بیش از ۲۷۰ طفل در ولسوالی زنده جان ولایت هرات دچار بیماری معلولیت ذهنی اند.
مسئولین کمیسیون مستقل حقوق بشر با اعلام این مطلب تاکید دارند که نیاز است؛ تا از سوی دولت به وضعیت این کودکان، رسیدگی جدی صورت شود.
عبدالقادر رحیمی؛ رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر در غرب افغانستان طی مصاحبه ای با خبرگزاری صدای افغان(آوا) گفت که بررسی های آنها نشان داده که در ۱۴ قریه ولسوالی زنده جان ولایت هرات بیش از ۲۷۵ کودک معلول ذهنی اند که این امر، نگرانی آنان را برانگیخته است.
وی گفت:"متاسفانه تا به حال هیچ نوع توجه و کمکی به این اطفال از سوی دولت صورت نگرفته و هیچ نوع امکاناتی در دسترس آنان قرار داده نشده است".
رحیمی همچنین تصریح کرد که براساس تحقیقات صورت گرفته از سوی آنها، ۱۴ قریه شامل این موضوع است که تعداد ۲۷۵ طفل دارای عقب ماندگی ذهنی شناسایی شده اند که از این بیماری خود و خانواده های شان رنج می برند.
رییس اداره حقوق بشر در غرب افغانستان خاطرنشان ساخت که تعداد کثیری از این اطفال در قریه "شکیبان" ولسوالی زنده جان سکونت دارند.

وی تاکید کرد که دولت باید توجه جدی و بیشتری به وضعیت این کودکان داشته باشد.

براساس آمار ارائه شده از سوی کمیسیون مستقل حقوق بشر در غرب کشور، ولسوالی زنده جان دارای بیشترین تعداد افراد دارای معلولیت ذهنی است که طبق این آمار در یک خانواده ۴۰ کودک به معلولیت ذهنی دچار اند.

این در حالی است که مسئولین ریاست صحت عامه هرات آمار ارائه شده را رد یا تایید نمی کنند.

در همین حال غلام سعید راشد؛ رییس صحت عامه هرات در رابطه به این آمار حقوق بشر به خبرنگار ما گفت که ریاست صحت عامه هرات دارای ۴ مرکز صحی در ولسوالی زنده جان می باشد که تاکنون آماری بر این اساس برای آنها ارائه نشده است؛ اما دلیلی هم مبنی بر رد آمار حقوق بشر در دست نیست و باید تحقیق و توجه جدی در این رابطه صورت بگیرد.
وی خاطرنشان ساخت که معلولیت های ذهنی در بین اطفال ناشی از اثرات جنگ افزارهای جنگی و ازدواج های فامیلی در بین افراد این ولسوالی است که باید در زودترین فرصت به این موضوع رسیدگی شود؛ تا از تولد دیگر کودکان مبتلا به معلولیت ذهنی جلوگیری شود.
در همین حال، کمیسیون مستقل حقوق بشر و صحت عامه هرات تاکید می کنند که می بایست عوامل این عقب ماندگی های ذهنی به صورت جدی و دقیق مورد تحقیق و جستجو قرار بگیرد.
گفتنی است که ولسوالی زنده جان یکی از نقاط مهم جنگی در دهه ۶۰ به شمار می رفت و آنچه سبب تولد کودکان عقب افتاده ذهنی در این ولسوالی شده شاید اثرات جنگ دهه ۶۰ و ازدواج های خانوادگی باشد.

عدم رسیدگی درست به این کودکان و نبود یک مرکز نگهداری کودکان دارای عقب ماندگی ذهنی از نگرانی هایی است که تاکنون از سوی مسئولین به آن توجه جدی نشده است.