آمریکا در منطقه نیاز به متحدانی دارد که بتواند به آسانی اهداف سلطه جویانه خود را اعمال و اجرا کند؛ اما این خواب و خیال، خالی از دشواری ها و سختی ها نیز نیست.

منطقه جنوب آسیا، درست از زمان اتمی شدن پاکستان به یک منطقه پراهمیت و استراتژیک برای قدرت های غربی تبدیل شده است. این امر، دلیل روشنی دارد. آمریکا در منطقه نیاز به متحدانی دارد که بتواند به آسانی اهداف سلطه جویانه خود را اعمال و اجرا کند؛ اما این خواب و خیال، خالی از دشواری ها و سختی ها نیز نیست.
آمریکا که در مقاطعی، به دلیل بی ثباتی های داخلی پاکستان، رؤیای تحت نظر قرار دادن تجهیزات اتمی آن کشور را در سر می پروراند و از آمادگی خود برای تامین امنیت نیروگاه های هسته ای آن کشور سخن می گفت، اکنون مذبوحانه به تکاپو افتاده است تا آتش خشم متحدان پاکستانی اش را با توسل به هر وسیله ممکن فرونشاند.
زمانی که اسامه بن لادن در 100 کیلومتری اسلام آباد و در نزدیکی آکادمی نظامی پاکستان، مورد حمله و هدف کماندوهای ویژه ارتش آمریکا قرار گرفت و ظاهرا کشته شد؛ خشم و انزجار مقام های پاکستانی از نقض صریح حاکمیت ملی خود نسبت به آمریکا برانگیخته شد و از آن روز تاکنون، روابط دو کشور دستخوش فراز و فرودها و نوسانات شگرفی بوده است.
از سوی دیگر، اعتراضات سیاسی و مردمی در پاکستان از حملات شبانه هواپیماهای بی سرنشین آمریکایی و ناتو بر مناطق مرزی افغانستان و پاکستان بر اهداف تروریستی، هر از گاهی تشدید می شود.
افزون بر اینها، نوسان در روابط سیاسی و دیپلماتیک میان افغانستان و پاکستان نیز به میزان قابل توجهی، بر روابط آن کشور با آمریکا به عنوان حامی و متحد استراتژیک دولت افغانستان موثر بوده است.
اما آنچه اخیرا اتفاق افتاد به لحاظ آثار، عواقب، اهمیت و تبعات در نوع خود بی سابقه بود.
دو روز پیش، حوالی ساعت دو نیمه شب به وقت محلی، جنگنده های آمریکایی بر دو و نیم کیلومتری مرز افغانستان، دو پست بازرسی را که در فاصله اندکی از یکدیگر و بر فراز یک کوه در منطقه قبیله‌نشین مهمند واقع در شمال غرب پاکستان قرار داشتند، حمله کردند و بربنیاد آمارهای اعلام شده، دست کم 24 سرباز پاکستانی را کشتند و 13 تن دیگر را زخمی کردند.
این حمله که پرتلفات ترین حمله در نوع خود بود، بلافاصله واکنش خشم آلود دولت اسلام آباد را برانگیخت.
یوسف رضا گیلانی؛ نخست وزیر در جلسه ای اضطراری با فرماندهان ارتش و اعضای کابینه، در این مورد ابراز خشم و انزجار کرده اعلام داشت که بر تمامی مراودات و ارتباطات خود با ناتو و آمریکا در همه سطوح تجدید نظر خواهد کرد.
گیلانی این اقدام را "تجاوز آشکار به حق حاکمیت پاکستان" توصیف کرده است.
ساعاتی بعد از این تصمیم،‌ کاروان های تدارکاتی ناتو که از طریق پاکستان عازم افغانستان بودند، ‌متوقف گردیدند و مرز به روی این کاروان ها مسدود شد.
در اطلاعیه ای که از سوی دفتر نخست وزیری منتشر شده آمده است:"دولت تمام همکاری‌ها، برنامه‌ها و فعالیت‌های مشترک خود با ناتو، آمریکا و نیروهای ائتلاف را در زمینه‌های اطلاعاتی، سیاسی، دیپلماتیک و نظامی مورد تجدید نظر قرار می‌دهد."
افزون بر این، در اطلاعیه یادشده از آمریکا خواسته شده تا پایگاه هوایی شمسی را که آمریکا از آن به منظور پرواز هواپیماهای بی سرنشین استفاده می کند ظرف 15 روز آینده تخلیه کند.
با همه این احوال، وزرای دفاع و خارجه آمریکا از این رویداد "ابراز تاسف عمیق" کرده و گفته اند در این خصوص تحقیقات کامل خواهند کرد.
به نظر می رسد آمریکا به شدت از تبعات این بی پروایی، هراسان شده است. این نرم ترین موضعی است که آمریکایی ها تا کنون در قبال یک کشور آسیایی اتخاذ می کنند و این نشان می دهد که آنان از آینده حضور خود در افغانستان، بدون همراهی پاکستان، عمیقا نگران اند.
پاکستان مخالف حضور دایمی آمریکا در افغانستان است و برای به کرسی نشاندن خواسته خود، اهرم های فراوانی در اختیار دارد.
پاکستان، کشوری اتمی است و از طرفی نفوذ عمیقی بر گروه های شورشی فعال در افغانستان دارد و آمریکا از این امر به خوبی آگاهی دارد.
آمریکا می داند که یکی از دلایل اصلی شکست شوروی در افغانستان، همکاری پاکستان با گروه های مجاهدین و اهمیت راهبردی مرزهای طولانی این کشور بود و از طرفی، پاکستان از آن زمان تا کنون ده ها برابر قدرتمندتر شده است.
از دست دادن حمایت پاکستان، برای آمریکا هزینه ای برابر با شکست سنگین این کشور در افغانستان خواهد داشت.
در این میان اما تنها یک موضوع می تواند عاملی بازدارنده در رویارویی پاکستان و آمریکا باشد و آن ناآرامی ها و بی ثباتی های داخلی پاکستان و درگیری دولت و ارتش است و این تنها امیدی است که برای آمریکایی ها وجود دارد.