در تظاهراتی که دیروز از سوی شماری از دانشجویان در شهر جلال آباد در شرق افغانستان، صورت داده شد، واکنش تندی نسبت به تصمیم جرگه فرمایشی کرزی نشان داده شد، معترضان با سر دادن شعارهایی چون "مرگ بر امریکا" و "مرگ بر دولت افغانستان"،‌ پرچم آمریکا و آدمک اوباما؛ رییس جمهور سیاه پوست آن کشور را نیز به آتش کشیدند.

به نظر می رسید با به دست آوردن رای موافق جرگه فرمایشی و نمایشی از سوی حاکمیت در مورد پیمان استراتژیک، بخش بزرگ کار در راستای ایجاد پیمان استراتژیک با آمریکا به پایان رسیده است؛ اما با شروع موجی از واکنش های مردمی در قبال این تصمیم که دیروز از شرق افغانستان شروع شده است، به نظر می رسد دشواری های حاکمیت در این زمینه تازه آغاز یافته است.
در تظاهراتی که روز یکشنبه از سوی شماری از دانشجویان در شهر جلال آباد در شرق افغانستان، صورت گرفت، واکنش تندی نسبت به تصمیم جرگه فرمایشی کرزی نشان داده شد.
دانشجویان معترض با سر دادن شعارهایی چون "مرگ بر امریکا" و "مرگ بر دولت افغانستان"،‌ پرچم آمریکا و آدمک اوباما؛ رییس جمهور سیاه پوست آن کشور را نیز به آتش کشیدند.
اگرچه تظاهرات ضد آمریکایی در افغانستان بعد از سال 2001 تازگی ندارد؛ اما آنچه این تظاهرات را با موارد مشابه خود در گذشته متمایز می کند،‌ شعار مرگ بر دولت افغانستان است.
این امر، پیام مهمی به دولتمردان افغانستان می فرستد و آن اینکه، در صورتی که به سوی امضای این پیمان به پیش روند با واکنش های جدی تری روبرو خواهد شد و از سوی دیگر، جرگه سنتی کرزی،‌ غیرمشروع،‌ غیرقانونی و فاقد صلاحیت نمایندگی از مردم افغانستان بوده است؛‌ برخلاف جرگه هایی که در گذشته از سوی شاهان و سلاطین برگزار می شد و از سوی شماری از مردم مورد پسند و پذیرش قرار می گرفت.
شعار "مرگ بر دولت افغانستان" همچنین حامل این پیام مهم است که این دولت، از این پس نمی تواند از منافع و حاکمیت ملی افغانستان محافظت کند؛ زیرا بیشتر متمایل به تامین منافع کشورهای خارجی نظیر آمریکاست.
این در حالی است که قومیت پشتون در گذشته تاریخی افغانستان، احترام فراوانی به تصمیم های لویه جرگه داشتند و آن را معادل "شورا" در اسلام می دانستند؛ اما این لویه جرگه به نظر می رسد به صورت جدی با بحران مشروعیت روبروست؛ اگرچه صبغت الله مجددی در آغازین روز جرگه، تلاش کرد آن را به ریشه های اسلامی شورا در صدر اسلام نسبت دهد؛ اما این اقدام وی با واکنش تند شماری از علمای اهل سنت روبرو شد.
به گفته این علما شورا در مواردی دایر می شود که اسلام حکمی در مورد آن نداشته باشد؛ اما حکم پیمان با آمریکا کاملا روشن است و این از باب استیلای کافر بر مؤمن و حرام است.
شرکت کنندگان در تظاهرات ننگرهار، از پارلمان خواستند تا به این پیمان رای موافق ندهد؛ اما کارشناسان معتقدند که پارلمان موجود ظرفیت اتخاذ تصمیم های مستقلانه و ملی را ندارد و به نظر نمی رسد این پیمان در پارلمان نیز با چالشی جدی مواجه باشد؛ اگر این فرض را بپذیریم می توان تصور کرد که در اعتراضات آینده مردمی در سراسر کشور، پارلمان نیز به عنوان بخشی از بدنه نظام حاکم، مورد نفرین و نفرت مردم قرار گرفته و کلیت نظام و ادامه حیات سیاسی آن با تهدید جدی مواجه خواهد شد.
از سوی دیگر، رسانه های غربی به شدت تلاش دارند تا حجم و میزان اعتراضات نسبت به پیمان را کمرنگ جلوه داده و آن را به طالبان نسبت دهند. به این فراز از یک گزارش بی بی سی در این زمینه توجه کنید:" مخالفت ها با امضای این پیمان، در میان محافل سیاسی افغانستان بسیار محدود بوده است. تنها گروهی که واضحا با این پیمان مخالفت نشان داده اند، طالبان هستند."
این در حالی است که بسیاری از رسانه، مخالفت ها با این جرگه و نیز پیمان استراتژیک را بسیار گسترده دانسته و تشکیل چندین ائتلاف سیاسی، مخالفت های گسترده مردمی و انتقادات پردامنه رسانه ای بخشی از این واکنش ها بوده است.