یازده سال از پرواز اولین طیاره ی امریکایی از خلیج فارس به قصد بمباران مواضع شبه نظامیان طالبان که نزدیک به پنج سال قدرت را در افغانستان به دست داشتند، می گذرد.
در چنین روزی در سال 2001 میلادی، پای نیروهای امريكایی و متحدانش با شعار و هدف از بين بردن طالبان، القاعده، تروريسم و بازسازي افغانستان و مبارزه با مواد مخدر به افغانستان باز شد.
دکتور علی واحدی کارشناس امور سیاسی در این باره می گوید: امریکا پس از حادثه 11سپتمبر که منجر به تخریب برج های دوقلو شد، این حادثه را که مرتبط با القاعده می دانست، لذا به بهانهی دستگیری بن لادن از طالبان به همراه انگلیس در چنین روزی تهاجم نظامی خود را به صورت هوایی و زمینی در افغانستان آغاز کرد که سبب سقوط دولت طالبان و حضور پررنگ نیروهای غربی در این کشور شد.
وی با اشاره به اینکه امریکا به بهانه هایی همچون، تامین امنیت در افغانستان و منطقه، مبارزه با تروریزم و جلوگیری از گسترش مواد مخدر به این کشور، حمله کرد، اذعان نمود: شاهد هستیم که بعد از سپری شدن یازده سال از آن زمان، امریکا نه تنها به تعهداتی که به ملت افغانستان و مجامع بین المللی داده بود عمل نکرده و هیچ آثار و تبعات مثبتی را برای آن در بر نداشته است، بلکه نتایج معکوسی را به بارآورد.
این تحلیلگر سیاسی در تکمیل مطلب فوق خاطر نشان کرد: ناامنیها در کشور گسترش روز افزون داشته، قاچاق مواد مخدر چند برابر شده و هیچ گونه نتایج قابل توجهی که بیانگر رفع مشکلات ملت افغانستان در زمینه بازسازی و توسعه کشور باشد، به چشم نمی خورد.
دوکتور واحدی با اذعان به اینکه راه حل بحران افغانستان از راه نظامی بدست نمی آید، در ادامهی گفتگو با خبرگزاری آوا، گفت: امریکا برای دستیابی به اهداف خویش، حضور نظامی و امنیتی خویش را بر ملت و دولت افغانستان تحمیل کرد و گرنه هر کسی می داند که بحران افغانستان با راهکار نظامی از بین نخواهد رفت.
وی در ادامه تشریح کرد: امریکا برای مقابله با چین و روسیه که از لحاظ مسائل نظامی و اقتصادی به عنوان رقبای دیرینه این کشور به شما می رفتند و نیز دشمنی با ایران، افغانستان را پلی برای دستیابی به اهداف خصمانهی خویش دانست و به این کشور حمله ور شد.
واحدی با بیان اینکه امریکا با زیرکی توانست جهان و جامعهی بین المللی را فریب دهد، تصریح کرد: اگرچه برنامه حضور امریکا در افغانستان، خلاف منافی این کشور بود و آسیب جدی بر ملت و منطقه وارد نمود ، اما امریکا با جدیت مسئلهی حضور خویش را در کشور دنبال کرد، حتی در کنفرانس بن این حضور را قانونمند جلوه داد و ابراز داشت که هدف ما تامین امنیت منطقه و مبارزه با تروریزم است.
این صاحبنظر افغانستانی باز شدن پای ناتو در صحنهی نظامی افغانستان را از دیگر تبعات منفی حضور امریکا در افغانستان عنوان کرد و گفت: افغانستان به دلیل دارا بودن موقعیت مناسب جئوپولتیکی و شرایط خاصی که با روسیه و چین و ایران داشت از نظر امریکا مهم تلقی می شد.
وی بر این عقیده است که حضور نظامی امریکا در افغانستان برا ی خود این کشور نیز حاوی پیامدهای منفی بوده، چنانکه در طول مدت این یازده سال تعداد زیادی از نیروهای خارجی در این درگیری ها از بین رفتند.
دوکتور واحدی با اشاره به اینکه جنگ طلبی های امریکا سبب سلب اعتماد ملت و دولت افغانستان از این کشور شد، اظهار داشت: امریکا با این اهداف سلطه جویانهی خویش باعث شد تا مشکلات عدیده ای در منطقه به وجود آید تا جایی که دامنهی ناامنی ها از افغانستان به پاکستان و تاجیکستان منتقل شد .
وی در بخش دیگری از این گفتگو به اعتراضات حامد کرزی نسبت به عملکرد امریکایی اشاره و خاطرنشان کرد: امریکا و نیروهای ناتو با گذشت بیش از یک دهه حضور نظامی در افغانستان دولت کرزی را از لحاظ اقتصادی ، سیاسی، نظامی که پاسخگوی خواسته ای ملت باشد تقویت نکردند، چنانچه می بینیم که این روزها رئیس جمهور کرزی به نحوه ی برخورد سربازان ناتو و امریکا معترض می باشد زیرا نیروهای خارجی برای دولت، مشکلات فراوانی را به وجود آورده اند.
این کارشناس سیاسی سپس به پیمان نظامی امنیتی که قرار است به زودی میان دولت کابل و واشنگتن به امضاء برسد، اشاره کرد و افزود: امضای این پیمان نیز در محور منافع امریکا می چرخد، از این رو حاکمیت افغانستان باید به ملت و دولت منتخب مردم سپرده شود.
واحدی در ادامه مطلب فوق تصریح نمود: تداوم حضور نظامی امریکا و ناتو در افغانستان زمینه ساز مشکلات اعتقادی و تهاجم فرهنگی در کشور می باشد و ملت ما حتی از این زاویه هم احساس امنیت و آرامش ندارد.
وی با تاکید بر اینکه دولت افغانستان نباید به چنین پیمانی تن دهد، گفت: علما، نخبگان و مسئولین و دولت افغانستان باید با تمام توان و نیروی خود در مقابل چنین پیمانی ایستادگی و از پذیرفتن آن جلوگیری نماید،چرا که بحران افغانستان با پیمان استراتژیک و نظامی – امنیتی حل نخواهد شد.
واحدی گفت: دولت کابل در راستای رسیدن به استقلال کامل از کشورهای منطقه و مجامع بین المللی و کنفرانس اسلامی کمک بگیرد و با حمایت ملت با اتحاد و همبستگی دو جانبه در راستای حل بحران موجود در افغانستان گام بردارد.