی می گوید که اگر نگرانی های اداره محیط زیست غزنی در زمینه فعالیت مخرب شرکت های صنعتی و ریگریشن ها در سطح شهر، درست ثابت شود، او این موضوع را در جلسه اداری ولایت مطرح کرده و برای آن تدبیری در نظر خواهد گرفت؛ اما به گفته وی اکثر این کارخانه ها یا تعطیل شده اند و یا فعالیت های شان کاهش یافته است.
از سوی دیگر، رضا رفعت؛ رییس محیط زیست ولایت غزنی از شکار بی رویه حیوانات وحشی از سوی مردم نیز ابراز نگرانی می کند و می گوید که در اکثر ولسوالی هایی که تحت کنترل دولت قرار دارند، آنها افرادی را موظف کرده اند؛ تا از شکار این حیوانات جلوگیری کنند.
به گفته وی، نسل شماری از پرندگان نادر که بومی طبیعت افغانستان هستند نیز در حال انقراض است و بخشی از آنها نیز در اثر جنگ های داخلی و انفجارهای مهیب به کشورهای همسایه و منطقه گریخته اند.
رفعت می گوید که پرنده هایی مانند قاز حسینی، باشه و باز یا عقاب در حال منقرض شدن هستند.
این در حالی است که شماری از ساکنان ولسوالی های غزنی نظری متفاوت دارند.
محمدعیسی از ولسوالی جغتو می گوید که برخلاف اظهارات رییس اداره محیط زیست غزنی، به دلیل خالی از سکنه شدن اکثر روستاها و شیوع شهرنشینی و مهاجرت به خارج از کشور، تعداد حیوانات وحشی در روستاها افزایش یافته است؛ به گونه ای که اکنون مواشی و ساکنان روستایی از سوی این حیوانات در معرض تهدید قرار دارند.
علی گل از ولسوالی ناهور اما از زاویه ای متفاوت به این مساله می پردازد و می گوید که در افغانستان، هنوز مسئولان نتوانسته اند مانع جنگ و برادرکشی شوند؛ پس چگونه می توانند جلو شکار حیوانات را بگیرند؟!
به گفته وی، نیاز اصلی صلح است و به باور با صلح، قانون شکنی و قانون گریزی هم پایان می یابد و استفاده از تفنگ، جای خود را به فرهنگ می دهد.