حمله به تبیان، حمله به کسانی بود که برای اتحاد و آگاهی تلاش می‌کردند/تنها سلاح تبیان سخن عدالت و اخوت است

خبرگزاری صدای افغان (آوا) - کابل: همایش باشکوه «شهدای ۷ جدی و نقش در صیانت از منافع دینی و شکست اشغالگری» به مناسبت گرامی‌داشت از هفتمین سالگرد شهادت شهدای «فرهنگ و رسانه» حمله تروریستی به دفتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، بعد از ظهر روز(جمعه، ۷ جدی) به همت دفتر مرکزی مرکز تبیان، با حضور علمای دینی، شخصیت‌های سیاسی، فرهنگی و رسانه ای، اساتید دانشگاه و حوزه، خانواده‌های شهدا و جمع کثیری از اقشار مختلف مردم در بیت‌الشهدای هفتم جدی در کابل برگزار شد.
در این همایش بانو نرگس سادات، یکی از بانوان فعال فرهنگی مقاله‌ای را راجع به شهدای هفتم جدی و روز این حادثه دلخراش به خوانش گرفت. در مقاله وی گفته شد که؛ هفتم جدی، روزی که آسمان کابل گریست و زمین خون‌های بی‌گناهان را در خود فرو برد. این روز، تنها یک حادثه تلخ تروریستی نبود؛ بلکه نمادی از دشمنی آشکار با نور، آگاهی و اخوت اسلامی در افغانستان بود. حمله به مرکز فرهنگی اجتماعی تبیان، زخم عمیقی بر پیکر ملت افغانستان وارد کرد. زخم‌هایی که هنوز التیام نیافته و صدای فریاد مظلومانی که در آن روز قربانی شدند، همچنان در گوش تاریخ طنین‌انداز است.
بانو سادات در این مطلب افزود؛ تصاویر دلخراش این جنایت، وجدان هر انسانی را به لرزه درمی‌آورد: مادری که بر جنازه فرزندش زاری می‌کرد، کودکی که دستان خونین پدرش را در میان دود و خاکستر می‌فشرد، و جوانانی که با هزاران آرزو و امید در این مرکز گرد آمده بودند، حالا به شهیدانی تبدیل شدند که آرمان‌شان زنده خواهد ماند. این جنایت، زنگ خطری بود برای همه ما؛ زنگ خطری که نشان داد دشمنان اسلام و انسانیت، از هیچ تلاشی برای نابودی ارزش‌های مقدس دینی و اجتماعی ما دریغ نمی‌کنند.  به گفته او، مرکز فرهنگی اجتماعی تبیان، تنها یک ساختمان نبود. تبیان یک آرمان بود؛ آرمانی که هدفش روشنگری، ایجاد وحدت اسلامی و مبارزه با جهل و تفرقه‌افکنی بود. این مرکز، مکانی برای کسانی بود که به دنبال حقیقت، آگاهی و برادری اسلامی بودند. تبیان چراغی بود که در تاریکی جهل می‌درخشید و پلیدی‌های اشغالگری و افراط‌گرایی را به چالش می‌کشید.
در مقاله همچنین گفته شد: آن روز، مهاجمان نقاب‌دارِ جنایت، با قلب‌هایی سیاه و دستانی آغشته به خون، به مکانی حمله کردند که تنها سلاحش کتاب، قلم و سخن از عدالت و اخوت بود. این حمله فقط به یک ساختمان نبود؛ بلکه حمله به روح و جان هر انسان آزاده و به آرمان‌های یک ملت بود.
وی در مطلبی که به خوانش گرفت، گفت: تصور کنید مادری که فرزندش را با امید به آموختن حقیقت و اخلاق به تبیان فرستاده بود، حالا در برابر جنازه خونین او ایستاده است. کودکی که دست‌های کوچک خود را به دستان پدرش، که دیگر رمقی در آن نیست، می‌فشارد. یا دانشجویی که برای آموختن راه روشنی و حقیقت آمده بود، حالا در میان دود و آتش جان می‌سپارد. این تصاویر، برای هر انسان باوجدانی، غیرقابل تحمل است. این، جنایتی است که تاریخ هرگز آن را نخواهد بخشید.
وی اضافه کرد: تبیان، به‌عنوان یک مرکز تأثیرگذار دینی و اجتماعی، خار چشم دشمنانی بود که می‌خواستند ملت ما را در تاریکی جهل و تفرقه نگه دارند. آن‌ها از آگاهی‌ای که این مرکز در میان جوانان گسترش می‌داد، می‌ترسیدند. از وحدتی که میان اقوام و مذاهب مختلف ایجاد می‌کرد، وحشت داشتند. حمله به تبیان، حمله‌ای به همه مسلمانان و همه کسانی بود که برای اتحاد و آگاهی تلاش می کنند.
در مقاله‌ای که وی به خوانش گرفت، تصریح شد: هفتم جدی، یک درس است. درسی برای هر مسلمانی که بداند دشمنان اسلام، از هر فرصتی برای نابودی ما استفاده می‌کنند. این حادثه باید ما را بیدار کند. باید بدانیم که هرگونه غفلت و سستی در حفظ نهادهای دینی و فرهنگی مانند تبیان، می‌تواند به فجایع بیشتری منجر شود.
گفتنی است که ساعت ۱۰ روز هفتم جدی ۱۳۹۶، در سالن اجتماعات مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا)، گفتمانی با حضور عده‌ای از نخبگان فرهنگی و علمی، جوانان و نوجوانان اعم از زنان و مردان به خاطر گرامی داشت از سالروز تجاوز قشون سرخ به افغانستان در حال برگزاری بود که با حمله تروریستی گروه داعش این جلسه به خاک و خون کشیده شد.