نابینایی یا کوری، وضعیتی است که در آن شخص مبتلا، قادر نیست دنیای پیرامون خود را ببیند. در پیدایش این عارضه عواملی گوناگون فیزیولوژیکی و عصبی نقش دارند. بسیاری بر این باورند که از دست دادن حس بینایی از سخت ترین نوع معلولیتها می باشد چون فرد نابینا باری بر دوش جامعه است در حالیکه عده ای دیگر نابینایان را دارای تواناییهای فوق العاده می دانند که اگر درس از آنها استفاده شود فرد نابینا نه تنها سر بار نیست بلکه می تواند به عنوان یک نیروی کاری به رشد ترقی جامعه کمک کند.
به نظر می رسد دیدگاه دوم به واقعیت نزدیکتر باشد.
 به مناسبت روز جهانی عصای سفید (15اکتبر، 24 میزان) با نگاهی آمارگونه وضعیت نابینایان و نابینایی در افغانستان را مورد بررسی قرار می دهیم. 

در افغانستان متاسفانه به دلیل عوامل مختلفی چون جنگ ، فقر اقتصادی، آلودگی محیط زیست و عدم دسترسی مردم به خصوص زنان به مراکز درمانی، بر اساس تخمین سازمان صحت جهانی، 450 هزار فرد نابینا و یک و نیم میلیون نفر با دید ناقص وجود دارد. 

اگر چه با روی کار آمدن دولت کرزی و جذب کمک های جهانی وضعیت نابینایان در کشور رو به بهبود است اما هنوز هم این افراد با وجود برخوردار بودن از تواناییهایی در بعضی موارد همپای انسانهای بینا و میل به زندگی بالا در بخشهای فرهنگی ، اقتصادی و علمی مورد بی توجهی قرار گرفته اند و  در راستای آموزش، بهداشت روانی و برطرف ساختن مشکلات جسمی آنها با وجود گامهایی که برداشته شده است تغییر قابل لمسی ایجاد نشده است. 

وزرات معارف هشت باب مکتب ویژه نابینایان در هشت زون مختلف کشور اعمار نموده است. در حوزه رسانه ماهنامه ای مختص نابینایان در هرات چاپ می شود، دولت آلمان بیشترین تلاش را جهت بهبود وضعیت نابینایان کشور انجام داده است. 

باید در نظر داشت که نابینایی تنها یک مشکل جسمی نیست و اگر جدی به آن نگاه نشود می تواند مشکلات اجتماعی زیادی در پی داشته باشد. 

استعداد ها ی نابینایان می بایست در راستای رشد و بالندگی کشور مورد استفاده قرار گیرد، نشریاتی برای تمام گروههای سنی نابینایان چاپ شود و رسانه های شنیداری و در صورت امکان رسانه ای تخصصی برای نابینایان نخبه و دانشجو ایجاد شود،درپیاده روها مکانی برای تردد نابینایان ساخته شود، در نمایشگاهایی مثل نمایشگاه کتاب، مطبوعات و دهها نمایشگاه های فرهنگی دیگر بخش  هایی برای نابینایان تدارک دیده شود.